ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 931

น่าวน่าว “ข้าได้ยินหมดแล้ว ท่านคือพ่อของข้า ท่านต้องการให้ของกำนัลข้า ท่านแม่บอกแล้ว คนที่มอบของกำนัลให้เป็นคนดี!”

อันอันเห็นด้วยกับน้องชาย พลางยิ้มกริ่ม “คนดี!”

เขาเองก็ได้ยิน โม่เหยียนเป็นพ่อของพวกเขา อยากให้ของกำนัลแก่พวกเขา!

หยุนเหิงแอบถอนหายใจ ดูเหมือนว่าซื่อจือทั้งสองจะไม่ได้ยินอะไรอย่างอื่นอีก แต่จังหวะที่มาถึงนั้นเหมาะเจาะเกินไป ได้ยินบทสนทนาช่วงท้ายไม่กี่ประโยคของเขากับฮ่องเต้พอดี

โชคดีที่คุณหนูทั้งสองยังเด็ก ไม่เข้าใจว่า “พ่อ” คนนี้ไม่ใช่ “พ่อ” อีกคนหนึ่ง ความหมายกำกวม ไม่เช่นนั้นฮ่องเต้จะถูกเปิดโปง!

สีหน้าของโม่เหยียนอ่อนลงทันที เมื่อได้ฟังเด็กทั้งสองเรียกพ่อ ก้นบึ้งของหัวใจก็หวานชื่นราวกับอาบน้ำผึ้ง มองเด็กน้อยทั้งสองด้วยสายตาเอ็นดูและอ่อนโยน

เขาอุ้มอันอันและน่าวน่าวขึ้นมาวางลงบนเก้าอี้ พลางแย้มยิ้มบอกว่า

“ใช่แล้ว เมื่อวานโม่เหยียนตกน้ำ ทั้งซื่อจือ จวิ้นจู่ และองค์หญิงต่างเป็นกังวล โม่เหยียนจึงถามแม่ทัพหยุนเหิงเกี่ยวกับความชอบของพวกเจ้า ต้องการมอบของกำนัลเป็นการขอบคุณ”

หยุนเหิงเห็นด้วยทันที “เป็นเช่นนี้นี่เอง ในเมื่อพวกเสี่ยวซื่อจือมาแล้ว ข้าน้อยจะไม่รบกวนท่านทั้งสามแล้ว ขอตัวก่อน”

อันอันพยักหน้าด้วยความงุนงง “อ้อ! เข้าใจแล้ว”

น่าวน่าวโบกมือน้อยๆ ให้หยุนเหิง “ลาก่อนท่านอาหยุนเหิง!”

หยุนเหิงฝืนยิ้ม แล้วรีบออกจากห้องบรรทม อดตบหน้าอกตัวเองไม่ได้

เสี่ยงมาก เกือบทำให้ “โทรโข่งที่ดังที่สุด” ประจำวังได้ยินความลับของเขากับโม่เหยียนแล้ว หากเสี่ยวซื่อจือทั้งสองรู้เข้า จะไม่กระจายข่าวจนเป็นที่วุ่นวายหรอกหรือ?

ภายในห้อง อันอันและน่าวน่าวนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย

น่าวน่าวเอ่ยเสียงใส “คุณชายโม่เหยียน ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น พวกข้าไม่ได้ขาดอะไร”

“แต่ว่า...” จู่ๆ เขาก็เลียริมฝีปากเหมือนแมวน้อยจอมตะกละ “ถ้าจะให้พูด ข้ายังอยากกินของอร่อยอีก อยากลองชิมของอร่อยทุกอย่าง!”

อันอันชำเลืองมองน้องชายอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “น่าวน่าว เจ้านี่เสียมารยาทจริงๆ”

หัวใจของโม่เหยียนรู้สึกอบอุ่น พลางลูบศีรษะของเด็กน้อยทั้งสอง “ไม่เป็นไร หากเจ้าอยากกิน โม่เหยียนจะพยายามหามาให้เจ้าอย่างสุดความสามารถ”

“แค่ต้องได้รับความยินยอมจากองค์หญิงหมิงหวงก่อน โม่เหยียนเชื่อฟังองค์หญิง”

เมื่อครู่น่าวน่าวยังยิ้มอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็หน้าเสีย สีหน้าดูเป็นกังวล

“ท่านแม่ต้องไม่ให้ข้ากินของหวานมากขนาดนั้นแน่”

“เมื่อคืนนางกำชับข้าให้แปรงฟันให้สะอาด”

ทางหนึ่งเขาก็บ่น อีกทางหนึ่งก็โอ้อวดฟันขาวราวกับหิมะของตัวเองให้โม่เหยียนดู