ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 958

ทว่าอย่างน้อยพวกเด็ก ๆ อยู่พร้อมหน้ากันที่นี่ นางเองก็ไม่ได้มีปากเสียงขัดแย้งกับบุรุษ เพียงแต่มองเจ้าก้อนแป้งสองพี่น้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย พลางเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเท่านั้น

“หากพวกเจ้าอยากกิน ข้าเองก็ทำให้พวกเจ้ากินได้เหมือนกัน ไม่ต้องรบกวนผู้อื่นหรอก”

อันอันน่าวน่าวไม่เข้าใจเท่าใดนัก ทราบเพียงว่าบัดนี้ทั้งบิดาและมารดาต่างยินดีเอาอกเอาใจพวกเขา ทำอาหารอร่อย ๆ ให้พวกเขากิน เท่านั้นก็ดีใจอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้แล้ว

ส่วนพี่สาวสองคนกลับฟังแล้วเข้าใจดี ความหมายไม่ว่าโดยตรงหรือโดยนัย ล้วนสื่อว่าไม่ต้องการความหวังดีจากพ่อเฮงซวยคนนี้ทั้งสิ้น

นัยน์ตางดงามของกู้โม่หานสะท้อนความเจ็บปวดออกมา ทว่ากลับเปล่งเสียงเอ่ยว่า “อืม ฝีมือของมารดาพวกเจ้าก็ยอดเยี่ยมไม่ต่างกัน”

“เพียงแต่ ช่วงนี้นางมีหลายอย่างต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าเองก็ต้องเข้าใจ เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ให้ข้าเหนื่อยเองจะดีกว่า”

น่าวน่าวเห็นกู้โม่หานจิตใจดีเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเพียงนี้ ก็ผุดยิ้มเริงร่าดุจบุปผางามขึ้นมาทันใด ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้หนานหว่านเยียน “ท่านแม่ดูสิ ท่านพ่อใหญ่ แสนดีที่สุดเลย!”

อันอันเองก็ทนไม่ไหวเอ่ยสนับสนุนขึ้นมาบ้าง “จริงขอรับ… บุรุษ… ที่จะแสนดี… เหมือนอย่าง… ท่านพ่อ เช่นนี้… มีอยู่ไม่มากขอรับ”

วาจาของเด็กน้อยทั้งสองทำให้ทุกคนต่างอดไม่ไหวเผลอหลุดยิ้มออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งอวี๋เฟิงที่กำลังเอ่ยปากชื่นชมพวกเขาอยู่เงียบๆ ในใจ

เพราะองค์ชายทั้งสองพระองค์ คอยเป็นกำลังที่มองไม่เห็นสนับสนุนฝ่าบาทและฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่อย่างเงียบเชียบ!

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยมิได้เอ่ยวาจา เพียงแต่สอดสายตามองหนานหว่านเยียนปราดหนึ่งเท่านั้น เห็นสีหน้านางเรียบเฉย ไม่ได้โต้แย้งอะไรอีก

ท่านแม่คงจะจนปัญญากับเจ้าก้อนแป้งห่มหนังลิงสองคนนี้แล้วกระมัง ไม่ว่านางจะเอ่ยอะไร อันอันน่าวน่าวก็ยังสามารถเปลี่ยนความคิดให้เข้าใจอีกฝ่ายได้อย่างน่าอัศจรรย์

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่จะเกิดบทขัดแย้งเล็ก ๆ ขึ้นมา ทว่าบรรยากาศโดยรวมในห้องรับรองส่วนตัวนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ทุกคนก็ยังนับว่าปรองดองกลมเกลียวและเข้ากันได้ดี

ทว่าผ่านไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น พวกบ่าวรับใช้ก็ยกถาดอาหารอีกจำนวนหนึ่งขึ้นมา เหล่านั้นล้วนประกอบด้วยกุ้งและปูเป็นส่วนใหญ่

หนานหว่านเยียนจ้องปูในถาดนั้นปราดหนึ่ง ทีแรกหมายจะขยับตะเกียบลงมือแล้ว แต่เพราะไม่อยากจะแกะให้ยุ่งยาก ถึงได้เปลี่ยนใจไปเลือกกินจานอื่นแทน

แต่ใครจะทราบการกระทำเหล่านี้ถูกกู้โม่หานจับได้อย่างจัง บุรุษหยิบปูตัวหนึ่งใส่ในถ้วยของนางอย่างเงียบเชียบ

ปูตัวนั้นเพิ่งนึ่งมาสด ๆ ยังเห็นไอระอุลอยฟุ้ง ร้อนในระดับที่คนทั่วไปเอาไม่อยู่ ทว่ากู้โม่หานกลับจัดการมันได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับไม่รู้สึกอะไรเลยก็ไม่ปาน

สาวใช้ที่อยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้ามาช่วยแกะปูทันที ทว่ากู้โม่หานกลับส่งสายตาปรามไว้ พลางเอ่ยเสียงดัง “ไม่ต้อง ข้าทำเอง”

ฝ่าบาทจะแกะปูด้วยตนเองอย่างนั้นหรือ?

ทุกคนต่างมีสีหน้ากลัดกลุ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ทว่าอวี๋เฟิงกลับชินตาจนเป็นเรื่องปกติแล้ว

ฝ่าบาทเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทั้งรักใคร่และทะนุถนอมเอาใจใส่ฮองเฮาเหนียงเหนียงและบุตรธิดาของพระองค์อย่างสุดลิ่มทิ่มประตู เรื่องใดที่สามารถลงมือทำด้วยตนเองได้ จะไม่มีวันยืมมือคนอื่นเด็ดขาด

ทว่าการแกะกุ้งแม้จะเป็นเรื่องปก ทว่าแกะปู เขาเองก็เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

ลำพังแค่แกะเปลือกก็ยุ่งยากมากพอแล้ว ปัจจัยสำคัญคือต้องให้ความร้อนดำรงไว้ มิเช่นนั้นเนื้อปูเมื่อเย็นแล้วจะมีกลิ่นคาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการวัดฝีมือและระดับการทนความร้อนของคน

อันอันเองก็ผงกศีรษะเห็นด้วยเช่นกัน “จริงด้วยขอรับ! ท่านแม่ รีบกินบ้างสิขอรับ!”

เจ้าตัวน้อยสองคนรบเร้าอยากจะรู้วิธีแกะปูจากกู้โม่หาน เขาได้แต่ส่งยิ้มให้หนานหว่านเยียนอย่างจนปัญญา น้ำเสียงที่เอ่ยเต็มด้วยความรักใคร่เอ็นดู “เจ้ากินก่อนเถิด ไม่ต้องห่วง ข้าดูแลเจ้าตัวน้อยสองคนนี้เอง”

สิ้นเสียง เขาก็ผินใบหน้าไปรับมือกับเจ้าเด็กน้อยห่มหนังลิงสองคนนี้ต่อ

หนานหว่านเยียนจ้องมองเนื้อปูสีขาวนวลบนจานตรงหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นอย่างเงียบเชียบ ไม่ได้ขยับตะเกียบ แต่กระนั้นก็ไม่ได้เอ่ยวาจาใดขึ้นมา

นางพินิจมองกู้โม่หานที่ตีสนิทใกล้ชิดอันอันน่าวน่าวปราดหนึ่งอย่างใช้ความคิด พลางกินอาหารในถ้วยของตนเอง

บัดนี้นางยิ่งรู้สึกชัดเจนว่ากู้โม่หานจงใจให้เป็นเช่นนี้ จงใจให้พวกเขามาจองโรงเตี๊ยมไว้ล่วงหน้า จงใจเตรียมอาหารแคว้นซีเหย่โต๊ะใหญ่ เพื่อให้พวกเด็กๆ ปันใจให้เขา

แต่ถึงกระนั้นนางก็เข้าใจ ถึงอย่างไรกู้โม่หานก็เป็นบิดาของพวกเด็ก ๆ ย่อมปรารถนาจะเก็บดาวเก็บเดือนบนท้องฟ้า มาให้บุตรของเขาเป็นธรรมดา

ที่เขาทั้งทุ่มเทและกระตือรือร้นเหมือนอย่างคืนนี้ นั่นก็สอดคล้องกับสิ่งที่สมควรเป็นแล้ว

ดังนั้นนางจึงไม่ได้ต่อว่าอะไร แต่ถึงกระนั้น ก็อย่าคาดหวังว่านางจะทำอะไรด้วยเหมือนกัน

กระทั่งกู้โม่หานเอาอกเอาใจอันอันและน่าวน่าวจนมีความสุขแล้ว ครั้นผินใบหน้ากลับมาอีกครั้ง กลับเห็นว่าเนื้อปูที่เมื่อครู่เขาเพิ่งแกะให้หนานหว่านเยียน บัดนี้เย็นชืดหมดแล้ว

นางไม่ได้แตะต้องมันเลย แย่ไปกว่านั้นยังไม่คิดมองมันอีกเลยด้วยซ้ำ….