ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 929

ลู่เจียวเจียวรู้สึกซวย หากมิใช่เพราะจดหมายฉบับนั้น นางก็ไม่ต้องถึงสถานการณ์อย่างวันนี้ ทว่านางก็ยังเอ่ยปากว่า "เปิดดูที ด้านในเขียนว่าอะไรบ้าง"

โยวเอ่อพยักหน้าฉีกจดหมายออกมา สีหน้ากลับพลันแปรเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างมากอย่างบอกไม่ถูก "นี่......"

"ลีลาอะไรน่ะ?" ลู่เจียวเจียวตวาดอย่างดุร้ายออกมา ครานี้โยวเอ่อจึงจะยื่นไปยังตรงหน้าของนางอย่างหวาดกลัว "องค์หญิง ท่าน ท่านดูเถิด"

เนื้อหาในจดหมายฉบับนี้ นางมิกล้าอ่านออกมาเชียว!

"ไร้ประโยชน์เอ๊ย!"ลู่เจียวเจียวยื่นมือออกไปอย่างเปลืองแรง จับจดหมายแล้วตั้งใจอ่านขึ้นมา สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

นางยังไม่ได้พูดอะไร โยวเอ่อก็เห็นลู่เจียวเจียวลุกขึ้นนั่งมาอย่างแรง กระทั่งความเจ็บปวดก็ไม่สนใจแล้ว มือที่พันผ้าบางๆไว้ผลักแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะอย่างแรง "ไอ้หนานหว่านเยียนตัวดี!"

บนจดหมายฉบับนี้ จดบันทึกเรื่องของที่โดดเด่นของหนานหว่านเยียนวันนี้ในงานงานฉลองวันเกิดของจักรพรรดินี

รวมไปถึงของขวัญที่หนานหว่านเยียนมอบให้นั้นได้รับทั้งคำชมเชยและรางวัล อีกทั้งกู้โม่หานที่ใช้ชื่อของหนานหว่านเยียนมอบจินหลิงและหลานหลิงให้ รวมไปถึงอันอันกับน่าวน่าวที่มอบฝนดอกไม้ให้

วันนี้ชื่อเสียงของหนานหว่านเยียนนั้นดังกล่องทั่วแผ่นดิน ทว่านางกลับเหมือนโจรที่ไม่อาจถูกผู้อื่นพบเห็นได้ อยู่ในจวนของตัวเองดื่มข้าวต้มกุ๊ย พอเห็นเนื้อหาพวกนี้แล้วนั้นจะทำให้ลู่เจียวเจียวที่ทั้งร่างไม่มีผิวไหนที่ไม่มีแผลไม่โกรธได้เช่นไร?

ขอบตานางเต็มไปด้วยความโกรธแทบจะระเบิดออกมา เขม็งมองไปที่ด้านหน้าแล้วตะโกนด่ากราดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า "นางนับว่าเป็นใครกัน!แม้นางจะเป็นฮองเฮาของแคว้นซีเหย่ กู้โม่หานผู้นั้นก็ยังทำดีต่อนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไสหัวกลับแคว้นซีเหย่ไปเสพสุขเสียสิ!ตอนนี้กลับมาเสแสร้งทำเป็นรัชทายาทอะไรที่แคว้นต้าเซี่ยเล่า!"

"ตัวทำลายผู้อื่น ถ่วงความเจริญ!อยู่ตรงส้วมแต่ไม่ขี้!"

(อยู่ตรงส้วมแต่ไม่ขี้ หมายความว่า พวกชอบหวงก้าง)

กล่าวจบ นางก็รู้สึกเพียงใบหน้าถูกดึงระลอกหนึ่ง เจ็บจนต้องสูดอากาศเย็นๆเข้าไป "โอ๊ย!"

โยวเอ่อร้อนใจจะตายแล้ว แต่ก็ไม่กล้าขยับ ได้แต่กระทืบเท้าแล้วเอ่ยโน้มน้าวว่า "องค์หญิงท่านอย่าได้โกธไปเลยเพคะ อีกเดี๋ยวแผลบนพระพักตร์ก็จะฉีกอีกแล้วนะเพคะ"

"แม้บ่าวจะมิเข้าใจทฤษฎีเท่าไรนัก ทว่าก็พอมองออก ฮ่องเต้ของแคว้นซีเหย่ผู้นี้จะต้องยังอาลัยอาวรณ์องค์หญิงหมิงหวงเป็นแน่น ยามนี้เขามอบจินหลิงและหลานหลิงให้ แน่นอนว่าจักรพรรดินีจะสั่นสะท้านเป็นแน่ ในใจคงจะชมชอบองค์หญิงหมิงหวงนั่นมากกว่าเดิมเป็นแน่"

"เจ้าว่า พวกข้าตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเล่า?"

"ถุ้ย!"ลู่เจียวเจียวไม่เห็นด้วยกับโยวเอ่อแม้แต่น้อย นอนลงอีกครั้งอย่างไร้เรี่ยวแรง "อาลัยอาวรณ์อะไรกันเล่า ข้าว่านะ หนานหว่านเยียนผู้นั้นหาไม่ใช่ผู้ที่เติบโตที่แคว้นต้าเซี่ย แน่นอนว่าจะต้องคิดอะไรชั่วๆกับแคว้นต้าเซี่ยอยู่แล้วเป็นแน่"

"ยามนี้กู้โม่หานออกหน้าแทน แถมยังมือเติบเช่นนี้อีก ทั้งสองคนจะต้องยังรักษาความสัมพันธ์กันไว้อย่างลับๆเป็นแน่ มิแน่ว่าอาจจะคิดอยากใช้โอกาสนี้ทำลายความหวาดระแวงของเสด็จแม่ หากเป็นเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็สามารถประสานกับคนของแคว้นซีเหย่ แล้วครองแคว้นต้าเซี่ยเอาไว้โดยง่าย!"

