ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 957

พี่หญิงสองคนต่างผงกศีรษะอย่างเงียบเชียบ สีหน้าแสดงออกชัดว่าโปรดปรานอย่างยิ่ง

อันอันน่าวน่าวยิ่งตื่นเต้นดีใจขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนมือชี้นิ้วไปที่อาหารอีกจานหนึ่ง “แล้วอันนี้ล่ะ?”

อวี๋เฟิงหัวเราะ “นี่เรียกว่าหูฉลามหอมหมื่นลี้ แม้หน้าตาจะดูเรียบง่าย สีสันคล้ายดอกหอมหมื่นลี้ทั่วไป ทว่าความจริงแล้วเหล่านี้ล้วนบรรจงแกะสลักขึ้นมาจากครีบอย่างละเมียดละไมทั้งสิ้นขอรับ สีเหลืองอ่อนมันวาว สดสะอาดรสชาติอ่อนนุ่ม ละลายในปากได้เลย ทุกครั้งที่ฮูหยินไปร่วมงานเลี้ยงในวังหลวง อาหารที่รับประทานมากที่สุด ก็คือจานนี้เองขอรับ”

จากนั้น อวี๋เฟิงก็เริ่มสาธยายชื่ออาหารลักษณะและวิธีการทำ ว่าอะไรคือ “เนื้อไก่กระโดด” และ “แป๊ะเจี้ยวเซี่ยวหง” หรือ “อิงเถาโร่ว” (เนื้อเชอรี่)…

บนโต๊ะ มีอาหารมากมายเรียงรายไม่ซ้ำอย่าง หอมหวนยั่วเย้าจนเด็กทั้งสองน้ำลายสอ ไม่สนใจฟังอวี๋เฟิงแนะนำอะไรทั้งสิ้นแล้ว ลงมือรับประทานอย่างไม่รอช้าทันที

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยทอดสายตามองอาหารที่พวกนางไม่ได้กินมานานเหล่านี้แล้ว ก็เม้มปากเอ่ยอย่างทนไม่ไหวขึ้นว่า “ถึงแม้อาหารที่ต้าเซี่ยจะมีแต่ของอร่อยมากมายอยู่แล้วทว่าอาหารเหล่านี้ หอมหวนน่ารับ ประทานจริงๆ…”

ซาลาเปาน้อยผงกศีรษะเห็นด้วย “อืมๆ ท่านพี่น่าจะยังจำได้ ตอนแรกที่พวกข้าอาศัยในวังหลวง พี่หญิงเซียงอวี้มักจะคีบถุงทองเนื้อสันในให้พวกข้าก่อนเสมอ พี่หญิงเซียงเหลียนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็จะคอยบอกว่า ‘หลังจากนี้คุณหนูทั้งสองต้องเป็นผู้มากวาสนามากความสามารถอย่างแน่นอน’”

เกี๊ยวน้อยย่อมจำได้ดี จากนั้นก็เลื่อนมือขึ้นชี้อิงเถาโร่วที่อยู่ด้านข้าง “ข้ายังจำตอนที่ได้กินอิงเถาโร่วนี้ครั้งแรกได้ ตกใจจนแทบสะดุ้งเชียว! ไม่เคยกินอาหารแบบนี้มาก่อน รสชาติหวานนำและเค็มปลาย ๆ ถึงเนื้อจะมีไขมันมากไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเลี่ยนเลยสักนิด!”

เห็นสองคนพี่น้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางหวนนึกถึงคืนวันเก่า ๆ นัยน์ตาเรียวได้รูปของกู้โม่หานก็ฉายแววชื่นอกชื่นใจขึ้นมา

ตอนที่เขาจะช่วยหนานหว่านเยียนคีบอาหาร น่าวน่าวยื่นตะเกียบเข้ามาที่อาหารจานนั้นพอดี

เจ้าเด็กน้อยรีบชักตะเกียบเฉียงเอนเอียงในมือกลับอย่างฉลาดเฉลียว ก่อนจะผุดยิ้มให้กู้โม่หาน “เชิญท่านพ่อก่อนเลย!”

ทันใดนั้น ทุกคนก็ใจอ่อนลงโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง

องค์ชายรองทั้งที่ตนเองก็หิวจนน้ำลายสอแล้ว ยังรู้ประสีประสาให้ผู้ใหญ่คีบอาหารก่อน

เด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ สมแล้วที่เป็นบุตรจากฝ่าบาทและฮองเฮาเหนียงเหนียง น่าทะนุถนอมเอ็นดูเกินไปแล้ว!

