ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 946

นอกจากหนานหว่านเยียนแล้ว ทุกคนตกใจทันที!

นักฆ่าไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กลับ ยังตกใจกันไม่ทันเสร็จ ก็ถูกเหล่าองครักษ์แคว้นต้าเซี่ยจับกดลงบนพื้นแล้ว

ดวงตาหงส์เล็กเรียวเย็นชาของกู้โม่หานแสดงให้เห็นความหมายที่ลึกซึ้ง คอยจ้องมองหนานหว่านเยียนอยู่เป็นระยะ ชั่วครู่เดียว ริมฝีปากบางก็เม้มจนเป็นเส้นตรง

เขาไม่เคยคิดมาก่อน วันนี้หนานหว่านเยียนไม่เพียงมาตามนัดหมาย แต่ยังมีฉากหนามยอกเอาหนามบ่งด้วย ซึ่งเกินความคาดหมายของเขาอย่างสิ้นเชิง

และผู้คนของแคว้นซีเหย่ตกใจยิ่งกว่า พวกเขามองไปที่หนานหว่านเยียนที่มีใบหน้าเย็นชาอย่างไม่เชื่อสายตา มองเห็นก็เกิดความกลัวในใจโดยไม่รู้ตัว

เมื่อครู่ตอนที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงมา ทั้งๆ ที่มาพร้อมกับองครักษ์เพียงไม่กี่คน แต่นางยังแอบพาคนจำนวนมากมาด้วย เหมือนมารอนักฆ่าเหล่านี้โดยเฉพาะ!

หนานหว่านเยียนไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้าง นางเดินผ่านกู้โม่หาน ตรงไปหานักฆ่า เลิกคิ้วชำเลืองมองนักฆ่าที่เป็นผู้นำอย่างเย็นชา

“ตอนที่ลู่เจียวเจียวส่งพวกเจ้ามา น่าจะบอกพวกเจ้าเพียงว่า วันนี้ข้าพาองครักษ์ติดตามมาไม่ถึงสิบคนใช่ไหม?”

นักฆ่าเหล่านี้ลู่เจียวเจียวเป็นคนส่งมางั้นหรือ?

กู้โม่หานขมวดคิ้วมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างใจเย็น

นักฆ่าที่เป็นหัวหน้าเห็นว่าตนไม่มีโอกาสชนะ ซ้ำยังถูกหนานหว่านเยียนจับได้ จึงรู้สึกตื่นตระหนกและใจฝ่อทันที “ข้า ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงอะไร ข้าเป็นหายนะ…”

“ยังจะปากแข็งอีก” หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ ไม่พูดไร้สาระอีก นางเหลือบมององครักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ องครักษ์ซึ่งหยิบเม็ดยาออกมาจากแขนเสื้อทันที รีบบีบกรามของนักฆ่าไว้ แล้วโยนเข้าไปในปากของเขา

นักฆ่าพยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่ทำได้เพียงกลืนมันลงไป ใบหน้าเขียวราวกับตับหมู “อืม อืม ท่าน ท่านให้ข้ากินอะไรเข้าไป?!”

มุมปากของหนานหว่านเยียนวาดโค้งเย้ยหยัน เช็ดมือด้วยความรังเกียจ สายตาเย็นชาเฉยเมย

“ก็แค่ยาพิษร้ายแรงที่ใช้จัดการกับคนพูดเพ้อเจ้ออย่างเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าไม่ต้องกังวล พิษนี้จะทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ในตอนแรกใบหน้าของท่านจะดำคล้ำเส้นเลือดปริแตก จากหัวใจของท่านไปยังแขนขา จะมีความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและฉีกขาด ต่อมาผิวหนังของท่านจะเป็นแผลพุพองในทุกตารางนิ้ว จากนั้นผิวหนังทั้งหมดจะหลุดลอก…”

“ไม่ ไม่ต้องพูดแล้ว!” นักฆ่าคุกเข่าลงด้วยความเจ็บปวด เขาไม่กล้าฟังคำพูดของหนานหว่านเยียนต่อไปแล้ว รู้สึกว่าในขณะนี้ร่างกายของเขาเหมือนมีแมลงนับล้านตัวกำลังกัดกิน เจ็บปวดปานจะขาดใจ

“องค์หญิงหงเหมิงให้พวกข้ามาลอบสังหารท่าน! ข้าน้อยแค่ทำตามคำสั่ง! แต่ว่า ท่านรู้มากมายขนาดนี้ได้ยังไง?”

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนเห็นหนานหว่านเยียนในสภาพเช่นนี้ ทุกคนกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ความเยือกยะเยือกเข้าปกคลุมแผ่นหลัง

สองปีที่ไม่ได้เจอกัน ดูเหมือนว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงจะโหดเหี้ยมขึ้นไม่น้อย…

กู้โม่หานก็ใจหายเช่นกัน จ้องไปที่ใบหน้าด้านข้างที่เฉยเมยของนางอย่างมีความหมาย ริมฝีปากบางเม้มแน่นยิ่งขึ้น

ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปกว่าสองปีแล้ว นางไม่ต้องการเขามากขึ้นเรื่อยๆ…

ใบหน้างดงามของหนานหว่านเยียน ฉาบด้วยเจตนาฆ่าอันเยือกเย็น

“เหตุใดข้าถึงรู้ว่าพวกเจ้าจะมาลอบสังหารข้างั้นหรือ? นั่นเป็นเพราะข้าเป็นคนวางกับดักไว้เอง”

ตั้งแต่นางตัดสินใจไปหากู้โม่หาน นางก็ปกปิดไม่ให้ใครเห็น แต่จงใจมอบให้ลู่เจียวเจียวเปิดเผยเรื่อยนี้ออกไป โอกาสที่ดีในการ “ลอบสังหาร” เช่นนี้ นางมอบมันให้กับมือของลู่เจียวเจียวด้วยตัวเอง

ลู่เจียวเจียวไม่ทำให้นางผิดหวัง มาลอบสังหารนางตามคาด

องค์หญิงหมิงหวงเป็นคนวางกับดักเองจริงๆ!

การพลิกกลับแบบนี้น่าประหลาดใจอย่างแท้จริง นักฆ่าก็ตกตะลึงเช่นกัน จ้องมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างงุนงง

องค์หญิงหมิงหวงสุขุมแผนสูง วางแผนรอบคอบมองการณ์ไกล ตรงกันข้ามกับองค์หญิงหงเหมิง เมื่อได้รับข้อมูลเพียงเล็กน้อยก็เริ่มติดกับทันที โดยไม่รู้ว่าคือกับดัก