ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 951

ลู่เจียวเจียวราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง ความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างกายยังมิอาจครอบคลุมความหวาดกลัวในใจของนางยามนี้ได้เลย

“เจ้า เจ้าคือ…พระเจ้า!”

นางปรารถนาจะสังหารบุรุษตรงหน้าอยู่เป็นทุนเดิม กระทั่งได้ทราบฐานะของอีกฝ่าย นางจะยังอาจหาญลงมือได้อย่างไร

นางเพิ่งจะได้สติในยามนี้เอง หนานหว่านเยียนมาอู้ไห่ ก็เพื่อพบหน้าอดีตสามีของตนเองเป็นการส่วนตัวสักครั้งเท่านั้น

นางยังคิดว่ากู้โม่หานเหลือเพียงลมหายใจสุดท้ายใกล้ตายเต็มทีแล้ว ไม่ใช่แค่นางคนเดียว เกรงว่าคนทั้งใต้หล้าล้วนคิดเห็นเช่นเดียวกัน

ไหนเลยจะคิด กู้โม่หานในยามนี้กลับนั่งอยู่หน้านาง มิหนำซ้ำยังหล่อเหลาคมคายมีอำนาจน่าเกรงขามถึงเพียงนี้ แถมยังแข็งแรงมีชีวิตชีวา

ไอเย็นยะเยือกทั่วร่างกายแผ่ซ่านน่าสยดสยองราวกับเทพสังหาร อึดอัดจนไม่กล้าแม้แต่หายใจ!

ที่เขาโหดเหี้ยมกับนางเช่นนี้ นั่นก็เพื่อแสดงออกว่าเป็นแรงหนุนหลังให้หนานหว่านเยียน ลู่เจียวเจียวยิ่งรู้สึกพรั่นพรึงหวั่นใจไม่กล้าหุนหันพลันแล่นเหมือนเมื่อครู่ นั่นเพราะเบื้องหน้านางบัดนี้ คือเทพสังหาร!

ในขณะเดียวกันนั้นเอง องครักษ์แคว้นต้าเซี่ยนายหนึ่งพลันสืบเท้ามาด้านหน้า ประสานมือขึ้นเอ่ยกับหนานหว่านเยียนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “องค์หญิงหมิงหวง ชั่วครู่เดียวนี้คนของพวกข้าเจอตัวเพียงทหารยามของจวนองค์หญิงเท่านั้น ส่วนกองกำลังอื่นๆบัดนี้ยังไม่เจอตัวเลยขอรับ”

ไม่พบคนอื่นเลย เป็นไปได้อย่างไรกัน?!

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกัน สายตาเยือกเย็นอำมหิตสองคู่ตวัดมองมายังลู่เจียวเจียวที่กำลังสั่นเทิ้มอยู่ตรงมุมกำแพง

ลู่เจียวเจียวพลันสะดุ้งโหยง หดกายหลบเข้ามุมกำแพงด้วยสภาพจนตรอก ในแววตาฉายประกายหวาดกลัวชัดเจน “พะ…พวกเจ้ามองข้าเช่นนี้ มีเหตุอันใดกัน?”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเสียงเย็นเยียบ นัยน์ตาสะท้อนจิตสังหารเยือกเย็นอำมหิตล้นออกมา

“ลู่เจียวเจียว ในเมื่อเจ้ามาเพื่อเอาชีวิตข้า เหตุใดถึงไม่ร่วมมือกับคนที่คอยช่วยเหลือเจ้าอยู่เบื้องหลัง?”

สายตาเยือกเย็นน่าขนลุกของกู้โม่หาน จ้องลู่เจียวเจียวเขม็ง คอยกดดันลู่เจียวเจียวอยู่อย่างไม่วางตา

สายตาอำมหิตสองคู่นี้ทรมานเกินกว่าคำว่าอึดอัด โดยเฉพาะสายตาของกู้โม่หาน

แม้ลู่เจียวเจียวจะถูกกั้นด้วยหนานหว่านเยียนคนหนึ่งแล้ว แต่กระนั้นก็ยังสามารถสัมผัสได้ถึงพลังและอำนาจที่ไร้รูปร่างบางอย่างจากบุรุษผู้นี้ กดไว้จนนางไม่อาจขยับตัวได้เลย

กว่าที่นางจะรู้สึกสำนึกผิดนั่นก็สายไปนานแล้ว บัดนี้มีเพียงความหวาดกลัวเหลืออยู่เท่านั้น ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก เพื่อจับคนที่อยู่เบื้องหลังนางออกมา หนานหว่านเยียนถึงขั้นต้องใช้อุบายน่ากลัว ร่วมมือกับกู้โม่หานโดยตัดใจได้เช่นนี้เชียวหรือ