ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 934

หนานหว่านเยียนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เย่เชียนเฟิง “ดี ขอบคุณท่านมาก”

เย่เชียนเฟิงลุกขึ้นตอบรับ “ขอรับ”

เขาอุ้มอันอันและน่าวน่าวที่เริ่มง่วงนอนแล้วขึ้นมา แล้วออกจากตำหนักสีเยว่ไป เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยชำเลืองมองโม่เหยียน แล้วเดินตามไป

โม่เหยียนมองตามหลังพวกเขาที่ห่างออกไปอย่างไม่ละสายตา ดวงตาเล็กเรียวหรี่ลงครึ่งหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แต่ในขณะนี้ จู่ๆ ในท้องของเขาก็เหมือนลุกเป็นไฟ อุณหภูมิในตัวสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ความรู้สึกนี้...ดวงตาหงส์ของเขากลายเป็นเย็นชาในทันที

มีคนวางยาเขา! แถมพิษยังรุนแรงขนาดนี้!

ใครเป็นคนวางยาเขา หรือจะบอกว่า คนที่คิดจะทำร้ายเขาเมื่อคืนเห็นว่าเขายังไม่ตาย จึงใช้กลอุบายเดิมทำร้ายเขาอีกครั้ง?

หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นว่าทุกคนต่างถอยหนี ก็มองไปทางโม่เหยียน

สีหน้าของนางยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เจ้ากลับไปที่ห้องตัวเองก่อนเถอะ เรื่องในราชสำนักไม่ต้องใจร้อน ท่านป้าบอกว่าเจ้าเพิ่งตกน้ำเมื่อคืนนี้ พักได้สองวัน”

“พ่ะย่ะค่ะ โม่เหยียนเข้าใจแล้ว” โม่เหยียนไม่คัดค้าน และไม่ได้บอกนางเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา เชื่อฟังและรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”

หนานหว่านเยียนเห็นภาพลักษณ์ที่สงบเสงี่ยมของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พลางหันหลังเดินจากไป โม่เหยียนยืนอยู่ที่เดิม จับจ้องเบื้องหลังของนาง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องพักของตัวเอง

ระหว่างทาง เขารู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ ในดวงตาแดงก่ำของเขามีความอันตรายแฝงอยู่ เมื่อกลับถึงห้องสิ่งแรกคือปิดประตูทันที ขณะที่กำลังจะถอดเสื้อผ้าและอาบน้ำเย็น ดวงตาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

กลิ่นแป้งโชยมาแตะจมูก เขาขมวดคิ้วทันที เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นสตรีผู้หนึ่งสวมเสื้อผ้าวับๆ แวมๆ นอนเปิดหัวไหล่อยู่บนเตียงของเขา

สรีระของแม่นางคนนั้นช่างน่าหลงใหล ริมฝีปากแดงเหมือนลุกเป็นไฟ เมื่อนางเห็นโม่เหยียน แววตาก็เผยความประหลาดใจและดีใจอย่างชัดเจน

คนคนนั้นพูดเพียงว่าโม่เหยียนหน้าตาดี แต่ไม่ได้บอกว่าหล่อเหลาขนาดนี้…

วันนี้ อาจมีประสบการณ์ที่ดีขึ้น

“ท่านแม่ทัพ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว บ่าวรอจนเหนื่อยเลยเจ้าค่ะ” นางยืนขึ้น บิดเอวเดินไปหาโม่เหยียน จงใจลากเสียงยาว แสร้งทำเป็นออดอ้อน

โม่เหยียนจ้องผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ร่างกายเกร็งด้วยความอึดอัด แต่สายตานั้นชัดเจนและดุดัน ทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน “เจ้าเป็นใคร กล้าเข้ามาในห้องนอนของข้า รนหาที่ตายหรือ?”

หญิงสาวไม่ได้หวาดกลัวมากนัก ยังคิดว่าโม่เหยียนจงใจทำเช่นนี้ นางยิ้มอ้อนพลางเดินเข้าไปหา “อุ๊ย แม่ทัพติ้งหย่วนไม่ต้องเขินอายหรอก”

“บ่าวชื่อเสี่ยวเยว่ มาเพื่อรับใช้ท่านโดยเฉพาะ ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพติ้งหย่วนจะเป็นสุภาพบุรุษหนุ่มรูปงามเช่นนี้ เสี่ยวเยว่ต้อนรับได้ไม่ดี แต่ท่านโปรดวางใจ ทักษะของเสี่ยวเยว่ ไม่เป็นสองรองใครในเมืองหลวงแห่งนี้”

ว่าแล้ว นางก็กำลังจะพลีกายให้ สัมผัสเอวบอบบางของโม่เหยียนด้วยมือทั้งสอง

รูปร่างดีเช่นนี้ หัวไหล่กว้าง เอวคอด น่ากินจริงๆ!

ดวงตาดำขลับของโม่เหยียนฉายแววความขยะแขยง ก่อนที่นางจะได้สัมผัสเขา นิ้วเรียวยาวก็คว้าหมับที่ลำคอของเสี่ยวเยว่ทันที

“โอ๊ะ…” กำลังของเขามีมาก เสี่ยวเยว่หายใจไม่ออกทันที นางเบิกตาโพลงมองไปที่ชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้านักเรียนที่ยังอ่อนประสบการณ์ ไม่คิดว่าจะเป็นพญามัจุราชอสุรา!

นางยังคงดิ้นรน แววตาเต็มไปด้วยความกลัวและเสียใจ ไม่มีวี่แววของการสอพลอ ขาทั้งสองกวัดแกว่งในอากาศ พยายามส่งเสียง “ไว้ชีวิต ไว้ชีวิตด้วย…”

แววตาของโม่เหยียนคมกริบ “ใครเป็นคนสั่งให้เจ้ามา?”