ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 948

“คุณชายโม่เหยียน!”

สองพี่น้องแทบจะโพล่งออกมา เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเกือบจะพ่นน้ำออกมาแล้ว นั่งอยู่ข้างหนานหว่านเยียนสำลักไม่หยุด

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เห็นสีหน้าของกู้โม่หานแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก พลางยิ้มมุมปาก หัวเราะเยาะอย่างคลุมเครือ

สมควร ปล่อยให้เขาหลับหูหลับตาถาม

กู้โม่หานยังไม่ทันได้ถามอะไรมากนัก น่าวน่าวก็ตบหน้าอกขันอาสา “คุณชายโม่เหยียน หน้าตาดี ตัวสูง สามารถช่วยพวกข้าแบกรับท้องฟ้าที่ถล่มลงมาได้”

“เขาซื้อถังหูหลูให้พวกเขากิน ทักษะการต่อสู้ของเขายอดเยี่ยมมาก เขายังบาดเจ็บเพราะปกป้องท่านแม่ด้วย”

“แล้วอีกอย่างนะ ท่านพ่อ ถ้าท่านอยู่อยู่กับท่านแม่ไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไร มีคุณชายโม่เหยียนอยู่ ต้องสามารถดูแลพวกข้าแทนท่านได้อย่างแน่นอน!”

เขายิ้มน่ารักออกมาจากในใจ ทั้งๆ ที่เป็นคำพูดของเด็กๆ ที่ไม่ควรถือสา แต่เมื่อฟังเสียงในใจของกู้โม่หาน กลับไม่ค่อยพอใจนัก

กู้โม่หานรู้สึกเหมือนมีก้อนอยู่ในลำคอ เกือบจะสำลักเพราะคำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อยทั้งสองนี้ รู้สึกว่าท้องด้านซ้ายของตนเริ่มปวดแปลบขึ้นมา

เมื่อได้ยินว่าลูกชายทั้งสองชื่นชอบ “โม่เหยียน” มาก ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะอิจฉาหรือดีใจ ทำได้เพียงเอ่ยเสียงขรึม “ไม่นึกเลยว่า โม่เหยียนผู้นี้จะทำให้พวกเจ้าชื่นชอบได้ขนาดนี้”

“แต่ว่านะ พ่ออยากจะบอกพวกเจ้าเรื่องหนึ่ง”

อันอันและน่าวน่าวพยักหน้าโดยสัญชาตญาณ นั่งนิ่งเรียบร้อย “อืมๆ ท่านพ่อพูดมาสิ”

กู้โม่หานหรี่ตาลงเบาๆ เบาเสียงลงเล็กน้อย ตั้งใจไม่ให้หนานหว่านเยียนได้ยินชัดเจน

“พ่อของพวกเจ้ามีได้เพียงคนเดียวเสมอ สามีของแม่ของพวกเจ้าก็เช่นกัน เมื่อก่อนเป็นข้า ต่อจากนี้ไปก็เป็นได้แค่ข้าเท่านั้น”

เขาขยิบตาอย่างลึกลับ เด็กน้อยทั้งสองยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น เข้าไปฟังใกล้ๆ ทันที

“ถ้าวันหลังแม่ของพวกเจ้าไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น พวกเจ้าจะช่วยแอบกันท่าให้พ่อได้ไหม?”

หากสามารถจับผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้สำเร็จในวันนี้ พ่อบ้านกาวก็อาจถูกจับได้ด้วย ต่อจากนี้ไป หนานหว่านเยียนก็สามารถพุ่งเป้าไปที่การสืบสวนหาสาเหตุการตายของโม่หวิ่นหมิงได้

เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะสามารถพานางและลูกๆ กลับไปได้ สำหรับพวกสนมชายในแคว้นต้าเซี่ย ก็เป็นเหมือนหอกข้างแคร่มานานแล้ว ทำให้เขารำคาญและไม่มีความสุข เขาจะไม่มีวันปล่อยให้หนานหว่านเยียนมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาเป็นอันขาด…

สิ้นเสียง สองพี่น้องก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เหมือนลำบากใจมาก

น่าวน่าวบิดแขนเสื้อและไม่รีบตอบคำถาม แต่กระซิบว่า “แต่ว่า แต่ว่าข้ากับพี่ชาย ชอบคุณชายโม่เหยียนมากจริงๆ”

“อย่าบอกนะว่าวันหลัง แม้แต่เวลาที่คุณชายโม่เหยียนไปหาท่านแม่ พวกข้าก็ต้องคอยกันท่าเหมือนกัน?”