ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 959

หัวใจของเขาหล่นวูบลงไปทันใด รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อยด้วยซ้ำ ภายใต้บรรยากาศแวดล้อมที่มีบุตรชายสองคนคอยช่วยเหลืออยู่ เขาคิดว่านางจะขยับเข้ามาใกล้ชิดเขาขึ้นอีกสักนิด แม้ว่าจะเล็กน้อยมาก ๆ ก็ตาม แต่ไหนเลยจะคิดว่าแท้จริงแล้วนั่นเป็นความปรารถนาของเขาเพียงฝ่ายเดียว

นัยน์ตาดำขลับของเขาฉายประกายหดหู่ออกมา ทว่าฉับพลันทันใดนั้นก็หายลับไป กลายเป็นความสงบนิ่งดุจผิวน้ำที่ไร้เกลียวคลื่น

ความจริงแล้วกู้โม่หานมิได้ร้อนใจ เขาพึงพอใจมากแล้ว

วันนี้ได้ใช้เวลาอยู่กับพวกเด็ก ๆ เพียงพอแล้ว โดยเฉพาะกับอันอันน่าวน่าวก็ได้สร้างความผูกพันซึ่งกันและกันแล้ว นับว่าได้เริ่มต้นก้าวที่ยิ่งใหญ่แล้ว

ตราบใดที่จิตใจของพวกเด็กๆ อยู่ที่เขา นั่นคือแต้มต่อโดยถาวรของเขาแล้ว

ส่วนหว่านเยียน หัวใจของนาง ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องทวงมันกลับมาให้ได้

มีพวกลูก ๆ อยู่ในกำมือแล้ว มารดาของพวกลูก ๆ จะหนีไปไหนได้?

อวี๋เฟิงไม่ทราบความคิดของกู้โม่หาน ได้แต่รู้สึกปวดใจอยู่ลึก ๆ เท่านั้น

กระนั้นแล้วเขาก็ทราบดีว่าเรื่องเหล่านี้จะร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ นิสัยของฮองเฮาเหนียงเหนียงเด็ดขาดเข้มแข็ง หากฝืนไป ก็รังแต่จะทำให้ขัดขืนเท่านั้น

ได้แต่หวังว่าฝ่าบาทจะสามารถก้าวไปข้างหน้าทีละระดับ ขยับเข้าไปทีละเล็กทีละน้อยจนได้ชัยมา

ไม่นานจากนั้น กระทั่งทุกคนต่างรับประทานอาหารอิ่มเรียบร้อย หน้าท้องของน่าวน่าวป่องขึ้นมา เอนกายพิงพนักเก้าอี้ก็เลื่อนมือขึ้นลูบมันเบาๆ

เขามองอาหารที่เหลือบนโต๊ะอย่างพึงพอใจ ดวงหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั้นยู่ปากพลางบ่นว่า “เฮ้อ หากข้าโตขึ้นอีกสักนิด มีกระเพาะสักร้อยอันได้ก็คงจะดีน่าดู”

“หากเป็นเช่นนี้…ข้าก็จะได้ กินอาหารเหล่านี้…ให้เกลี้ยงเลย! จะได้ไม่ต้องสิ้นเปลืองด้วย!”

อันอันเจ้าเด็กแก่แดดส่ายหน้าระอา ก็เคาะหน้าผากของเจ้าน้องชายไปหนึ่งที “เจ้าโง่ คนน่ะ…จะมี…ร้อยกระเพาะ…ได้ที่ไหนกันเล่า”

น่าวน่าวแลบลิ้นออกมาด้วยความซุกซน “ข้า ก็แค่คิดไม่ได้หรืออย่างไร ท่านพี่ หรือท่านไม่คิดแบบนี้?”

อันอันผงะไป ก่อนจะใช้ความคิดพิจารณาด้วยความจริงจังขึ้นมาในใจ จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นพลางเอ่ย “อืม ที่เจ้าพูดมันก็จริง”

ถ้อยคำไร้เดียงสาของเจ้าตัวน้อยทั้งสอง ทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมา

กู้โม่หานโอบเจ้าตัวน้อยทั้งสองไว้ในอ้อมอกด้วยความเอ็นดู พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นหาใดเปรียบ “หากว่าพวกเจ้าอยากกิน รับรองจากนี้เจ้าจะได้กินอีกบ่อย ๆ แน่”

ศีรษะของสองพี่น้องต่างคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่ง ห่อได้บรรจงทีเดียว กู้โม่หานคงกลัวว่าน้ำที่อยู่บนเส้นผมของพวกเขา จะไหลลงมาหยดเข้าตา

น้ำอุ่นกำลังดี มิได้ร้อนลวกจนระคายเคืองผิวพรรณเนียนนุ่มของเจ้าตัวน้อยสองคน

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาฉายแววประหลาดใจขึ้นแวบหนึ่ง

นางไม่เคยทราบมาก่อน ว่ากู้โม่หานจะอาบน้ำให้พวกเด็ก ๆ เป็นด้วย

ถึงอย่างไรเวลาพวกเด็ก ๆ อาบน้ำทั้งวุ่นวายและยืดเยื้อเสียเวลา หากไม่ระวังก็อาจจะตัวเปียกชุ่มโชกทั้งตัว คนอย่างกู้โม่หานที่ไม่เคยอาบน้ำให้พวกเด็ก ๆ มาก่อน ไม่มีทางรับมือได้แน่ ทว่ากลับคิดไม่ถึง ว่าเขาจะจัดการได้อย่างดีมาก อาจต้องเรียกว่าช่ำชองด้วยซ้ำไป

ทว่าพอคิดอีกที สีหน้าของหนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนไปทันควัน น้ำเสียงเต็มด้วยอารมณ์กระแทกแดกดัน “ข้าไม่ยักรู้ ว่าฝ่าบาททรงอาบน้ำให้เจ้าตัวน้อยเป็นด้วย”

คงเพราะที่แคว้นซีเหย่ ต้องดูแลบุตรของหยุนอี่ว์โหรวบ่อยกระมัง ไป ๆ มา ๆ ถึงได้คล่องแคล่วเช่นนี้

ไม่อย่างนั้น เขาจะทำเป็นได้อย่างไร?