ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 90

บรรยากาศห้องโถงหน้าพิลึกสุดจะเปรียบ

สีหน้าเฉิงเซี่ยงดำอย่างกับก้นหม้อ ส่วนฮูหยินจะแสดงออกว่ากระหยิ่มใจมากเกินไปก็ไม่ได้

มีเพียงหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเท่านั้นที่สบายใจเฉิบ นั่งอยู่กับโต๊ะ ที่ควรกินก็กิน ที่ควรดื่มก็ดื่ม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หนานหว่านเยียนดื่มอย่างสบายอารมณ์ อี๋เหนียงสามกับลูกสาวของนางก็ไม่ใช่คนดีอะไร วันนี้ก่อเรื่องนี้ขึ้น น่ากลัวว่าอี๋เหนียงสามคงไม่ได้อยู่สงบแล้ว

แบบนี้ก็ถือว่าแก้แค้นที่พวกนางรังแกเจ้าของร่างแล้ว

เมื่อคิดอย่างนั้น จู่ๆ นางก็โยนเนื้อใส่ถ้วยของกู้โม่หาน “ท่านอ๋อง กินให้มากหน่อย ขอเพียงหน้าตาไม่เป็นดังปรารถนา ก็จะไม่มีปัญหามาก”

ผู้ชายคนนี้มีใบหน้าลวงให้คนทำผิดกฎหมายขนาดนี้ แล้วยังมีชาติตระกูลสูงส่งอีก ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าจะมี ‘หยุนอี่ว์โหรว’ กับ ‘หนานอี่ว์’ มุดออกมาอีกสักกี่คน

คิดๆ แล้วก็ปวดหัว ยังดีที่อีกครึ่งปีนางก็ไปได้แล้ว

กู้โม่หานยกคิ้วดาบ ในดวงตาเกิดความเย็นชา

ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าทำไมหนานหว่านเยียนถึงช่วยเขา นางคนนี้ยังไม่เปลี่ยนสันดานแน่ ยังคงรักเขาหัวปักหัวปำ ไม่ยอมให้มีตัวมาขัดขวาง!

“เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย หรือว่าปัญหามิใช่คนอย่างเจ้าหรือ เมื่อกี้ยังบุกรุกเข้า...”

“แค่กๆ!” ทันใดนั้นหนานหว่านเยียนก็เอามืออุดปากเขา ตวาดเสียงเบา “หุบปาก!”

นางไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย เรียกเขาตั้งหลายทีแล้วก็ไม่ตอบ คิดจะทำให้นางลำบากชัดๆ นางก็ต้องบุกเข้าไปดูสิ

อีกอย่าง รูปร่างอย่างนั้น ในสายตาของนางก็แค่โครงร่างที่ดีหน่อยเท่านั้น นับเป็นอะไร

กู้โม่หานขมวดคิ้ว กวาดตามองนางด้วยความดุดัน ไม่เอ่ย

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก แววตาโรมรันดุเดือดนั้น ในสายตาของหนานฉีซาน กลับเป็นการหยิกหยอก เล่นหูเล่นตากัน

ในดวงตาเขามีความคิดปราดผ่าน จากนั้นก็กลับมานั่งกับฮูหยินอีกครั้ง

หนานหว่านเยียนอารมณ์ดี เมินสายตาสังหารของเขา ดื่มกินตามอัธยาศัย

“มา ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าขอคารวะพวกท่านหนึ่งจอก”

ทำให้สุนัขกัดกันเอง แล้วยังทำให้อี๋เหนียงสามกับลูกสาวเกิดเรื่องงามหน้าอย่างนี้ เรื่องดีอย่างนี้สมควรดื่มฉลอง!

“เจ้าอย่าดื่มให้หนักนัก จะไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน” เมื่อกู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนกลอกเหล้าจอกต่อจอกแล้ว จึงขมวดคิ้ว

หนานหว่านเยียนหน้าแดงชะโงกหน้าไปตรงหน้าเขา “ท่านอ๋องอย่าดูถูกข้านะ ข้าไม่เมาหรอก”

นางเป็นพวกพันแก้วไม่ล้มเชียวนะ พอคนในวงเหล้าได้ยินชื่อนางยังต้องกลัวกันทั้งนั้น!

กู้โม่หานขมวดคิ้วมุ่น มองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก

นางคนนี้ เมาแล้ว!

แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ตัว ถือจอกเหล้าไม่ถึงใจ ดังนั้นจึงยกกาเหล้าขึ้นมาแหงนหน้าดื่มจนหมด ความองอาจห้าวหาญนั้น ทำให้กู้โม่หานเหม่อลอยชั่วขณะ

หนานหว่านเยียนหน้าแดงซ่าน ดวงตาหยียิ้มสดใส ยกกาเหล้าในมือขึ้นสูง

“ดื่ม! วันนี้ไม่เมาไม่เลิก!”