ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 960

ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยชัดเจนนั่น ร่างกายของกู้โม่หานก็แข็งทื่อทันใด

เขากลัวว่านางจะเข้าใจอะไรผิดไป ก็หันขวับกลับมามองโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย พลางอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง

“เพราะเสด็จแม่เคยสอนข้าไว้ ข้าอยากเรียนรู้ไว้เพื่อมาดูและเจ้าและพวกลูก ๆ ทว่าปีนั้นขข อยู่ดี ๆ เจ้าก็จากไปโดยไม่บอกกล่าว จนถึงวันนี้ ข้าเพิ่งจะมีโอกาสได้ใช้จริง ๆ…”

สายตาลุ่มลึกของเขาจ้องเขม็งมองเสี้ยวหน้าของหนานหว่านเยียนอย่างไม่ละสายตา น้ำเสียงปราศจากคำโกหกเสแสร้งอย่างยิ่งยวด นั่นยิ่งทำให้ในใจของหนานหว่านเยียนอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

แม้ว่ากู้โม่หานจะพยายามอธิบายแล้ว ทว่านางกลับไม่ยินดีเหมือนเคย ในวาจาของเขาจริงเท็จกี่ประการ มิอาจทราบได้เลย

อย่างน้อย บุตรของหยุนอี่ว์โหรว บัดนี้ก็คงใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวงแห่งแคว้นซีเหย่ อยู่ใต้เหนือหัว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น บางทีอาจได้รับความรักมากมายมหาศาลก็ได้กระมัง

สายตานางพลันเยียบเย็นลง ก่อนจะนั่งลงเตรียมจัดการอาบน้ำให้บุตรทั้งสองคนต่อ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนฝ่าบาทแล้ว”

“สองปีที่ผ่านมานี้ ข้าดูแลบรรดาบุตรอย่างดี เรื่องเล็กน้อยอย่างอาบน้ำ ให้ข้าจัดการเองดีกว่า”

บรรยากาศพลันเย็นยะเยือกลงทันใด กู้โม่หานรับรู้ถึงความห่างเหินของนางได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นเดียว

เจ้าตัวเล็กสองคนไม่ทราบความขัดแย้งระหว่างบุพการี เห็นหนานหว่านเยียนนั่งลงมาแล้ว น่าวน่าวก็ดึงอันอันมา หนำซ้ำยังพยายามประชิดกายเข้าใกล้กู้โม่หานอย่างยิ่งยวด

“ว้า ท่านแม่ ท่านพ่อไม่ใช่เล่น ๆ เลย อาบน้ำให้พวกข้าครั้งแรก ฝีมือใช่ย่อยเลยขอรับ พวกข้าสบายตัวที่สุดเลย ท่านแม่จะได้พักผ่อนเร็วๆ ขอรับ!”

ถึงแม้อันอันจะมองความไม่ชอบมาพากลออกเล็กน้อย กระนั้นก็มิได้คิดมาก คล้อยตามน้องชายพลางเอ่ยกับหนานหว่านเยียน “อืมๆ ท่านแม่… ไม่ต้อง… กังวลใจไปนะขอรับ”

“ท่านพ่อ อาบน้ำให้พวกข้า หอมฟุ้งสดชื่นเชียว!”

ว่าพลาง พวกเขาทั้งสองก็ยื่นมือเล็ก ๆ ที่เปียกโชกออกมา จับแขนเสื้อของกู้โม่หานไว้ก็กระตุกเบาๆ ฉีกยิ้มเริงร่าอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ชวนให้หนานหว่านเยียนปวดศีรษะ

กระนั้นนางก็ไม่อาจโทษเจ้าเด็กซุกซนทั้งสองคนนี้ได้ ยิ่งไปว่านั้นขืนอาบต่อไปทั้งแบบนี้ น้ำก็เย็นแล้ว ต่อให้เปลี่ยนน้ำก็ต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง แบบนั้นก็มีโอกาสเสี่ยงจะเป็นหวัดเกินไป

ด้วยเหตุนี้ นางจึงหยิบผ้าเช็ดตัวผืนนุ่มจากในมือกู้โม่หานมา ก่อนจะเช็ดตัวให้เจ้าตัวน้อยทั้งสองโดยไม่รอช้า

ดวงตารูปงามของกู้โม่หานหลุบลง เพราะกลัวจะทำให้นางไม่พอใจ จึงไม่ได้ห้ามไว้

หนานหว่านเยียนเริ่มจัดการ ก็จัดการอย่างรวดเร็วไม่ยืดยาด

ไม่นานนักอันอันและน่าวน่าวก็ถูกนางจัดการอาบน้ำให้จนสะอาด เช็ดตัวแห้ง ผลัดอาภรณ์เป็นชุดใหม่เรียบร้อย

ทว่าเจ้าตัวน้อยทั้งสองชัดว่ามีบางอย่างอึดอัดในใจเล็กน้อย ยืนบนพื้นหน้าตาน้อยเนื้อต่ำใจเป็นที่สุด

อันอันพันแขนเสื้อเป็นเกลียว ส่วนน่าวน่าวก็ยืนเบะปากขจ จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยนัยน์ตารื้นแดงพลางเอ่ยปากกล่าวว่า “ท่านแม่ญท เหตุใดท่านถึงไม่ยอมให้พวกเขา เล่นกับ ท่านพ่อต่ออีกสักครู่หนึ่งล่ะ”

“ฮือๆๆ พวกข้าอยากจะ อาบน้ำพร้อมกับท่านพ่อ!”

เด็กน้อยวัยสองขวบ นอกจากนิสัยฉอเลาะเอาแต่ใจแล้ว ก็ไม่เข้าใจเรื่องอื่นใดอีกแล้ว หนานหว่านเยียนแสร้งทำเป็นโมโห ตวัดสายตาอำมหิตมองไป ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า

“ข้าพูดชัดแล้วมิใช่หรือว่า ยามพวกเจ้าอาบน้ำไม่ควรยืดยาดอืดอาด มิเช่นนั้นจะไม่สบายเป็นปอดอักเสบง่ายมิใช่หรือ?”

“ถึงยามนั้นต้องฝังเข็มกินยา พวกเจ้าก็อย่ามาร้องไห้งอแงกับข้าแล้วกัน”