ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 950

“ไม่รู้จริงๆ ว่าถ้าเสด็จแม่เห็นท่านไม่รู้จักรักษาเอาตัวรอดแล้วจะรู้สึกผิดหวังหรือไม่ ถึงอย่างไรนางก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อการแต่งงานของท่าน”

“คุณชายผู้นี้ ท่านรู้ไหมว่าตรงหน้าท่านคือใคร? กล้าลักลอบบอกและรับข้อมูลจากรัชทายาทองค์ปัจจุบันอย่างเปิดเผยถึงเพียงนี้ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่กลัวถูกนินทาว่าท่านล่อลวงองค์หญิงหรือ?”

โยวเอ่อไม่ยอมปล่อยไปตามที่พูดไว้ “ถูกต้อง องค์หญิงของพวกข้าเกลี้ยกล่อมท่านด้วยความหวังดี…โอ๊ย!”

โยวเอ่อยังพูดไม่ทันจบ กู้โม่หานก็เตะเข้าที่หน้าอกของลู่เจียวเจียว ทำให้นางล้มลงกับพื้นทันที

จากนั้นเขาก็ชักดาบออกมา แทงเข้าที่ลำคอของโยวเอ่อ โยวเอ่อไม่ทันได้กรีดร้องสักแอะ ก็สิ้นลมหายใจลงตรงนั้น

ลู่เจียวเจียวเห็นดังนั้นก็กรีดร้องออกมาทันที ตกใจจนขวัญเสีย “เจ้า เจ้าฆ่าสาวใช้ของข้า!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่นึกว่ามือของกู้โม่หานจะเร็วปานนี้ ส่วนกู้โม่หานก็สะบัดรอยเลือดที่หลงเหลืออยู่บนคมดาบอย่างเย็นชา พลางก้มลงมองลู่เจียวเจียว เอ่ยปากด้วยความรังเกียจ

“ท่านพูดมากเกินไปแล้ว หากไม่รู้จักหุบปาก ดาบช่วยท่านได้”

ลู่เจียวเจียวหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก แขนขาสั่นเทิ้มตลอดเวลา แม้แต่ความเจ็บปวดบนหน้าอกก็ลืมไปเลย แค่อยากจะหนีจากกู้โม่หาน ผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้ไปทันที

นางไม่เคยเห็นภาพที่น่าสยดสยองเช่นนี้มาก่อน มันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่อยู่นอกเหนือไปจากจินตนาการของคนปกติ เหมือนกับแม่ทัพดุร้ายที่วนเวียนอยู่หน้าประตูนรกนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เกรงกลัวความเป็นความตาย ซ้ำยังน่าสะพรึงกลัวอีกด้วย

เลือดในร่างกายของโยวเอ่อยังอุ่นอยู่ ไหลลงมาตามมือของนาง โทสะในใจของนางสูงกว่าความเกรงกลัว “ท่าน ท่านเป็นใครกันแน่ ท่านคิดจะทำอะไร?!”

“ท่านรู้หรือไม่ว่าองค์หญิงผู้นี้คือใคร?! องค์หญิงผู้นี้คือหงเหมิงที่จักรพรรดินีพระราชทานยศเองกับมือ!”

แววตาของกู้โม่หานเย็นยะเยือก มองไปทางหนานหว่านเยียน “คนคนนี้จะฆ่าไหม?”

คำถามนี้ทำเอาทุกคนพากันขนลุกซู่

เหล่าทหารของแคว้นซีเหย่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่เหล่าองครักษ์ของแคว้นต้าเซี่ยกลับพากันหวาดกลัว

ชายผู้นี้ มองไม่ออกเลยว่าจะเป็นผู้ที่โหดเหี้ยมอำมหิต วันนี้อยู่กับองค์หญิง จวิ้นจู่ และซื่อจือ นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ อ่อนโยนจนแทบจะละลาย ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวใดๆ ทั้งสิ้น

ใครคิดว่าจะโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้ นึกจะฆ่าก็ฆ่า

ลู่เจียวเจียวตกใจแทบแย่ รีบมองไปทางหนานหว่านเยียน ในใจรู้สึกกลัวเล็กน้อย “หนานหว่านเยียน เจ้าจะไม่ฆ่าข้าจริงๆ ใช่ไหม?!”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองลู่เจียวเจียวที่หน้าซีดเผือด แล้วมองไปที่กู้โม่หานอีกครั้ง “นางยังตายไม่ได้ แต่ก็ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรเท่าไหร่ เก็บไว้สักพักก่อน นอกจากเรื่องปากดี นางคงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว”

คำพูดนี้เบาหวิว แต่ทหารหลายคนจากแคว้นซีเหย่ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

นึกไม่ถึงว่า ฮองเฮาเหนียงเหนียงได้เปลี่ยนไปมากในช่วงสองปีที่ผ่านมา ซ้ำยังเหมือนฮ่องเต้มากขึ้นเรื่อยๆ…

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้โม่หานก็กวาดสายตามององครักษ์ที่อยู่ข้างกาย “ดูแลปรนนิบัติให้ดี หากนางมีท่าทีอ่อนลงเมื่อไหร่ ค่อยพากลับมา”

องครักษ์รีบพูดทันที “พ่ะย่ะค่ะ!”

“ในเมื่อหว่านเยียนบอกว่าต้องการให้ท่านอยู่ ข้าก็จะไว้ชีวิตท่าน”

“หากท่านพูดถึงหว่านเยียนไม่ดีอีก ข้าจะตัดลิ้นท่านซะ”

ลู่เจียวเจียวถูกทรมานเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น ร้องจนน้ำตาเหือดแห้งแล้ว

นางจ้องมองที่กู้โม่หาน ตวาดด้วยเสียงแหบพร่า ในแววตายังเต็มไปด้วยความไม่ยอมจำนน “เจ้าเป็นใครกันแน่?! เจ้าทำกับข้าแบบนี้ ข้าต้องฆ่าเจ้าให้ได้! เจ้าต้องไม่ตายดี!”

ทันทีที่สิ้นเสียง ทหารนายหนึ่งก็ฟาดลงบนหลังนางทันที “ห้ามเสียมารยาท!”

“ท่านนี้คือฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่ กู้โม่หาน!”

อะไรนะ?!

จู่ๆ ในหัวของลู่เจียวเจียวก็มีเสียง “หึ่งๆ” ดังขึ้น ตกตะลึงตาค้าง มองไปที่กู้โม่หานอย่างไม่เชื่อสายตา

เห็นเพียงกู้โม่หานนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่แม้แต่จะยกเปลือกตาขึ้น นิ้วเรียวยาวงอเข้าหากัน สันกรามที่ชัดเจนซ่อนอยู่ในเงามืด ดูยากแท้หยั่งถึง แต่ก็หล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ

เขา เขาคือฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่จริงๆ!

เทพสงครามผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ สามีของหนานหว่านเยียน…กู้โม่หาน?!