ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 91

ส่วนกู้โม่หานอุ้มหนานหว่านเยียนกลับไปในห้อง เพิ่งคิดจะวางนางลงบนเตียง แต่หนานหว่านเยียนกลับลืมตาทันที เหมือนฟื้นสติกลับมาหน่อยนึง จึงสะดุ้งและผลักเขาออกไป

"เจ้า เจ้าอย่าดึงข้าเอาไว้ ข้าไม่ได้เมา เจ้าดูสิ ข้ายังเดินตรงๆได้เลย!"

พูดเสร็จ นางถึงลุกขึ้นมาอย่างสะเปะสะปะ และเดิน"ตรงๆ"อย่างที่ว่า

ดวงตาของกู้โม่หานเต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่ยังคงเดินตามอยู่ข้างหลังของผู้หญิง"หนานหว่านเยียน เจ้าอย่าโวยวายแล้ว รีบๆนอน"

แต่เขายังพูดไม่เสร็จ อยู่ๆหนานหว่านเยียนก็ยืนไม่นิ่ง เกือบจะล้มพื้น

"หนานหว่านเยียน!"สีหน้าของผู้ชายบึ้งตึงลงทันที กอดเอวของนางเอาไว้ แล้วแบกนางไว้บนไหล่

หนานหว่านเยียนไม่ค่อยสบาย"ข้ารู้สึกปวดหัวมาก......"

"กินเหล้าไม่เป็นยังจะกินอีก สมควรปวดหัวตายเลย"เขาด่านาง แต่กลับวางนางไว้บนเตียง และย่อตัวลงเตรียมจะถอดรองเท้าให้นาง

หนานซ่านเยียนนอนอยู่บนเตียงอย่างเวียนหัว นางกะพริบตา ท่ามกลางแสงที่คลุมเครือ นางจำใบหน้าของกู้โม่หานไม่ออก เพียงรู้สึกว่าผู้ชายต่อหน้าคนนี้หน้าตาหล่อเหลามาก

นิ้วมือที่อุ่นๆของนางแตะแก้มของเขาโดยไม่รู้ตัว และมองขนตาของเขาสักครู่หนึ่ง ยิ้มตาหยีเหมือนเป็นทะลึ่ง

"อุ้ย นี่คือชายหล่อบ้านไหนเนี่ย ผิวเนียนเช่นนี้ ดูน่าทานเลยนะ"

กู้โม่หานขนลุกราวกับโดนไฟช็อต และสะบัดมือของนางออกไปทันที

เขาเงยหน้าเห็นเสื้อที่ยุ่งเหยิงของหนานหว่านเยียน เสื้อบนไหล่หลุดลงไป เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม

ใบหน้าของผู้ชายร้อนขึ้นมาทันที และหันหน้าไปที่อื่น

เมาเหล้าก็กลายเป็นเช่นนี้ ไม่เข้าท่าเลย!

เขากัดฟันด้วยความแค้น"เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร น่าทานอะไรกัน ไร้ยางอายจริงๆเลย!"

"ชายหล่อๆอยู่ต่อหน้า จะกลัวอะไรอีกล่ะ?"หนานหว่านเยียนเข้าใกล้กู้โม่หาน ฝ่ามือที่นุ่มนวลจับคางของเขาเบาๆ บังคับให้เขาสบตากับนาง

"ข้าบอกเจ้านะ ข้ามีเงินมากมาย มีตั้งหนึ่งหมื่นตำลึงเลยนะ!สามารถซื้อเจ้ามาเป็นคนรักของข้าได้!"

พูดเสร็จ นางยังยิ้มอย่างมีความสุข

ซื้อชายหล่อนี้มา สามารถนำมาเจริญตา ยังเป็นบทเรียนให้ลูกสาวสุดที่รักได้ เตือนนางว่าอนาคตอย่าหนีไปกับผู้ชายหล่อๆ

นางยิ้มให้เขา อยู่ๆหัวใจของกู้โม่หานก็เต้นแรงกว่าเดิม

ลมหายใจที่ผสมกับกลิ่นเหล้าของหนานหว่านเยียนทำให้เขาหลงรัก พอสัมผัสกับใบหน้าของเขา ก็เกิดความรู้สึกปากแห้งที่ไม่อาจบรรยายได้

แต่กู้โม่หานมีสติมาก ผลักมือของผู้หญิงออกไปแล้วหัวเราะเย็นชา

"ให้ข้าเป็นคนรักของเจ้า หนานหว่านเยียน เจ้าฝันไปเถอะ!"

หนานหว่านเยียนถูกตบทีหนึ่ง ก็งอแงทันที"เจ็บ......ไม่ขายก็ช่างเถอะ ทำไมถึงกับต้องดุขนาดนี้!"

หัวใจของกู้โม่หานถูกนางดึงดูดเล็กน้อย แต่ดวงตากลับมีความเย็นชาปรากฏ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ตายใจต่อเขาเลย ยุ่งกับเขามาตลอดก็เพื่อจะได้เขา!

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา"อย่านึกว่าการที่ข้าดูแลเจ้า เป็นเพราะข้าเปลี่ยนความคิดกับเจ้า ข้าแค่ไม่อยากเห็นใครบางคนเมากระทั่งทำอะไรบ้าคลั่งขึ้นมา!รีบๆนอนเถอะ อย่ามายั่วข้า"

"ท่านอ๋อง?"อยู่ๆหนานหว่านเยียนก็จับคำสำคัญได้ ขมวดคิ้วขึ้น

สีหน้าของนางเปลี่ยนอย่างกับท้องฟ้าเปลี่ยน ทันทีทันใดก็หยิบหมอนขึ้นมาทุบไปที่กู้โม่หาน

"คิดไม่ถึงว่าเจ้าคือกู้โม่หาน?!เสียดายใบหน้านี้จริงๆ!ไอ้ชายเลว!ถุย!"

อยู่ๆกู้โม่หานก็เหมือนถูกคนอื่นราดด้วยน้ำเย็นจัด ทันใดนั้นก็จับข้อมือของหนานหว่านเยียนเอาไว้อย่างโกรธขรึม

"หนานหว่านเยียน เจ้าพูดอะไรนะ?"

หนานหว่านเยียนเมาอยู่ ยังใช้หมอมตีเขาอีกทีหนึ่ง

"ข้าพูดว่า กู้โม่หานเป็นผู้ชายที่ร้ายที่สุดในโลก!เจ้าออกไปซะ ข้าไม่ซื้อเจ้ามาเป็นคนรักหรอก ออกไป......"

สีหน้าของกู้โม่หานแย่ลงทันที สายตาเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง