ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 930

"หลังจากที่คนของบ่าวอ่านเนื้อหาแล้ว ก็ผนึกจดหมายไว้แบบเดิมแล้วส่งกลับไป คิดแล้วหากไปอีกครึ่งวัน พิราบส่งจดหมายก็น่าจะใกล้ถึงอาณาเขตของแคว้นซีเหย่แล้ว"

อะไรนะ?!

หนานหว่านเยียนยินยอมที่จะเจอเขา?!

ดวงตาของโม่เหยียนตกใจอย่างแรง ดวงตาที่ดำขลับไร้อุณหภูมินั้นปรากฏความคาดไม่ถึงออกมา "เจ้ามั่นใจหรือ?"

เมื่อคืนนางยังมีท่าทีที่อยากสังหารเขาอยู่เลย เหตุใดจู่ๆจึงอยากเจอเขาเล่า?

หรือว่า เรื่องของเมืองนั้นมีผลแล้ว เพราะฉะนั้นนางจึงยินยอมที่จะเจอเขา?

หยุนเหิงหยักหน้าอย่างสาบานตน "ข้าน้อยเอาชีวิตเป็นประกัน เรื่องนี้เป็นความจริงแน่นอนขอรับ!อีกทั้งสถานที่ที่องค์หญิงหมิงหวงจะมาพบ ยังกำหนดไว้ที่อู้ไห่ที่ฝังโม่เซียนเซิงเอาไว้"

พอฟังมาถึงตอนนี้ รอยยิ้มของโม่เหยียนที่ดีใจและตื่นเต้นนั้นก็ชะงักไป ดวงตาพลันมืดลงอย่างเงียบเชียบ

เขาพอจะเข้าใจจุดมุ่งหมายที่หนานหว่านเยียนจัดแจงเช่นนี้แล้ว

บางทีอาจจะอยากให้เขายอมรับผิดต่อหน้าหลุมฝังศพของโม่หวิ่นหมิง ไม่เช่นนั้น นางก็คิดอยากจะจัดการความสัมพันธ์ต่อหน้าเขาให้สิ้นซาก

แต่พวกนั้นล้วนไม่สำคัญแล้ว เรื่องตรงหน้าสำคัญที่สุด คือในที่สุดเขาก็สามารถใช้ใบหน้าที่แท้จริงของร่างเดิม สามารถใช้มือคู่นี้ ไปโอบกอดนางและพวกลูกๆได้จริงๆแล้ว

คิ้วและดวงตาของโม่เหยียนโค้งลงเล็กน้อย รีบหาพู่กันและกระดาษมาโดยทันที แล้วก็ไม่ปลอมตัวเป็นตัวเองอีก เริ่มขยับพู่กันเขียนมา

"เจ้านำจดหมายฉบับนี้ไปแสร้งทำเป็นจดหมายตอบกลับมาจากทางฝั่งแคว้นซีเหย่ เวลาพบหน้าก็กำหนดไว้วันพรุ่งนี้"

เขียนเสร็จ เขาก็รีบส่งให้หยุนเหิง ความต้องการและความสุขสมไหลเวียนอยู่นัยน์ตา

หยุนเหิงมองรอยหมึกที่ยังไม่แห้งบนกระดาษ มองโม่เหยียนด้วยสีหน้าลำบากใจ อยากจะพูดแต่ก็ไม่กล้า

เพื่อที่จะได้"เจอ"ฮองเฮาเหนียงเหนียงคราหนึ่ง กระทั่งสติฮ่องเต้ก็เสียไปแล้ว......

"คุณชาย ท่านร้อนใจเกินไปหรือไม่?ท่านในยามนี้จะต้อง"รีบเดินทาง"จากแคว้นซีเหย่มาที่แคว้นต้าเซี่ยนะขอรับ เวลาเพียงวันเดียว ต่อให้ม้าเหนื่อยตายไปสองตัวก็คงมิถึงหรอกขอรับ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้