ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 92

"ฮือ......"

หนานหว่านเยียนถูกเขาจูบอย่างกระทันหัน เบิกตากว้างทันที

รอนางรู้สึกตัวมาได้ ก็รีบดิ้นรนโดยการต่อยตีเขา

แต่ร่างกายของนางไม่มีแรง ส่วนกู้โม่หานกำลังโมโหอยู่ ไม่สนการต่อต้านที่เป็นเพียงการจั๊กจี้ของนางอยู่แล้ว

เขาโมโหมาก แต่พอจูบไปสักพักหนึ่งก็รู้สึกมีความประหลาดเล็กน้อย ทันใดนั้นเขากลับลืมความแค้นระหว่างสองคน เพียงเพลิดเพลินไปกับความสุขนี้โดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่แล้ว!เขาโมโหจนบ้าไปแล้วแน่ๆ!

ดวงตาของกู้โม่หานแน่นขึ้นในทันใดที่ฟื้นสติกลับมา เขารีบปล่อยหนานหว่านเยียนออก และกระโดดลงเตียง หันหลังให้หนานหว่านเยียนพร้อมเช็ดปากของตัวเองอย่างไม่หยุด

"ข้าถูกหนานหว่านเยียนสะกิดใจแน่เลย!"

ไม่อย่างงั้น เขาจะเกิดความรู้สึกต่อคนขี้เมาคนนี้ได้อย่างไร!

แต่หัวใจที่เต้นอยู่เตือนเขาอย่างต่อเนื่อง......

จูบเมื่อกี้นี้ ความสุขและความครอบงำในใจมากกว่าความเกลียดชัง

หนานหว่านเยียนเมาหนักไป ต่อต้านไม่สำเร็จสุดท้ายถูกเขาจูบจนหลับไป เวลานี้ลมหายใจก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ

"แม่ง!"กู้โม่หานหันกลับไปด้วยความโมโห แต่กลับเห็นว่าหนานหว่านเยียนที่เมื่อกี้ยังวุ่นวายอยู่นั้น ตอนนี้ก็หลับตาและนอนหลับไปแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็อ้าปากพูดอย่างโมโห"กินเสร็จนอน นอนเสร็จกิน เจ้าเป็นหมูหรือไง?"

เขาไม่ยอมแค่เท่านี้ ยื่นมือไปแตะแขนของหนานหว่านเยียน"อย่าแกล้งตายเลย!ข้ายังมีอะไรจะถามเจ้าเลย!"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

หนานหว่านเยียนนอนหลับแล้วจริงๆ!

อยู่ๆกู้โม่หานก็รู้สึกเสียใจภายหลัง

เหตุใดเขาถึงถูกไอ้ขี้เมานี่กระจายความสนใจไปอย่างง่ายดายล่ะ เวลาแบบนี้เหมาะที่จะถามความเป็นมาของเด็กสองคนที่สุด แต่กลับถูกเขาพลาดไป

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกโมโห ถอดรองเท้าข้างหนึ่งที่หนานหว่านเยียนยังใส่อยู่บนขาออกด้วยที่หยาบคาย

เขากำลังคิดจะพักผ่อน แต่อยู่ๆก็พบเห็นที่ปูพื้นไม่รู้ถูกเก็บไปตั้งแต่เมื่อไหร่

กู้โม่หานไม่ได้คิดมาก คิดอยู่ว่าอาจจะเป็นเพราะหนานหว่านเยียนไม่อยากให้คนพบเห็น เลยเก็บขึ้นมา

เขามองไปทางหนานหว่านเยียนอีก ท่านอนของนางเงียบสงบ เขาครุ่นคิดสักครู่หนึ่งแล้วพึมพำออกมา

"ตอนไม่พูดดูซื่อๆอยู่......"

แต่ปากนี่ ชอบกัดคนไปทั่ว

กู้โม่หานรู้สึกเหนื่อยใจกับนาง เลยไม่อยากไปปูที่นอนบนพื้นอีก นอนลงไปในที่ๆห่างไกลจากนางโดยไม่รู้ตัว หันข้างๆแล้วหลับตาพักผ่อน

วันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันจริงๆ

ห้องนอนเงียบลงอย่างสิ้นเชิง

แต่ไม่รู้ผ่านไปนานขนาดไหน อยู่ๆกู้โม่หานก็ได้ยินเสียงพึมพำส่งมาจากข้างหลัง เขาหันไปมอง ได้เผชิญกับใบหน้าที่หันมาของหนานหว่านเยียนพอดี

เป็นเพราะว่านางตื่นมาจะโวยวายอีก ยากต่อการจัดการ

ใช่แล้ว เป็นเพราะเหตุนี้แน่นอน

กู้โม่หานหาข้ออ้างให้ตัวเอง จากนั้นเขาก็หลับตานอนในท่าทางที่แปลกประหลาดมาก

ให้ไอ้ขี้เมานี่บ้าไปก่อนครั้งหนึ่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเขาค่อยมาคิดบัญชีดีๆ!

คิดอยู่เช่นนี้ แล้วเขาก็หลับไปอย่างเบลอๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

หนานหว่านเยียนปวดหัวจนรู้สึกไม่สบายอย่างมาก นางนวดขมับ และยื่นมือไปกอดเด็กๆโดยจิตสำนึก แต่กลับสัมผัสกับของที่มีความยืดหยุ่น

นางตกใจจนสะดุ้ง รีบลืมตาขึ้นมาทันที

กู้โม่หานกำลังนอนอยู่ข้างๆนางอย่างเงียบๆ แสงสว่างส่องมาที่หน้าผากของเขา เผยให้เห็นหน้าตาที่หล่อเหลาและสง่างาม

อะไรนะ?!

นี่เป็นจุดเริ่มต้นอะไรเนี่ย?

หนานหว่านเยียนเห็นเช่นนี้ รีบนั่งขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ก้มหน้าเห็นชุดบนร่างกาย นางพบว่าตอนนี้นางกับกู้โม่หานล้วนใส่ชุดไม่เป็นระเบียบ แถมยังล้วนนอนอยู่เตียงเดียวกันด้วย!

"กู้ โม่ หาน!"

นางโมโหขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นมาคิดจะตบหน้ากู้โม่หาน......