ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 941

เมื่อเห็นท่าทางลึกซึ้งของกู้โม่หาน หนานหว่านเยียนก็อดบุ้ยปากยิ้มเยาะไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยืนอยู่ข้างอันอันและน่าวน่าว อดกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ พยายามตะเกียกตะกายเพื่อมองกู้โม่หาน

สักพักใหญ่ ชายผู้นั้นก็ปล่อยลูกชายทั้งสองอย่างอาลัยอาวรณ์ แววตากลิ้งกลอกด้วยยินดีและสบายใจ จ้องมองลูกสาวทั้งคู่อย่างอ่อนโยน

“เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยสูงขึ้นมากและสวยขึ้นมากด้วย” เขาลูบศีรษะของเด็กหญิงเบาๆ “ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงพ่อไหม?”

ในที่สุดตอนนี้เขาก็สามารถพูดกับลูกสาวอย่างเปิดเผยได้แล้ว เขาไม่สามารถควบคุมความปีติยินดีภายในใจได้ พลางอุ้มลูกสาวทั้งสองไว้ในอ้อมแขน

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยถูกเขากอดไว้แน่น พ่อลูกที่แท้จริงสวมกอดกัน ซาลาเปาน้อยตาแดงอย่างควบคุมไม่ได้ เม้มริมฝีปากอยากพูดอะไรบางอย่าง กังวลเกี่ยวกับการปรากฏตัวของหนานหว่านเยียน แต่ก็ข่มใจไว้

เกี๊ยวน้อยแสร้งทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ พลางหันหน้าหนี “ท่าน หายไปไหนมาก่อนหน้านี้…”

กู้โม่หานไม่รู้ว่าซาลาเปาน้อยค้นพบตัวตนของเขาแล้ว ยังคิดว่ามีเพียงเกี๊ยวน้อยเท่านั้นที่รู้

เขาเข้าใจว่าลูกสาวกำลังปกป้องสถานะอื่นของเขา แม้ว่าจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา “ข้าขอโทษ”

พวกพี่สาวเข้าใจว่าจะข่มใจอย่างไร รีบผลักอ้อมแขนของกู้โม่หานออกไป แต่น้องชายทั้งสองไม่ได้คิดมากเช่นนั้น

หลังจากอยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ อันอันและน่าวน่าวก็กล้าแสดงออกมากขึ้น ความคิดที่วุ่นวายในใจได้คลี่คลายลง

สองพี่น้องเกาะติดกู้โม่หาน เอ่ยเสียงใสออดอ้อน “คิด! คิดถึง!”

“พวกข้าอยากรู้มาตลอดว่าพ่อผู้ให้กำเนิดหน้าตาเป็นยังไง!”

“ไม่คิดว่าจะได้พบในวันนี้!”

เด็กน้องทั้งสองมีความคิดที่เรียบง่าย จิตใจบริสุทธิ์ ตอนที่โม่หวิ่นหมิงเกิดเรื่องในอดีต พวกเขาไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง

มันเป็นเพียงคำบอกเล่า โดยปกติแล้วจะไม่โกรธแค้นกู้โม่หานมากนัก แต่กลับมีความอยากรู้อยากเห็นและคาดหวังมากกว่า

ทันใดนั้นดวงตาดำขลับของกู้โม่หานก็สั่นสะท้าน เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเจ้าตัวเล็กเรียกเขาว่า “พ่อ”

คำว่าพ่อละลายหัวใจของเขา ความยากลำบากทั้งหมดที่เขาเคยเผชิญมาก่อนหน้านี้ ในเวลานี้ดูเหมือนจะหมดความหมายไปเลย

แววตาของเขาอ่อนโยน “แล้ว พอใจไหม?”

เจ้าตัวเล็กทั้งสองกำลังคลอเคลียตัวเขา “พอใจ พอใจ!”

“หน้าตา ดูดีเหลือเกิน!”

จมูกเป็นจมูก ตาเป็นตา สมกับเป็นพ่อของพวกเขาจริงๆ!