กู้โม่หานหยิกแก้มนุ่มของน่าวน่าวด้วยความรัก ก่อนจะคีบอาหารอีกชิ้นหนึ่งใส่ในถ้วยของเขาด้วย เจ้าเด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจออกมาทันที “ฮิฮิ ขอบพระทัยท่านพ่อ!”

“ทีแรกข้ายังคิดว่า มีเพียงแคว้นต้าเซี่ย ที่มีอาหารอร่อย น่ารับประทานมากมายเช่นนี้ คิดไม่ถึงเลย ว่าที่แคว้นซีเหย่ก็มีอาหารมากมายน่ารับประทานเช่นนี้ด้วย!”

“ดูเหมือนหลังจากนี้ ความปรารถนาที่ข้าหวังจะได้กินอาหารเลิศรสจากทั่วทั้งใต้หล้า ได้ขยายออกไปอีกแล้ว เช่นนี้แล้วไม่สู้ลองไปลิ้มรสอาหารชั้นเลิศที่แคว้นซีเหย่ก่อนน่าจะเป็นความคิดที่ดี!”

พวกเด็ก ๆ เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมาโดยไม่คิดอะไร ทว่าหนานหว่านเยียนได้ยินแล้ว กลับรู้สึกสับสนในใจ

ตอนแรกนางคิดว่ากู้โม่หานแค่เล่นใหญ่เกินไปเท่านั้น ที่จัดแจงอาหารชุดใหญ่เช่นนี้ คงเป็นเพราะเงินเหลือแล้วไม่รู้จะเอาไปทำอะไร ทว่ายามนี้ นางเริ่มจะตกตะกอนบางอย่างได้แล้วว่า เจ้าคนนี้จงใจให้เป็นเช่นนี้

ผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้ว ก็ชัดเจนว่าดรุณีทั้งสองคนเริ่มหวนคิดถึงเรื่องราวในวันวานขึ้นมา ส่วนบุตรชายทั้งสอง ก็เริ่มมีความคิดอยากไปเยือนแคว้นซีเหย่ขึ้นมา

แม้กระทั่งตัวนางเอง ก็ยังอดไม่ไหวนึกย้อนกลับไป ถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นทั้งในจวนอี้อ๋องและวังหลวง…

หนานหว่านเยียนหรี่ตาจ้องกู้โม่หานเขม็ง ทว่าเขากลับตั้งใจปรนนิบัติดูแลพวกลูกๆ กินข้าวโดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่สนใจเรื่องอื่น คล้ายกับได้เห็นภาพเมื่อครั้งที่ยังอยู่ในจวนอี้อ๋องตอนที่กู้โม่หานเพิ่งจะหัดดูแลบุตรีสองคนด้วยท่าทางเงอะงะงุ่มง่ามก็ไม่ปาน

ไม่ทันรู้ตัว ยิ่งมองวิธีที่บุรุษดูแลปรนนิบัติบุตรชาย ก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตามากเสียเหลือเกิน…

บรรยากาศภายในห้องรับรองส่วนตัวอบอุ่นและปรองดองเป็นหนึ่งเดียว แขกจำนวนไม่น้อยที่อยู่ชั้นล่างต่างกำลังรับประทานอาหาร แต่กระนั้นก็ยังชะเง้อหน้ามองขึ้นมาด้านบนด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทั้งเสียงอุทานและทอดถอนหายใจจากปากพวกเขาดังอื้ออึงไม่ขาดสาย

ยามนี้เอง เกี๊ยวน้อยไม่ทราบว่ากินอะไรเข้าไป อยู่ดี ๆ ก็หลับตาลง ผงกศีรษะด้วยความรู้สึกดื่มด่ำซาบซึ้ง เรียวขาขยับอย่างอดไม่ไหว และที่บังเอิญคือ แม้กระทั่งกู้โม่หานเองก็ยังทำท่านี้อยู่ด้วยเช่นกัน

พ่อลูกเงียบลงพร้อมกันอย่างน่าประหลาด ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาในยามเดียวกัน “พิราบตุ๋นจานนี้รสชาติไม่เลวเลย กรอบนอกนุ่มใน หวานกำลังดี”

สิ้นเสียงนี้ ทุกคนต่างชะงักงันไป

อันอันตอบสนองเร็วที่สุด กะพริบตาปริบ ๆ อย่างเหลือเชื่อ “ว้าววว พี่หญิงกับท่านพ่อ เหมือนกัน เป๊ะเลย!”

อวี๋เฟิงหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ไหว “เมื่อก่อนคุณหนูก็เป็นเช่นนี้ ชอบอะไรเหมือนกับนายท่านไม่มีผิด คิดไม่ถึงว่า บัดนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้