แม้นางจะบ้าบิ่น แต่บางทีเรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจควบคุมได้ ทว่าใจทั้งดวงนี้ล้วนมอบให้กับแคว้นต้าเซี่ย

ยามนี้พอเดาได้ว่าแคว้นต้าเซี่ยกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ลู่เจียวเจียวจะนั่งติดอยู่กับที่ได้เช่นไร

นางกัดฟันกรอด "มิได้! ข้ามิปล่อยเรื่องไว้มิสนใจมิได้ หนานหว่านเยียนผู้นั้น จะต้องกำจัดทิ้งโดยเร็ว!"

โยวเอ่อพยักหน้าเห็นด้วย ช่วยลู่เจียวเจียวห่มผ้าเอาไว้อย่างดี "ที่องค์หญิงกล่าวมานั้นก็มิผิด เพียงแต่......"

นางมองไปยังนอกหน้าต่าง ค้อมตัวลงตต่ำแล้วเดินไปที่ข้างหูของลู่เจียวเจียว เสียงเบาหวิวราวกับแมลงวัน

"เพียงแต่บ่าวได้ยินมาว่า วันนี้ในพระราชวัง กงแจ๋ลั่วฉู่ผู้นั้นเหมือนกับจะคุยกับองค์หญิงหงหลิงอยู่นาน บรรยากาศก็นับว่ามิเลว"

"ลู่เซิงเซิงงั้นหรือ?"ลู่เจียวเจียวขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนเป็นพิลึกอยู่หลายส่วน

เช้าวันต่อมา หยุนเหิงมาหาโม่เหยียนที่ตำหนักตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งสองคนถกถามกันเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

โม่เหยียนขมวดคิ้วแน่น เมื่อคืนเขานอนพลิกตัวไปมาอยู่ในตำหนักนอนไม่หลับเลยแม้แต่น้อย ไม่เพียงแค่กำลังคิดเรื่องที่หนานหว่านเยียนถามเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือรู้สึกปวดหัวกับปัญหาการเมืองภายในของแคว้นต้าเซี่ยที่ซับซ้อน

บนใบหน้ารูปงามของบุรุษปรากฏสีหน้าที่ดุดันขึ้นมาระลอกหนึ่ง นิ้วมือที่เรียวยาวน่ามองกำลังเคาะโต๊ะ เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยว่า "ช่วงนี้ เจ้าจะต้องเพิ่มความหวดระวังในพระราชวังให้มาก ปกป้องหว่านเยียนกับเด็กๆทั้งหลายให้ดี"

"เมื่อคืนข้ากระโดดลงสระดอกบัว ในตอนที่เป็นลมหมดสตินั้นถูกคนลอบทำร้ายเข้า เกรงว่าเป็นพวกที่มีจิตใจไม่อาจคาดคะเนได้ ถือโอกาสงานฉลองวันเกิดของจักรพรรดินีลักลอบเข้ามา"

หยุนเหิงพลันมองโม่เหยียนอย่างตะลึง รีบเอ่ยอย่างร้อนใจว่า "ท่านถูกลอบทำร้ายงั้นรึ?!บาดเจ็บตรงไหนรึขอรับ ร้ายแรงหรือไม่?!"

โม่เหยียนส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ "หว่านเยียนช่วยข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว มิเป็นไร"

"แม้อาวุธลับชิ้นนั้นจะปักอยู่ท้ายทอยของข้า แต่กลับมิมีพิษ แล้วก็มิถึงขั้นเอาชีวิต เพียงแต่ข้ามิรู้จุดมุ่งหมายของคนพวกนั้น ดังนั้นจึงให้เจ้าระวังมากขึ้น"

ยามนี้หากมองแล้ว สถานการณ์ในประเทศของแคว้นต้าเซี่ยนี้ น่าจะซับซ้อนมากกว่าที่เขาคาดคะเนเอาไว้มาก

แม้หว่านเยียนจะเป็นมกุฎราชกุมารี แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้เติบโตที่นี่ตั้งแต่เด็ก แม้จะเป็นไปตามใจของราษฎรแต่หาได้เป็นไปตามใจของราชสำนักไม่ อีกทั้งกษัตริย์แต่ละที่แบ่งอำนาจไปมากเกินไป ยากที่จะเลี่ยงให้บางคนมีใจคิดคด กระทำการที่โง่เขลา สำหรับนางแล้วกษัตริย์จำนวนมากนั้นไม่เป็นผลดีเลย......

หยุนเหิงขมวดคิ้วแน่น "ข้าน้อยเข้าใจแล้ว ท่านได้โปรดวางใจ!"

ว่าแล้ว เขาก็นึกถึงจุดมุ่งหมายที่มาในวันนี้ได้ จึงเรียบเอ่ยขึ้นว่า "ใช่แล้วคุณชาย เมื่อตอนกลางคืนนั้น จักรพรรดินีใส่พิราบส่งจดหมาย ข้ามคืนไปที่แคว้นซีเหย่ฉบับหนึ่งแล้ว"

"จดหมายถูกสกัดไว้ได้ กล่าวว่าองค์หญิงหมิงหวงคิดอยากพาจวิ้นจู่และซื่อจือทั้งหลาย แอบพบ"ท่าน"อย่างลับๆครั้งหนึ่ง......"