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยอดหัวเราะไม่ได้ เกี๊ยวน้อยเอ่ยอย่างไม่พอใจ “อะไรเนี่ย รู้จักดูหน้าตา”

น่าวน่าวทำหน้าทะเล้นใส่นาง “ฮิๆๆ”

ทันใดนั้นกู้โม่หานก็หัวเราะ แววตาน่าเอ็นดู

องครักษ์ที่ประตูเฝ้ามองภาพนี้อย่างเงียบๆ แล้วหันหน้าไปหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ

ในที่สุดฮ่องเต้ก็ได้กลับมารวมครอบครัวอีกครั้ง สำเร็จตามที่หวังไว้ เพื่อประโยชน์ของฮองเฮาเหนียงเหนียงและบรรดาองค์หญิงองค์ชาย ฮ่องเต้ได้อดทนต่อความยากลำบากทั้งหมดจริงๆ

หวังเพียงให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงสามารถสนทนากับฮ่องเต้อย่างสันติ แก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างทั้งสองไปทีละอย่าง

หนานหว่านเยียนหลุบตาลงมองเด็กน้อยทั้งสี่วิ่งไปหาพ่อแท้ๆ ใบหน้าสวยตึงเครียดอยู่เสมอ ไม่มีความแปรปรวนใดๆ

เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่มีความรู้สึกในใจ แต่นางไม่ได้ทำเพื่อกู้โม่หาน แต่ทำเพื่อเจ้าตัวน้อยทั้งสี่

ครู่หนึ่ง องครักษ์ก็พาคนหลายคนเข้ามา

พวกเขาถือของขวัญไว้ในมือ กู้โม่หานลุกขึ้น ยื่นของขวัญให้กับมือเด็กๆ ทีละคน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ของขวัญอย่างเปิดเผย ทุกอย่างดูยิ่งใหญ่ เต็มไปด้วยความรักที่เขามีต่อเด็กๆ

“เกี๊ยวน้อย ไม่รู้ว่าในตอนนี้ทักษะการต่อสู้ของเจ้าเป็นยังไงแล้ว แต่ข้าได้เตรียมกระบี่อ่อนไว้ให้เจ้าด้วย”

ดาบนี้มีน้ำหนักเบาและกะทัดรัด มีความยืดหยุ่นและทนทานที่สุด กวัดแกว่งได้ง่าย เจ้าสามารถลองได้ว่าเหมาะมือหรือไม่

เกี๊ยวน้อยรับดาบเล่มนั้นมาอย่างมีความสุข ใบหน้าเต็มไปด้วยสีสันที่น่าทึ่ง

นางมองกู้โม่หานอย่างซาบซึ้ง ประคองดาบอ่อนไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง “ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”

สองพ่อลูกมีความเข้าใจรู้ใจกัน กู้โม่หานหยิบของขวัญอีกชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วมอบให้ซาลาเปาน้อย

“นี่คือผลงานของแท้ที่ไม่เหมือนของอื่น หนังสือ‘ฮั่นจาง’ ที่ข้ารวบรวมไว้ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจ้าชอบการศึกษาค้นคว้า มอบให้เจ้า”

เป็นหนังสือ‘ฮั่นจาง’ เชียวหรือ!

หายากจริงๆ!

ดวงตาของซาลาเปาน้อยชุ่มชื้นและซาบซึ้ง นางเก็บรักษาดูแล “ฮันจาง” อย่างระมัดระวัง ท่าทางสงบนิ่งและอ่อนโยนเป็นที่ชื่นชอบอย่างแท้จริง “ขอบพระทับเสด็จพ่อ ข้ารักษามันไว้เป็นอย่างดี”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว อารมณ์พลุ่งพล่านออกมาจากดวงตา จิตใจหนักอึ้งจนสุดจะพรรณนา

เขายังคงรักลูกเหมือนเดิม การกระทำของเขานั้นดีที่สุดและเหมาะสมที่สุดสำหรับลูก แสดงถึงความใส่ใจของเขา

แต่น่าเสียดาย…