ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 947

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ดวงตาของกู้โม่หานก็ฉายแสงเยือกเย็น ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

หนานหว่านเยียนไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของกู้โม่หาน นางสั่งให้คนมัดนักฆ่าที่เหลือทั้งหมดไว้กับต้นไม้แล้ว ตอนนี้สถานการณ์กำลังพลิกผัน นางต้องการจะปิดประตูตีแมวอีกครั้ง พวกเขาย่อมต้องการอยู่ในอู้ไห่ให้นานขึ้นอีกหน่อย

ในขณะนี้กู้โม่หานได้เดินเข้ามาหานาง น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนราบเรียบ “แล้วพวกเด็กๆ ล่ะ?”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเขา ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เดินมุ่งหน้าไปยังศาลาพักร้อนพร้อมกับเอ่ยเบาๆ “เด็กๆ มีคนคุ้มกันมา ฮ่องเต้ไม่จำเป็นต้องกังวล”

ใจของกู้โม่หานลังเล แต่ก็รีบก้าวตามหนานหว่านเยียนไปที่ศาลาพักร้อน

เป็นไปตามคาด ในเวลานี้ภายในศาลาพักร้อน เด็กน้อยทั้งสี่ได้รับการคุ้มกันจากองครักษ์ กำลังเล่นกันอย่างมีความสุข

เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานมาถึง สี่พี่น้องก็หยุดทันที พลางยิ้มอย่างร่าเริงสดใส

“ท่านแม่! เสด็จพ่อ!”

“ท่านแม่ ท่านพ่อ!”

เสียงคำพูดที่นุ่มนวลช่วยบรรเทาความเบื่อหน่ายและขมขื่นในใจของกู้โม่หานได้ไม่น้อย

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบาง เขาเข้าไปนั่งลง พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เมื่อกี้พวกเจ้าเล่นอะไรกันอยู่?”

หนานหว่านเยียนนั่งลงตรงข้ามกับเขา ข้างกายคือเด็กหญิงตัวน้อยสองคน

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเห็นกู้โม่หานมา สองพี่น้องก็ดีใจ แต่กลับจงใจอยู่ใกล้ชิดกับหนานหว่านเยียนอย่างเงียบๆ

เกี๊ยวน้อยมองไปทางอื่น “ไม่ได้เล่นอะไร แค่เล่นครอบครัวตามประสาเด็กๆ”

ซาลาเปาน้อยหลุบตาลง “อืม ท่านพี่พูดถูก”

หนานหว่านเยียนโอบกอดเด็กหญิงทั้งสองไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักและเอ็นดู ไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรกับกู้โม่หานอีก

ขณะที่นางกำลังจะเชิญอันอันและน่าวน่าวให้นั่งลง สองพี่น้องก็วิ่งเข้าไปหากู้โม่หานอย่างลิงโลด

“ท่านพ่อ!” น่าวน่าววิ่งโซซัดโซเซเข้าสู่อ้อมกอดของกู้โม่หาน คลอเคลียอย่างตื่นเต้นดีใจ “เมื่อครู่พวกท่านพี่เล่านิทานเรื่องหนึ่งให้พวกข้าฟัง!”

อันอันก็เข้ามาหาข้างกายกู้โม่หานด้วย พลางดึงหน้าของเขา “ท่านพ่อ ดูหล่อจริงๆ”

ความรักที่เด็กสองคนมีต่อกู้โม่หาน สะท้อนให้เห็นบนใบหน้าอย่างสมบูรณ์ในตอนนี้ ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างกู้โม่หาน พวกเขาทั้งสองก็ยิ้มไม่หุบเลย

หนานหว่านเยียนเห็นดังนั้น แม้ว่านางจะขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่เข้าไปยุ่งกับปฏิสัมพันธ์ของเด็กๆ กับกู้โม่หานมากนัก

ถึงอย่างไรลูกชายทั้งสองก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อตั้งแต่เด็ก จะตื่นเต้นดีใจมากในตอนนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

โอกาสมีน้อย ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว ปล่อยให้พวกเขาดื่มด่ำกับมันให้เต็มที่เถอะ

แต่กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง เห็นนางไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เป็นพิเศษ ก็เอื้อมมือออกไปอุ้มเด็กน้อยทั้งสองมาวางลงบนตักอย่างผ่อนคลาย จงใจพูดหยอกเย้า “พวกเจ้าสองคนก็หล่อเหมือนกัน โตขึ้นไปต้องไม่แพ้ข้าแน่ๆ”

อันอันและน่าวน่าวถูกแหย่หัวเราะคิกคัก สองพี่น้องกอดกู้โม่หานอย่างแนบแน่น

คนตัวเล็กในอ้อมกอดนุ่มนิ่มน่าเคี้ยว กู้โม่หานอดนึกถึงเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยที่เคยอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองไม่ได้

เขาหลบสายตาทันที หันไปหาบรรดาลูกชายพลางพูดว่า “พวกคุณชายที่พวกเจ้าพูดถึงเมื่อครู่เป็นใครกัน?”

“แน่นอนว่าเป็นพ่อทั้งหมดเลย!” น่าวน่าวตบต้นขาอย่างตื่นเต้น หักนิ้ว แล้วแนะนำให้กู้โม่หานรู้จักอย่างดีอกดีใจ “ท่านเป็นท่านพ่อใหญ่ ยังมีท่านพ่อรอง ท่านพ่อสาม สี่…”

ยังพูดไม่ทันจบ เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยต่างชำเลืองมองกู้โม่หานด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ

สีหน้าของกู้โม่หานค่อยๆ แย่ลง คิ้วขมวดแน่น

เขายังนึกว่าพวกเขารักเขาคนเดียว แต่ไม่คิดว่า “ลูกกตัญญู” สองคนนี้เห็นใครก็รักคนนั้น ไม่ทิ้งใครเลย!

ประเด็นสำคัญคือน่าวน่าวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยังพูดเจื้อยแจ้วเรื่อยไป “มีพ่อมากๆ ก็ดีนะ!”

“คนหนึ่ง สามารถบุกน้ำลุยไฟกับท่านแม่ คนหนึ่ง สามารถนวดเท้าให้ท่านแม่ตอนกลางคืน และอีกคนหนึ่ง สามารถช่วยท่านแม่ตามหาท่านป้าให้ไปพูดคุยกับพวกท่านลุงในเรื่องต่างๆ เช่นนี้ ท่านแม่จะได้อยู่เล่นกับพวกข้าได้ตลอด!”

ข้อนิ้วเรียวของกู้โม่หานกระชับแน่นขึ้นทีละน้อย คิ้วที่ขมวดกำลังจะกลายเป็นเกลียวเชือกแล้ว จึงต้องแสร้งทำเป็นสุขุมและฝืนยิ้มออกมา “งั้นหรือ?”

“งั้นพวกเจ้า มีพ่อคนโปรดที่สุดไหม?”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามเช่นนี้ กู้โม่หานนึกว่าสองพี่น้องจะเห็นแก่ที่อยู่ต่อหน้าเขา พูดชื่อของตนออกมา แม้แต่หนานหว่านเยียนและเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

แต่ใครจะคาดคิด อันอันกับน่าวน่าวไม่เปิดไพ่ตามหลักทำนองคลองธรรม

พวกเขาทั้งสองเริ่มขบคิดอย่างจริงจัง ทำหน้าเคร่งขรึม “อืม...ชอบคุณชายโม่เหยียนมากที่สุด!”