ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 923

รอจนหลังจากที่หยุนเหิงพาพวกเขาทั้งสี่คนส่งกลับไปที่ตำหนักจานกุ้ยอย่างปลอดภัยแล้วนั้น เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยปลอบอันอันกับน่าวน่าวให้กลับห้องไปแล้ว จากนั้นสองพี่น้องจึงจะจูงมือเดินไปที่ตำหนักของตัวเอง

กลางทาง จู่ๆซาลาเปาน้อยก็หยุดเดิน ทำให้เกี๊ยวน้อยหันหน้ากลับไปเอ่ยถามอย่างสงสัยว่า "ซาลาเปาน้อย เป็นอะไรไปรึ? ไม่สบายตรงไหนหรือไม่?"

สายตาของซาลาเปาน้อยลังเลซับซ้อน มองเกี๊ยวน้อยไม่วางตา "เสด็จพี่ ข้ามีเรื่องอยากพูดกับท่าน"

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่นางอยากถามเกี๊ยวน้อยมานานแล้ว......

ในเวลาเดียวกันนี้เอง หนานหว่านเยียนกำลังจะจัดแจงที่ที่อยู่ของบุรุษทั้งสาม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เย่เชียนเฟิงก็ก้าวเท้าเข้ามาก่อน มองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง เอ่ยปากขึ้นก่อนว่า

"องค์หญิง คืนนี้ให้เย่เชียนเฟิงอยู่เป็นเพื่อนท่านเถิด งานฉลองวันเกิดในวันนี้มินับว่าราบรื่นเท่าไร ไม่นานมานี้เชียนเฟิงได้กำยานที่มีส่วนช่วยในการนอนหลับมาพอดีอันหนึ่ง จุดไว้ในตำหนักสีเยว่ของท่าน เชื่อว่าค่วยให้องค์หญิงหลับได้ง่าย"

เขาไม่อาจนั่งงอมืองอเท้าได้อีก ประสบเรื่องร้ายๆอย่างในคืนนี้ไป ความรู้สึกคับขันในใจก็พรั่งพรูออกมาจริงๆ

เดิมทีเขาคิดว่าศัตรูที่อยู่ในพระราชวังนี้มีเพียงแค่โม่เหยียนผู้เดียว คิดไม่ถึงว่าวันนี้ กู้โม่หานที่ไม่ได้ยินข่าวคราวมาสองปีก็ดังมีข่าวคราวขึ้นมา

โม่เหยียนไม่ได้เอ่ยอะไรครู่หนึ่ง กู้โม่หานเป็นถึงฮ่องเต้ เป็นผู้ที่กุมอำนาจและที่ได้รับการเคารพนับถือจากผู้คนเป็นหมื่นๆ เมื่อก่อนไม่สนใจใยดีอะไรกับหว่านเยียนผู้เป็นแม่และบุตรอีกหลายคน เขาเข้าใจว่ากู้โม่หานไม่กล้า ไม่ได้คิดอะไรแล้ว หรือวุ่นวายอยู่กับเรื่องสงคราม ไม่มีเรื่องเวลา

แต่สงครามก็พึ่งหยุดไป กู้โม่หานมอบเมืองสองเมืองมาให้เลย เพียงเพื่อต้องการเจอหว่านเยียนกับลูกๆทั้งหลายเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

บุรุษย่อมเข้าใจบุรุษด้วยกันมากที่สุด คำสารภาพที่ทรงพลังเช่นนี้ ประกาศกล่าวอำนาจอย่างแข็งแกร่ง เพียงพอที่จะรับรองได้ว่ากู้โม่หานมีใจที่จะเอาคืน อีกทั้ง เกรงว่าจะยังมีการกระทำอย่างอื่นที่กำลังทำอยู่

กู้โม่หานเคยเป็นบุรุษที่หว่านเยียนวางไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ความสามารถ อำนาจ ฐานะ ตำแหน่ง แม้กระทั่งความแข็งแกร่ง ก็น่าจะสูงส่งกว่าเขาไกลนัก หากจะแกร่งแย่งนางล่ะก็ เกรงว่าเขาคงไม่มีทางชนะเลยแม้แต่น้อย......

เฉิงซูหย่วนได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

ใบหน้าอันงดงามน่ามองของเขาปรากฏแรงอารมณ์ขึ้นมาทีหนึ่ง มองหนานหว่านเยียน แล้วเอ่ยปากอย่างน้อยอกน้อยใจและเสียใจว่า "มิได้!"

"องค์หญิง ซูหย่วนมิได้อ่านตำราดีดพิณกับท่านนานแล้วนะขอรับ ท่านล้วนให้ความโปรดปรานคุณชายเย่กับคุณชายโม่เหยียนไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็ควรถึงคราวของซูหย่วนแล้วกระมัง?"

"ซูหย่วน ตั้งอกตั้งใจตระเตรียมเรื่องราวสนุกๆไว้มากเลยทีเดียว มิมีโอกาสได้เล่าออกไปเลย!"

เดินที่เขาก็ทิ้งห่างสองคนนี้ไว้ไกลแล้ว ตอนนี้จะให้หนานหว่านเยียนเห็นแต่แสร้งทำเป็นไม่เห็นไม่ได้แล้ว จะต้องหาโอกาสให้ตัวเองให้ได้!

อีกอย่างตอนนี้ในใจของเฉิงซูหย่วนนั้นก็ไร้ที่สิ้นสุด นอกจากโม่เหยียนกับกู้โม่หานแล้ว เย่เชียนเฟิงที่แต่เดิมเขาแย่งไว้ข้างนอก ก็กลายเป็นศัตรูคนใหม่ของเขาไปแล้ว

คืนนั้นหาไม่ใช่โม่เหยียนเข้ามาเป็นก้างขวางคอ เขาก็คงทำภารกิจสำเร็จลุล่วงกับองค์หญิงไปเรียบร้อยแล้ว จะเหลือไว้ถึงคราวของเจ้าสองคนนี้เสียที่ไหน!

ยามนี้เย่เชียนเฟิงกับเฉิงซูหย่วนแกร่งแย่งตำแหน่งหน้าหลัง ล้วนคิดอยากร่วมหลับนอนหมอนอันเดียวกันกับหนานหว่านเยียน สีหน้าของโม่เหยียนก็เย็นเฉียบกจนเกือบจะฆ่าคนได้แล้ว

ตัวของเขาคลุมเสื้อผ้าที่สะอาดเอาไว้ ผมยาวกลับยังเปียกชุ่มอยู่ หยาดน้ำจากสันกรามที่คมชัดหยดลงบนพื้น

แม้ว่าเขาในยามนี้รู้สึกเหนื่อล้าเล็กน้อย แต่ก็ปกปิดพลังงานที่ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวนั้นได้ยาก

เขาก็มองไปที่หนานหว่านเยียน "องค์หญิง ให้โม่เหยียนอยู่เป็นเพื่อนท่านจะดีกว่านะขอรับ"

"ยามนี้สถานะของโม่เหยียนคือแม่ทัพติ้งหย่วนของท่าน คอยปกป้องและรับใช้อยู่ข้างกายก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล คุณชายทั้งสองท่านถือโอกาสนี้กลับไปพักผ่อนโดยเร็วเถิด"