ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 942

อันอันและน่าวน่าวเห็นดังนั้น ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกาย ทั้งสองดึงแขนเสื้อของกู้โม่หานคนละข้าง เร่งรัดเขาด้วยเสียงใสออดอ้อน “แล้วของพวกข้าล่ะ?”

“ท่านพ่อเตรียมอะไรให้พวกข้าบ้าง?”

กู้โม่หานมองไปที่พวกเขาอย่างรักและเอ็นดู “ได้ยินมาว่าน่าวน่าวมีไหวพริบว่องไว ชอบใช้ความคิด กลอุบายนี้มีทั้งหมด 126 วิธีในการไขปัญหา ข้าจะให้ของเล่นชิ้นเล็กๆ แก่เจ้า ให้เจ้าใช้เพื่อฆ่าเวลาและฝึกความสามารถในการขบคิดให้สมบูรณ์แบบ”

“อันอัน ดูเหมือนว่าเจ้าจะชอบฟังนิทานมาก โดยเฉพาะหนังสือกฎหมายโบราณและตำราพิชัยสงครามโบราณ ข้าพบสำเนาพิชัยสงครามโบราณที่คัดลอกด้วยลายมือ ข้าส่งให้เจ้า”

สองพี่น้องตกตะลึง หลังจากรับของขวัญมาแล้วก็ชื่นชมไม่วางมือ

น่าวน่าวอุทานออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ท่านพ่อ ท่าน ท่านเจ๋งที่สุดไปเลย!”

อันอันเปิดดูยุทธพิชัยโบราณอย่างทนรอไม่ไหว มันถูกจริตเขาเหลือเกิน “ถูกต้อง เล่มนี้แหละ ท่านพ่อสุดยอดไปเลย!”

ในชั่วพริบตา พวกเขาล้วนเกิดความยำเกรงกู้โม่หาน รู้สึกว่าพ่อของพวกเขาเป็นเหมือนเทพ ทำได้ทุกอย่าง

เปรียบได้กับความคิดของน่าวน่าว เหยียบเมฆมงคลหลากสีนำพาของอร่อยมากมายมาพบพ่อ หล่อขึ้นพันเท่า!

คิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดแน่นทันที

แปลกจัง ความชอบของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเขารู้ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ทำไมเขาถึงเข้าใจน่าวน่าวและอันอันขนาดนี้?

เขาอยู่ที่แคว้นต้าเซี่ย มีคนที่คอยเป็นหูเป็นตาหรือ? หรือจะบอกว่า…การคาดเดาของนางถูกต้อง?

แต่องครักษ์ของนางก็ไม่ได้มารายงาน โม่เหยียนน่าจะยังอยู่ในจวน…

“เวลากระชั้นชิด ข้าเตรียมการอย่างเร่งรีบ ถ้าพวกเจ้าชอบก็ดี” กู้โม่หานมองไปที่เด็กๆ ด้วยความพึงพอใจ ความสุขในใจไม่ต้องบอกก็รู้

เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองหนานหว่านเยียน เห็นนางหลุบตาลง เหมือนคิดอะไรได้บางอย่าง ไม่มองหน้าตาของเขา ริมฝีปากบางของเขาเม้มเล็กน้อย จากนั้นก็ตบมืออีกครั้ง

องครักษ์เข้ามาทันทีพร้อมถังหูหลูสี่ไม้ ส่งให้เด็กทั้งสี่คนละไม้

กู้โม่หานยิ้มกล่าวว่า “ถังหูหลูนี่เป็นของพวกเจ้าด้วย ถ้าพวกเจ้าชอบ ข้าจะให้คนไปซื้อมาเพิ่ม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็จ้องมองเขาอย่างดุดันทันที “ไม่จำเป็น อันอันและน่าวน่าวกินขนมมากเกินไปไม่ได้ แค่อันเดียวก็เพียงพอแล้ว”

กู้โม่หานชะงักไป มองไปทางหนานหว่านเยียน กำหมัดอย่างเงียบๆ

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดในทันที จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

อันอันและน่าวน่าวไม่ได้สังเกต แต่เด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก กอดขาของกู้โม่หานไว้ไม่ยอมปล่อย

นี่เป็นพ่อในฝันของพวกเขาเลย!

หน้าตาดี มีเมือง แล้วยังซื้อของกำนัลมากมายให้พวกเขา รวมทั้งมีถังหูหลูกินด้วย! ที่สำคัญที่สุดคือพวกเขามีความสุขมากที่ได้เห็นพ่อเป็นครั้งแรก!

กู้โม่หานนั้นเกินความคาดหมายของพวกเขาไปมาก!

ขออภัยคุณชายโม่เหยียน พวกเขาจำเป็นต้องเปลี่ยนไปรักคนอื่นสักระยะหนึ่งแล้ว!

แม้ว่ากู้โม่หานจะเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่อยู่กับลูกๆ แต่เขาก็เข้าใจว่าเวลานั้นมีค่า คนที่สำคัญที่สุดตรงหน้าเขายังดูแลไม่ได้ หรือพูดอีกอย่างว่า ยังไม่ได้คิดว่าจะเอ่ยปากกับนางอย่างไร

เขาเหลือบมองเหล่าองครักษ์ “พวกเจ้าพาองค์หญิงและองค์ชายออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับฮองเฮาตามลำพัง”