ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 931

น่าวน่าว “ข้าได้ยินหมดแล้ว ท่านคือพ่อของข้า ท่านต้องการให้ของกำนัลข้า ท่านแม่บอกแล้ว คนที่มอบของกำนัลให้เป็นคนดี!”

อันอันเห็นด้วยกับน้องชาย พลางยิ้มกริ่ม “คนดี!”

เขาเองก็ได้ยิน โม่เหยียนเป็นพ่อของพวกเขา อยากให้ของกำนัลแก่พวกเขา!

หยุนเหิงแอบถอนหายใจ ดูเหมือนว่าซื่อจือทั้งสองจะไม่ได้ยินอะไรอย่างอื่นอีก แต่จังหวะที่มาถึงนั้นเหมาะเจาะเกินไป ได้ยินบทสนทนาช่วงท้ายไม่กี่ประโยคของเขากับฮ่องเต้พอดี

โชคดีที่คุณหนูทั้งสองยังเด็ก ไม่เข้าใจว่า “พ่อ” คนนี้ไม่ใช่ “พ่อ” อีกคนหนึ่ง ความหมายกำกวม ไม่เช่นนั้นฮ่องเต้จะถูกเปิดโปง!

สีหน้าของโม่เหยียนอ่อนลงทันที เมื่อได้ฟังเด็กทั้งสองเรียกพ่อ ก้นบึ้งของหัวใจก็หวานชื่นราวกับอาบน้ำผึ้ง มองเด็กน้อยทั้งสองด้วยสายตาเอ็นดูและอ่อนโยน

เขาอุ้มอันอันและน่าวน่าวขึ้นมาวางลงบนเก้าอี้ พลางแย้มยิ้มบอกว่า

“ใช่แล้ว เมื่อวานโม่เหยียนตกน้ำ ทั้งซื่อจือ จวิ้นจู่ และองค์หญิงต่างเป็นกังวล โม่เหยียนจึงถามแม่ทัพหยุนเหิงเกี่ยวกับความชอบของพวกเจ้า ต้องการมอบของกำนัลเป็นการขอบคุณ”

หยุนเหิงเห็นด้วยทันที “เป็นเช่นนี้นี่เอง ในเมื่อพวกเสี่ยวซื่อจือมาแล้ว ข้าน้อยจะไม่รบกวนท่านทั้งสามแล้ว ขอตัวก่อน”

อันอันพยักหน้าด้วยความงุนงง “อ้อ! เข้าใจแล้ว”

น่าวน่าวโบกมือน้อยๆ ให้หยุนเหิง “ลาก่อนท่านอาหยุนเหิง!”

หยุนเหิงฝืนยิ้ม แล้วรีบออกจากห้องบรรทม อดตบหน้าอกตัวเองไม่ได้

เสี่ยงมาก เกือบทำให้ “โทรโข่งที่ดังที่สุด” ประจำวังได้ยินความลับของเขากับโม่เหยียนแล้ว หากเสี่ยวซื่อจือทั้งสองรู้เข้า จะไม่กระจายข่าวจนเป็นที่วุ่นวายหรอกหรือ?

ภายในห้อง อันอันและน่าวน่าวนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย

น่าวน่าวเอ่ยเสียงใส “คุณชายโม่เหยียน ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น พวกข้าไม่ได้ขาดอะไร”

“แต่ว่า...” จู่ๆ เขาก็เลียริมฝีปากเหมือนแมวน้อยจอมตะกละ “ถ้าจะให้พูด ข้ายังอยากกินของอร่อยอีก อยากลองชิมของอร่อยทุกอย่าง!”

อันอันชำเลืองมองน้องชายอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “น่าวน่าว เจ้านี่เสียมารยาทจริงๆ”

หัวใจของโม่เหยียนรู้สึกอบอุ่น พลางลูบศีรษะของเด็กน้อยทั้งสอง “ไม่เป็นไร หากเจ้าอยากกิน โม่เหยียนจะพยายามหามาให้เจ้าอย่างสุดความสามารถ”

“แค่ต้องได้รับความยินยอมจากองค์หญิงหมิงหวงก่อน โม่เหยียนเชื่อฟังองค์หญิง”

เมื่อครู่น่าวน่าวยังยิ้มอยู่ เมื่อได้ยินดังนั้นก็หน้าเสีย สีหน้าดูเป็นกังวล

“ท่านแม่ต้องไม่ให้ข้ากินของหวานมากขนาดนั้นแน่”

“เมื่อคืนนางกำชับข้าให้แปรงฟันให้สะอาด”

ทางหนึ่งเขาก็บ่น อีกทางหนึ่งก็โอ้อวดฟันขาวราวกับหิมะของตัวเองให้โม่เหยียนดู

หนานหว่านเยียนและสองพี่น้องเกี๊ยวน้อยนั่งอยู่ด้วยกัน ถัดไปคือเย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วน แม้แต่องค์หญิงหงหลิง ลู่เซิงเซิงก็อยู่ด้วย

นางนั่งถัดจากเฉิงซูหย่วน สีหน้าบ่งบอกถึงความตามใจลูกสาวตัวน้อย บางครั้งก็แอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของเฉิงซูหย่วน

เดิมทีเฉิงซูหย่วนไม่ควรรับประทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกับหนานหว่านเยียน แต่ตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน เพื่อบ่มเพาะความสัมพันธ์ของเขากับลู่เซิงเซิง หนานหว่านเยียนจึงถือโอกาสกินพร้อมกันเสียเลย แล้วยังพูดคุยกับลู่เซิงเซิงเพื่อสร้างโอกาสให้นางและเฉิงซูหย่วนอย่างเงียบๆ

เฉิงซูหย่วนมองไม่เห็นเจตนาของหนานหว่านเยียน ได้แต่ยิ้มหวานตลอดงาน

เย่เชียนเฟิงก็อารมณ์ดีตลอดงาน แม้ว่าหนานหว่านเยียนจะนอนแยกกับเขา แต่ถึงอย่างไรก็อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน และนางก็หาคนมารับเขาแล้ว เขาพอใจมาก

ในขณะนี้ ทุกคนเห็นโม่เหยียนอุ้มอันอันและน่าวน่าวเดินเข้ามา

สีหน้าของเกี๊ยวน้อยผ่อนคลายลงทันใด ซาลาเปาน้อยเม้มปากอย่างเงียบๆ ความตื่นเต้นร้อนผ่าวลุกโชนในดวงตา

“ท่านแม่!” อันอันและน่าวน่าวถูกโม่เหยียนวางลง ก่อนจะวิ่งตรงไปหาหนานหว่านเยียน

เจ้าตัวน้อยทั้งสองเดินสะดุด หนานหว่านเยียนเข้าสวมกอด “ช้าๆ”

โม่เหยียนเหลือบเห็นเย่เชียนเฟิงและลู่เซิงเซิงที่ข้างโต๊ะอาหาร แต่สีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่เมื่อได้เห็นเฉิงซูหย่วน ดวงตาที่มืดมนของโม่เหยียนก็ดำดิ่งลงทันที ความไม่พอใจและเกลียดชังแทรกซึมอยู่ในแววตา

สองวันที่ผ่านมา เฉิงซูหย่วนและหนานหว่านเยียนเข้ามาใกล้มากเกินไป ไม่ว่าเขาจะมองเฉิงซูหย่วนอย่างไร ก็ยังรู้สึกขัดหูขัดตาอยู่ดี!