ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 950

“ไม่รู้จริงๆ ว่าถ้าเสด็จแม่เห็นท่านไม่รู้จักรักษาเอาตัวรอดแล้วจะรู้สึกผิดหวังหรือไม่ ถึงอย่างไรนางก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อการแต่งงานของท่าน”

“คุณชายผู้นี้ ท่านรู้ไหมว่าตรงหน้าท่านคือใคร? กล้าลักลอบบอกและรับข้อมูลจากรัชทายาทองค์ปัจจุบันอย่างเปิดเผยถึงเพียงนี้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่กลัวถูกนินทาว่าท่านล่อลวงองค์หญิงหรือ?”

โยวเอ่อไม่ยอมปล่อยไปตามที่พูดไว้ “ถูกต้อง องค์หญิงของพวกข้าเกลี้ยกล่อมท่านด้วยความหวังดี…โอ๊ย!”

โยวเอ่อยังพูดไม่ทันจบ กู้โม่หานก็เตะเข้าที่หน้าอกของลู่เจียวเจียว ทำให้นางล้มลงกับพื้นทันที

จากนั้นเขาก็ชักดาบออกมา แทงเข้าที่ลำคอของโยวเอ่อ โยวเอ่อไม่ทันได้กรีดร้องสักแอะ ก็สิ้นลมหายใจลงตรงนั้น

ลู่เจียวเจียวเห็นดังนั้นก็กรีดร้องออกมาทันที ตกใจจนขวัญเสีย “เจ้า เจ้าฆ่าสาวใช้ของข้า!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่นึกว่ามือของกู้โม่หานจะเร็วปานนี้ ส่วนกู้โม่หานก็สะบัดรอยเลือดที่หลงเหลืออยู่บนคมดาบอย่างเย็นชา พลางก้มลงมองลู่เจียวเจียว เอ่ยปากด้วยความรังเกียจ

“ท่านพูดมากเกินไปแล้ว หากไม่รู้จักหุบปาก ดาบช่วยท่านได้”

ลู่เจียวเจียวหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แขนขาสั่นเทิ้มตลอดเวลา แม้แต่ความเจ็บปวดบนหน้าอกก็ลืมไปเลย แค่อยากจะหนีจากกู้โม่หาน ผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้ไปทันที

นางไม่เคยเห็นภาพที่น่าสยดสยองเช่นนี้มาก่อน มันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่อยู่นอกเหนือไปจากจินตนาการของคนปกติ เหมือนกับแม่ทัพดุร้ายที่วนเวียนอยู่หน้าประตูนรกนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เกรงกลัวความเป็นความตาย ซ้ำยังน่าสะพรึงกลัวอีกด้วย

เลือดในร่างกายของโยวเอ่อยังอุ่นอยู่ ไหลลงมาตามมือของนาง โทสะในใจของนางสูงกว่าความเกรงกลัว “ท่าน ท่านเป็นใครกันแน่ ท่านคิดจะทำอะไร?!”

“ท่านรู้หรือไม่ว่าองค์หญิงผู้นี้คือใคร?! องค์หญิงผู้นี้คือหงเหมิงที่จักรพรรดินีพระราชทานยศเองกับมือ!”

แววตาของกู้โม่หานเย็นยะเยือก มองไปทางหนานหว่านเยียน “คนคนนี้จะฆ่าไหม?”

คำถามนี้ทำเอาทุกคนพากันขนลุกซู่

เหล่าทหารของแคว้นซีเหย่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่เหล่าองครักษ์ของแคว้นต้าเซี่ยกลับพากันหวาดกลัว

ชายผู้นี้ มองไม่ออกเลยว่าจะเป็นผู้ที่โหดเหี้ยมอำมหิต วันนี้อยู่กับองค์หญิง จวิ้นจู่ และซื่อจือ นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ อ่อนโยนจนแทบจะละลาย ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวใดๆ ทั้งสิ้น

ใครคิดว่าจะโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้ นึกจะฆ่าก็ฆ่า

ลู่เจียวเจียวตกใจแทบแย่ รีบมองไปทางหนานหว่านเยียน ในใจรู้สึกกลัวเล็กน้อย “หนานหว่านเยียน เจ้าจะไม่ฆ่าข้าจริงๆ ใช่ไหม?!”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองลู่เจียวเจียวที่หน้าซีดเผือด แล้วมองไปที่กู้โม่หานอีกครั้ง “นางยังตายไม่ได้ แต่ก็ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรเท่าไหร่ เก็บไว้สักพักก่อน นอกจากเรื่องปากดี นางคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว”

คำพูดนี้เบาหวิว แต่ทหารหลายคนจากแคว้นซีเหย่ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

นึกไม่ถึงว่า ฮองเฮาเหนียงเหนียงได้เปลี่ยนไปมากในช่วงสองปีที่ผ่านมา ซ้ำยังเหมือนฮ่องเต้มากขึ้นเรื่อยๆ…

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้โม่หานก็กวาดสายตามององครักษ์ที่อยู่ข้างกาย “ดูแลปรนนิบัติให้ดี หากนางมีท่าทีอ่อนลงเมื่อไหร่ ค่อยพากลับมา”

องครักษ์รีบพูดทันที “พ่ะย่ะค่ะ!”