ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 943

การตายของท่านลุงมีเงื่อนงำหรือ?

จู่ๆ ดวงตาของหนานหว่านเยียนก็สั่นไหว ตอบสนองในทันทีทันใด ความเกลียดชังที่รุนแรงได้จุดประกายในดวงตาสีแดงก่ำ “เงื่อนงำ? มีเงื่อนงำอะไรหรือ?”

“กู้โม่หาน ข้ายังไม่ได้พูดถึงเรื่องของท่านลุงกับท่านเลย แต่ท่านกลับราดน้ำมันลงในกองไฟเอง ทำไมล่ะ รู้สึกผิดหรือ?”

ริมฝีปากแดงของนางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ ดวงตาชุ่มชื้นขึ้นเรื่อยๆ สายตาเริ่มพร่ามัว

“ข้าคิดว่าหลังจากผ่านไปกว่าสองปี อย่างน้อยท่านจะมีมโนธรรม รู้จักกลับตัวกลับใจ ไม่คิดว่าท่านจะไม่เสียใจเลย จนถึงขนาดหาข้อแก้ตัวเพื่อปกป้องตัวเอง!”

ท่านลุงตาย คนที่เสียใจคือนาง คือลูกๆ มีเพียงฆาตกรอย่างเขาเท่านั้น ที่ยังคงมีความสุขอย่างไร้ขอบเขตเหมือนเดิม

กู้โม่หานแข็งทื่อไปทั้งตัว ปล่อยนางเบาๆ จ้องหน้านางครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าไม่ได้แก้ตัวให้ตัวเอง แค่ไม่อยากให้พวกข้าถูกคนต่ำช้าวางแผนยุแยงตะแคงรั่ว”

“ตอนนั้นพวกเจ้ารีบร้อนไป ข้าตื่นขึ้นมาจากอาการสลบไสล ทหารในวังรายงานกับข้าว่า พบศพและที่อยู่ของนักฆ่าเหล่านั้นแล้ว พบว่าพวกเขาทุกคนมียาพิษอยู่ในร่างกาย เคลือบดาบไว้ทั้งหมด”

“พิษนั้นไม่มีสีไม่มีกลิ่น เมื่อออกฤทธิ์แล้วจะสลายไปจากบาดแผลอย่างรวดเร็วทำให้มองไม่เห็นร่องรอยใดๆ เลย”

“ตอนนั้นก่อนที่โม่หวิ่นหมิงจะถูกลูกธนูยิง ที่หลังก็ถูกดาบฟันมาแล้ว ตอนนั้นเขาถูกคนวางยาพิษไปแล้ว เพียงแต่ตอนนั้นมันค่อนข้างวุ่นวาย เจ้าก็ไม่ได้สังเกต!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา กอดนางไว้แน่น

“หว่านเยียน ข้าไม่ชอบให้เขาอยู่เคียงข้างเจ้า ข้าไม่ชอบให้เขาพรากสายตาของเจ้าและลูกไป เจ้าเป็นภรรยาของข้า แต่ในเวลานั้นข้ารู้สึกว่า เจ้าใกล้ชิดกับเขามากขึ้น ลูกๆ ก็ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นด้วย ข้าไม่มีความมั่นใจ ไม่มีความมั่นใจที่จะต่อสู้กับเขา ข้าอิจฉาเขา อิจฉาตำแหน่งของเขาในใจเจ้า แต่ข้าไม่เคยคิดอยากให้เขาตาย”

“ถ้าไม่อย่างนั้น ทั้งๆ ที่ข้ามีโอกาสมากมายที่จะฆ่าเขา ทำไมข้าถึงเลือกวันนั้น เลือกทำร้ายชีวิตเขาภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น? หว่านเยียน แม้ว่าข้าจะทำผิดหลายอย่าง แต่สาเหตุของการตายของโม่หวิ่นหมิงในตอนนั้น กลับไม่ธรรมดาอย่างนั้น เจ้าเชื่อข้าสักครั้งได้ไหม?”

ดวงตาของหนานหว่านเยียนสั่นสะท้าน นางได้ยินคำพูดของกู้โม่หานชัดเจนเพียงครึ่งแรก แต่ในช่วงครึ่งหลังกลับไม่ได้ยินอะไรเลย ความคิดของนางเต็มไปด้วยความสับสน

ภายในอาณาเขตแคว้นต้าเซี่ย มียาวิเศษอยู่นับไม่ถ้วน

ที่สำคัญกว่านั้น นางได้เห็นพิษที่กู้โม่หานอธิบายไว้ในหนังสือทางการแพทย์แล้ว

ผู้ที่ได้รับพิษจะปวดร้าวถึงกระดูกและหัวใจ ทนทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด หลังจากที่ตายแล้ว ฤทธิ์ยาของผู้ถูกพิษจะจางหายไป ราวกับว่าไม่เคยได้รับพิษมาก่อน

หรือว่าที่ท่านลุงตายเพราะถูกวางยาจริงๆ? พิษที่นางเห็นในตอนนั้นไม่ใช่ภาพลวงตาที่แตกสลาย แต่เป็นความจริง…

แต่ตอนนั้น ท่านลุงได้รับบาดเจ็บและถูกวางยา แต่ก็ยังปกป้องนางอย่างสุดชีวิต ถ้าความจริงเป็นเช่นนี้...ท่านลุงก็ต้องอดทนต่อความเจ็บปวดถึงกระดูกและหัวใจ ปกป้องนางอย่างสุดชีวิต…

เขารักนาง ต้องการทุกอย่างที่เป็นนาง และยิ่งต้องการพลิกสถานการณ์เพื่อเดินเข้าไปในหัวใจของนางอีกครั้ง…

ทันใดนั้นริมฝีปากบางๆ ที่เย็นเฉียบก็ประกบติด ดวงตาของหนานหว่านเยียนสั่นไหวอย่างรุนแรง หลุดออกจากความทรงจำทั้งหมดในทันใด เอื้อมมือไปผลักกู้โม่หานออกไปด้วยความตกใจและโกรธ “กู้โม่หาน ท่านทำอะไรน่ะ?!”

นางกำลังคิดเรื่องต่างๆ กำลังนึกถึงสาเหตุการตายของท่านลุงว่ามีข้อสงสัยใดๆ หรือไม่ แต่เขาดันมาจูบนาง?!

คราวนี้บังเอิญกดเข้าที่หน้าท้องด้านซ้ายของชายคนนั้น

แม้ว่ากู้โม่หานจะพยายามอดกลั้นอย่างเต็มที่ แต่ตำแหน่งที่นางผลักนั้นบังเอิญเกินไป บังเอิญเป็นจุดที่บาดเจ็บของเขา เสียงครวญครางอู้อี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดของเขาได้

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเย็นชาและน่ากลัวมากขึ้น นางเพิ่งกดที่ท้อง นั่นคือจุดที่โม่เหยียนได้รับบาดเจ็บเมื่อสองวันก่อน ทำไมกู้โม่หานก็เจ็บด้วยล่ะ?

อารมณ์เศร้าทั้งหมดของนางถูกสะกดด้วยความโกรธทันที เมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยได้หยั่งราก แตกหน่อ และเติบโตขึ้นในเวลานี้

ยังมีความจริงอะไรอยู่ในปากของเขาอีก! ยังจะโกหกนางเรื่องอะไรอีก?!

นางไม่ลังเล เอื้อมมือไปที่เข็มขัดของกู้โม่หานทันที…