ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 92

"ฮือ......"

หนานหว่านเยียนถูกเขาจูบอย่างกระทันหัน เบิกตากว้างทันที

รอนางรู้สึกตัวมาได้ ก็รีบดิ้นรนโดยการต่อยตีเขา

แต่ร่างกายของนางไม่มีแรง ส่วนกู้โม่หานกำลังโมโหอยู่ ไม่สนการต่อต้านที่เป็นเพียงการจั๊กจี้ของนางอยู่แล้ว

เขาโมโหมาก แต่พอจูบไปสักพักหนึ่งก็รู้สึกมีความประหลาดเล็กน้อย ทันใดนั้นเขากลับลืมความแค้นระหว่างสองคน เพียงเพลิดเพลินไปกับความสุขนี้โดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่แล้ว!เขาโมโหจนบ้าไปแล้วแน่ๆ!

ดวงตาของกู้โม่หานแน่นขึ้นในทันใดที่ฟื้นสติกลับมา เขารีบปล่อยหนานหว่านเยียนออก และกระโดดลงเตียง หันหลังให้หนานหว่านเยียนพร้อมเช็ดปากของตัวเองอย่างไม่หยุด

"ข้าถูกหนานหว่านเยียนสะกิดใจแน่เลย!"

ไม่อย่างงั้น เขาจะเกิดความรู้สึกต่อคนขี้เมาคนนี้ได้อย่างไร!

แต่หัวใจที่เต้นอยู่เตือนเขาอย่างต่อเนื่อง......

จูบเมื่อกี้นี้ ความสุขและความครอบงำในใจมากกว่าความเกลียดชัง

หนานหว่านเยียนเมาหนักไป ต่อต้านไม่สำเร็จสุดท้ายถูกเขาจูบจนหลับไป เวลานี้ลมหายใจก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

"แม่ง!"กู้โม่หานหันกลับไปด้วยความโมโห แต่กลับเห็นว่าหนานหว่านเยียนที่เมื่อกี้ยังวุ่นวายอยู่นั้น ตอนนี้ก็หลับตาและนอนหลับไปแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็อ้าปากพูดอย่างโมโห"กินเสร็จนอน นอนเสร็จกิน เจ้าเป็นหมูหรือไง?"

เขาไม่ยอมแค่เท่านี้ ยื่นมือไปแตะแขนของหนานหว่านเยียน"อย่าแกล้งตายเลย!ข้ายังมีอะไรจะถามเจ้าเลย!"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

หนานหว่านเยียนนอนหลับแล้วจริงๆ!

อยู่ๆกู้โม่หานก็รู้สึกเสียใจภายหลัง

เหตุใดเขาถึงถูกไอ้ขี้เมานี่กระจายความสนใจไปอย่างง่ายดายล่ะ เวลาแบบนี้เหมาะที่จะถามความเป็นมาของเด็กสองคนที่สุด แต่กลับถูกเขาพลาดไป

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกโมโห ถอดรองเท้าข้างหนึ่งที่หนานหว่านเยียนยังใส่อยู่บนขาออกด้วยที่หยาบคาย

เขากำลังคิดจะพักผ่อน แต่อยู่ๆก็พบเห็นที่ปูพื้นไม่รู้ถูกเก็บไปตั้งแต่เมื่อไหร่

กู้โม่หานไม่ได้คิดมาก คิดอยู่ว่าอาจจะเป็นเพราะหนานหว่านเยียนไม่อยากให้คนพบเห็น เลยเก็บขึ้นมา

เขามองไปทางหนานหว่านเยียนอีก ท่านอนของนางเงียบสงบ เขาครุ่นคิดสักครู่หนึ่งแล้วพึมพำออกมา

"ตอนไม่พูดดูซื่อๆอยู่......"

แต่ปากนี่ ชอบกัดคนไปทั่ว

กู้โม่หานรู้สึกเหนื่อยใจกับนาง เลยไม่อยากไปปูที่นอนบนพื้นอีก นอนลงไปในที่ๆห่างไกลจากนางโดยไม่รู้ตัว หันข้างๆแล้วหลับตาพักผ่อน

วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันจริงๆ

ห้องนอนเงียบลงอย่างสิ้นเชิง

แต่ไม่รู้ผ่านไปนานขนาดไหน อยู่ๆกู้โม่หานก็ได้ยินเสียงพึมพำส่งมาจากข้างหลัง เขาหันไปมอง ได้เผชิญกับใบหน้าที่หันมาของหนานหว่านเยียนพอดี