ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 945

เดิมทีกู้โม่หานยังควบคุมตัวเองอยู่ ถึงอย่างไรมันก็ยากมากกว่าจะได้โอกาสสักครั้ง เขาไม่ควรประมาท ไม่ควรใจร้อนเผด็จศึก เพื่อไม่ให้นางตกใจ

เขาแค่ต้องการขจัดความสงสัยของนางที่มีต่อเขาและเบี่ยงเบนความสนใจของนาง แต่หลังจากได้สัมผัสนาง อารมณ์ที่เก็บกดมานานมันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

คนที่อยู่ในอ้อมกอดคือภรรยาที่เขาเฝ้ารอมานานกว่าสองปี ถ้าปล่อยอารมณ์ให้เป็นอิสระได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาจะทำได้ เขายันกำแพงไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งโอบเอวของหนานหว่านเยียนไว้แน่น หวังจะพานางเข้าสู่ร่างกาย กลืนกินจนหมดสิ้น

หนานหว่านเยียนยิ่งสับสนมากขึ้น พอได้สติก็พยายามผลักแต่ผลักไม่ออก กำลังของชายหญิงถึงอย่างไรก็แตกต่างกันมาก แต่ริมฝีปากของนางกำลังจะถูกเขาบดขยี้เละแล้ว!

หนานหว่านเยียนกัดกลับอย่างแรง อาศัยตอนที่เขาเจ็บ ยกมือขึ้นผลักเขาออกไป จากนั้นก็ตบเขาอย่างแรงทันที น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“กู้โม่หาน! ท่านยังมีความละอายใจอยู่หรือเปล่า!”

“ตอนนี้ข้าไม่ใช่ฮองเฮาของท่านแล้ว แต่เป็นองค์หญิงแห่งแคว้นต้าเซี่ย เป็นรัชทายาทในอนาคต ถ้าท่านยังทำตัวเหลวไหลเช่นนี้อีก ข้าจะทำให้ท่านกลับแคว้นซีเหย่ไม่ได้อีกเลย!”

นางโกรธถึงขีดสุด แต่สายตากลับกวาดไปที่ท้องด้านซ้ายของฝ่ายชายโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ เมื่อครู่นางผลักเขาอีกครั้ง ตรงตำแหน่งบาดแผลของโม่เหยียนพอดี

แต่ตอนนี้กลับยังไม่พบบาดแผลปริแตกเลือดซึมผิดปกติ สีหน้าของกู้โม่หานก็ปกติ ราวกับว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานรู้สึกปวดแสบปวดร้อน เขามองไปทางหนานหว่านเยียน “ขอโทษ ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้…”

หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ มองกู้โม่หานอย่างเย็นชา “ข้าไม่ต้องการฟังท่านโต้แย้ง สำหรับเรื่องลุงของข้า ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบสาเหตุการตายของเขาใหม่ ไม่ว่าสิ่งที่ท่านพูดจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม ข้าจะสืบสวนจนกระจ่างเอง มีเรื่องหนึ่งที่อยากยืนยันกับท่านมาก”

ได้ยินดังนั้น หัวใจของกู้โม่หานก็หดเกร็งทันที ราวกับได้คาดเดาไว้แล้วว่านางจะถามอะไร “เจ้าว่ามา”

หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะกู้โม่หาน “หยุนอี่ว์โหรว ตายแล้วหรือยัง?”

ความจริงนางรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ตอนนี้แค่อยากรู้ว่า กู้โม่หานจะตอบอย่างไร

เป็นไปตามคาด นางถามคำถามนี้

แต่นอกจากเรื่องสถานะแล้ว เรื่องอื่นเขาก็ไม่ต้องการหลอกลวงนาง

กู้โม่หานบีบคิ้วรูปดาบของเขาเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาคมสัมปกคลุมด้วยความมืดมน แต่สายตามองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างจริงใจ “เท่าที่ข้ารู้ หยุนอี่ว์โหรวตายแล้ว”

หลังจากนิ่งเงียบไปหลายวินาที หนานหว่านเยียนก็หัวเราะเยาะขึ้นมา

“ตายแล้วก็ตายแล้ว ยังจะพูดทำไมว่า ‘เท่าที่ข้ารู้’”

“ข้าก็รู้ดีเช่นกัน ท่านทนเห็นหยุนอี่ว์โหรวตายไม่ได้หรอก ถึงยังไงนางก็ยังสามารถมีลูกให้ท่านได้ เมื่อก่อนเคยเป็นแสงจันทร์ในหัวใจของท่าน ถ้าผู้ชายกล้าทำกล้ารับ คำโกหกก็ไร้ความหมาย”

หัวใจของกู้โม่หานร้อนใจดั่งลุกเป็นไฟทันที พลางขมวดคิ้วตอบทันทีว่า “ข้าสั่งให้นางตาย แต่ข้าไม่ได้อยู่ที่นั่นตอนลงโทษประหาร…”

“ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว” หนานหว่านเยียนตัดบทเขาอย่างเย็นชา นางถามทุกอย่างที่นางอยากรู้แล้ว น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ท่านก็รีบกลับไปที่แคว้นซีเหย่ของท่านเถอะ”

พูดจบ นางก็กำลังจะหันหลังจากไป กู้โม่หานถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด คว้าข้อมือของนางไว้ เพื่อไม่ให้นางออกไป

“หว่านเยียน!”

เขาข่มความรู้สึกแสบร้อนในใจ มองท่าทางเย็นชาของนาง อดไม่ได้ที่จะคาดหวังให้มากกว่านี้ “เจ้าเป็นห่วงแบบนี้ หรือว่าจะหึง?”

หนานหว่านเยียนไม่โกรธแต่ยิ้มกลับ มองไปที่เขาอย่างไม่เชื่อสายตา “กู้โม่หาน ผ่านไปสองปี ทำไมท่านถึงไม่เปลี่ยนไปเลย?”

“ข้าไม่เคยคาดหวังในตัวท่าน แล้วจะหึงท่านได้ยังไง? ถ้าท่านลงมือกำจัดหยุนอี่ว์โหรวไม่ได้ ก็ให้ข้าจัดการ ข้าต้องขอบคุณที่ท่านไว้ชีวิตนาง ทำให้ข้าแก้แค้นศัตรูได้ด้วยมือตัวเอง!”