ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 949

ทันใดนั้นกู้โม่หานก็สำลัก ลืม “โม่เหยียน” ไปเลย แต่หากให้ลูกไปกันท่า “โม่เหยียน” เวลาเข้าใกล้หนานหว่านเยียน มันจะตรงกันข้ามกับความตั้งใจเดิมของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่ามีสายตาคมกริบจ้องมาที่เขา กู้โม่หานมองออกไป เห็นหนานหว่านเยียนกำลังมองเขาอย่างเย็นชา

เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็มองมาที่เขาเช่นเดียวกัน ราวกับว่าได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับอันอันและน่าวน่าว

เขาใจสั่นอย่างรุนแรง บุ้ยปาก รู้ดีว่าเป็นหลุมลึก ในเวลานี้ทำได้เพียงตามน้ำไป “แน่นอน ไม่มีใครเป็นข้อยกเว้น ห้ามปล่อยเขา”

เมื่อได้ยินการยืนยันจากพ่อ อันอันและน่าวน่าวก็ไม่สงสัยอีก น่าวน่าวเหลือบมองกู้โม่หาน “ตกลง พวกข้าเชื่อฟังพ่อใหญ่”

“อืมๆ พวกข้าจะไม่ปล่อยเขา”

กู้โม่หานฝืนใจมาก “… อืม”

เมื่อเห็นดังนั้น หนานหว่านเยียนก็มองกู้โม่หานนานขึ้น ก่อนจะถอนสายตากลับ สนทนากับเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองต่อไป

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกลับแอบขำอยู่ในใจ รู้ว่ากู้โม่หานขุดหลุมให้ตัวเอง ดูท่าทางต่อไปในวัง จะมี “ละครสนุกๆ” ให้ดูมากขึ้นอีก

หากให้อันอันและน่าวน่าวเจ้าลิงน้อยสองตัวนี้มาเป็นไม้กันหมาล่ะก็ ก็จะเป็นไม้กันหมาของจริง

บรรยากาศในศาลาพักร้อนเริ่มกลมเกลียวมากขึ้น หลังจากรับประทานอาหารกลางวันและงีบหลับครู่หนึ่ง ก็ยังไม่ได้รับข่าวสารใดๆ จากองค์หญิงหงเหมิน

ตุ๊กตาตัวน้อยทั้งสี่ตื่นขึ้นมา ดวงตาพร่ามัวงุนงงไปหมด

ในขณะนี้ องครักษ์แห่งแคว้นต้าเซี่ยรีบเข้ามารายงาน “องค์หญิงหมิงหวง ทุกคนถูกจับหมดแล้ว”

ความสนใจของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานถูกดึงดูดในทันที แววตาของทั้งสองมืดมนลง สีหน้าเยือกเย็นและเคร่งขรึมขึ้นมา

เด็กน้อยทั้งสี่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ปรากฏว่าเป็นหัวหน้านักฆ่ากลับไปรายงานองค์หญิงหงเหมิง หลังจากที่หนานหว่านเยียนถูกขังอยู่ในภูเขาอู้ไห่ ตอนนั้นลู่เจียวเจียวทั้งร้อนใจและดีใจ อยากจะกำจัดหนานหว่านเยียนเดี๋ยวนี้เลย

ช่วยไม่ได้กำลังทหารในมือของนางยังไม่เพียงพอ และไม่สามารถติดต่อกับบุคคลลึกลับได้ก่อน ก่อนหน้านี้บุคคลลึกลับได้ส่งจดหมายถึงนางเอง นางไม่เคยรู้จักตัวตนและที่อยู่ของอีกฝ่ายเลย

แต่ตอนนี้หนานหว่านเยียนอยู่ในเมือง รอให้นางไปจับ โอกาสดีๆ แบบนี้นางไม่อยากพลาด จึงต้องรีบไปพร้อมกับองครักษ์ในจวนของนาง

หนทางค่อนข้างไกล ลู่เจียวเจียวมาถึงค่อนข้างช้า แต่ตลอดทางก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจ สีหน้าดูมีความสุข

ผลคือหลังจากมาถึงก็พบว่า ทั้งหมดเป็นแผนการของหนานหว่านเยียน

นางและเหล่าองครักษ์ที่พามาใหม่เพิ่งจะได้เหยียบภูเขาอู้ไห่ ก็ถูกคนของหนานหว่านเยียนจับได้ทั้งหมด

คิ้วของหนานหว่านเยียนเลิกขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก พลางชี้ไปที่องครักษ์ข้างกายคนหนึ่ง “พาจวิ้นจู่และซื่อจือไปที่ตำหนักจิ้งซวีแล้วเพิ่มกำลังคุ้มกันอย่างเต็มที่ หากไม่มีคำสั่งจากข้า ห้ามพวกเขาออกมาเด็ดขาด”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าองครักษ์รับคำสั่ง พาเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยที่เชื่อฟังไปก่อน จากนั้นจึงรับตัวอันอันและน่าวน่าวจากอ้อมกอดของแขนของกู้โม่หาน มุ่งหน้าไปที่ตำหนักจิ้งซวีพร้อมกัน

ทันทีที่เด็กๆ จากไป ลู่เจียวเจียวก็ถูกคุมตัวมาอยู่ตรงหน้ากู้โม่หานและหนานหว่านเยียน

นางมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาดุดันไม่ยอมแพ้ ก่อนจะเห็นชายรูปงามหล่อเหลา ถึงขั้นสามารถเปรียบเทียบกับองค์ชายสามได้

ท่าทางของชายผู้นั้นเย็นชาและดื้อรั้น ดวงตาหงส์ที่ดุร้ายคู่นั้นทำให้นางรู้สึกเย็นชาไปถึงกระดูก แผ่นหลังเย็นวาบ ไม่ใช่รับมือง่ายๆ

ลู่เจียวเจียวอดตกใจกับหน้าตาของเขาไม่ได้ มันโดดเด่นมากจนถูกเขาดึงดูดอย่างช่วยไม่ได้

นางไม่รู้ว่านี่คือกู้โม่หาน ยังคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่มีสถานะ แต่หน้าตาโดดเด่นหลังจากตั้งสติได้ ก็ยิ้มเยาะพลางเหน็บแนมว่า “อุ๊ย องค์หญิงหมิงหวง ท่านก็เก่งมากเหมือนกัน!”

ข้างหลังนาง โยวเอ่อก็ถูกคุมตัวมาด้วย พอเห็นกู้โม่หาน นางก็รู้สึกประหลาดใจในแวบแรก รีบกล่าวสมทบทันที “ไม่คิดว่าองค์หญิงหมิงหวงจะยุ่งทั้งวัน ไม่เพียงแต่ต้องการพุ่งเป้าไปที่องค์หญิงหงเหมิงของพวกข้า แต่ยังมีเวลาที่จะนัดหมายส่วนตัวกับคนอื่นด้วย…

ลู่เจียวเจียวหัวเราะเหยียดหยามมากขึ้น ใช้น้ำเสียงประชดประชัน “ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ข้าก็นึกว่าองค์หญิงหมิงหวงกำลังทำการใหญ่อยู่ในอู้ไห่ ที่แท้ก็มาที่นี่เพื่อพบคนรักเป็นการส่วนตัว”

“ทำไมเหรอ สนมชายสิบคนในจวนของท่านยังไม่พอให้ท่านเพลิดเพลินอีกหรือ หรือว่าท่านเบื่อโม่เหยียนนั่นแล้ว อยากจะมองหาความตื่นเต้นเร้าใจ?!”