ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 940

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนเหล่านี้ แต่ก็ไม่สามารถเดาได้เลยว่ากำลังจะไปหาใคร

ส่วนอันอันและน่าวน่าวที่ไม่รู้เรื่องราวพอเห็นคนเหล่านี้ให้ความเคารพต่อพวกเขามากเพียงใด ก็อดสั่นสะท้านในใจไม่ได้

ว้าว…ที่แท้พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับมาก เป็นที่รักใคร่ของผู้คนขนาดนี้เชียวหรือ

หรือว่าคนที่ท่านแม่กำลังจะไปพบ ก็ชื่นชอบท่านแม่ด้วย?

ศีรษะเล็กๆ ของสองพี่น้องเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ ยิ่งตื่นเต้นและสงสัยว่าจะไปเจอใคร

ในขณะนี้ ประตูของตำหนักจิ้งซวีได้ถูกเปิดออก คิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อข่มความขุ่นเคืองใจ พาเด็กๆ ทั้งสี่ไปด้วย ก้าวเดินอย่างหนักแน่นไปทางตำหนัก…

เด็กน้อยทั้งสี่เชื่อฟังและเฉลียวฉลาดติดตามหนานหว่านเยียนไป ในที่สุดก็ก้าวเข้าไปในประตูตำหนัก หลังจากมองเห็นสถานการณ์ภายในตำหนักอย่างชัดเจน ก็มีคนตกตะลึงตาค้างทันที!

ภายในตำหนัก ร่างสูงนั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ สองเท้าแยกออกจากกัน สันหลังตั้งตรง วางมาดหล่อเหลาเย็นชา ราวกับไม่สนใจโลก

ใบหน้าด้านข้างคมสันของชายผู้นี้ถูกแสงเงาถ่ายทอดออกมาอย่างพิถีพิถัน คิ้วเรียวยาวดั่งใบหลิวขมวดเข้าหากันแน่น ดูท่าทางประหม่าอยู่มาก แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความรู้สึกกดดันที่มาจากดวงตาหงส์ของเขา เบ้าหน้าเทพเช่นนี้ เป็นที่สะดุดตาตลอดกาล

“พ่อ เสด็จพ่อ?!” เมื่อเกี๊ยวน้อยเห็นชายหนุ่มที่โต๊ะ ก็ตกใจเอามือปิดปากตะโกนเรียก สีหน้าตื่นตะลึง

ซาลาเปาน้อยก็ตกตะลึงเช่นกัน ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นแดงระเรื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย “เสด็จพ่อ ท่านมาที่นี่ได้ยังไง?!”

แม้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองจะรู้ว่ากู้โม่หานคือโม่เหยียน แต่ในขณะนี้กู้โม่หานได้คืนรูปลักษณ์เดิม ไม่สวมใบหน้าอื่นอีกต่อไป บ่งชี้ว่าเสด็จพ่อใช้ตัวตนเดิมมาพบกับพวกเขา!

แต่เขาทำไม...เขาได้รับบาดเจ็บ พักฟื้นอยู่ในจวนไม่ใช่หรือ มีคนคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา แล้วเสด็จพ่อออกมาได้ยังไง?!

หนานหว่านเยียนมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครของกู้โม่หาน ปลายนิ้วเรียวฝังแน่นในฝ่ามือ อารมณ์มากมายนับไม่ถ้วนพลุ่งพล่านอยู่ในอก

ดูเหมือนเขาไม่ได้รับบาดเจ็บหนักเลยสักนิด ไม่เหมือนใกล้ตายเลย…

เมื่อน้องชายทั้งสองได้ยินพวกพี่สาวตะโกนเรียก ก็ลุกพรวดขึ้นทันที “เสด็จพ่อ?!”

“นั่นไม่ใช่ ท่านพ่อหรอกหรือ?!”

“ท่านแม่ ไม่เคยพูดกับพวกพี่สาวเลย ท่านพ่อ หล่อมาก!”

เด็กน้อยทั้งสองจ้องมองอย่างว่างเปล่า คางยื่นจะถึงพื้นอยู่แล้ว

แต่ทำไมพ่อเฮงซวยถึงหน้าตาดีขนาดนี้!

ดูดีกว่าคุณชายโม่เหยียนเสียอีก!

ครั้งแรกที่สองพี่น้องเห็น “พ่อเฮงซวย” ในตำนาน ก็แทบหันไปไหนไม่ได้ พึมพำอยู่นาน แล้วก็พูดออกมาได้แค่สองประโยค

น่าวน่าวจ้องมองกู้โม่หานอยู่ชั่วครู่ ดวงตาแทบจะจับจ้อง หลายวันก่อนเขายังจินตนาการถึงรูปลักษณ์ของพ่อไว้ในหัว ยังเพ้อฝันว่าหากได้พบกับพ่อ ตนเองจะทำอย่างไร

แต่ตอนนี้พอได้เห็นพ่อจริงๆ ในชั่วขณะหนึ่ง น่าวน่าวก็ยังรู้สึกเขินอาย เกาท้ายทอยอย่างเก้อเขิน เงยหน้าขึ้นมองหนานหว่านเหยียน แล้วคำพูดไม่กี่คำก็หลุดออกมา “ท่านพ่อ สูงเหมือนกันนะ”