ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 956

กู้โม่หานอุ้มเจ้าเด็กน้อยสองคนเข้าไปในห้องรับรองส่วนตัว ก็เห็นว่าบัดนี้หนานหว่านเยียนนั่งลงเรียบร้อย บุตรีสองคนก็นั่งอยู่ข้างกายนางอย่างเรียบร้อยด้วยเช่นกัน

อันอันและน่าวน่าวสบตากันครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลงจากอ้อมแขนของกู้โม่หานพร้อมกันอย่างรู้งาน ก่อนจะชี้นิ้วไปยังที่นั่งว่างด้านขวามือของหนานหว่านเยียน “ท่านพ่อ ไปนั่งตรงนั้นสิ!”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว เหลือบสายตามองบุตรีสองคนที่อยู่ด้านข้าง ก่อนจะพบว่าพวกนางต่างละสายตาไปทางอื่นทำทีเป็นมองไม่เห็น ทันใดนั้นศีรษะพลันเจ็บแปลบขึ้นมา

กู้โม่หานลูบศีรษะของเจ้าเด็กน้อยทั้งสองด้วยความเอ็นดู ก่อนจะอุ้มเด็กทั้งสองคนไปนั่งที่ม้านั่งด้านข้าง จากนั้นก็เดินไปนั่งข้างกายหนานหว่านเยียนอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาเหลือบสายตา มองดวงหน้าพริ้มเพราะของหนานหว่านเยียน พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่มีสิ้นสุดขึ้นว่า “การเตรียมการวันนี้ ถูกใจเจ้าหรือไม่?”

ทีแรกเขาคิดจะปิดโรงเตี๊ยมนี้ให้เป็นที่ส่วนตัว แต่เพราะทราบว่าหนานหว่านเยียนไม่ชอบให้เขาเอาเปรียบประชาชน จึงเตรียมไว้แค่ห้องรับรองพิเศษที่ใหญ่ที่สุดเท่านั้น

แต่กระนั้นแล้ว เขาก็ยังให้คนนำห้องเครื่องจากวังหลวงของแคว้นซีเหย่มาที่แห่งนี้เป็นการเฉพาะด้วย บัดนี้ที่ครัวหลังกำลังสาละวนกับการปรุงอาหาร อยากจะให้หนานหว่านเยียนและดรุณีน้อยสองคนได้ลิ้มรสอาหารของแคว้นซีเหย่อีกครั้ง และให้เจ้าก้อนแป้งทั้งสองนี้ได้รับประทานอาหารสดใหม่ด้วย

หนานหว่านเยียนเหลือบสายตามองกู้โม่หานปราดหนึ่ง ก่อนจะมองไปยังประตูที่เปิดแง้มไว้อยู่ หน้าประตูยังมีองครักษ์หนึ่งแถวยืนเรียง แต่ละคนยืนรักษาการณ์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมมากพอจะดึงดูสายตาและทำให้บรรดาแขกท่านอื่นไม่น้อยที่เข้าพักตระหนกตกใจ

เทียบกับนางแล้ว พวกเด็ก ๆ ดูเหมือนจะยิ่งตื่นเต้นดีใจมากกว่า

นางเอ่ยปากด้วยเสียงเรียบเฉยขึ้นมา “พวกเด็กๆ ถูกใจเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”

กู้โม่หานทราบดี วาจานี้นับว่าเป็นการประเมินที่ค่อนข้างสูงจากหนานหว่านเยียนแล้ว แววตาของเขาสะท้อนรอยยิ้มออกมา ก่อนจะปรบมือเรียกบ่าวรับใช้ด้านข้างเข้ามา “จัดเรียงอาหารได้แล้ว”

“ขอรับ” องครักษ์รับคำอย่างไม่รอช้า จากนั้นก็วิ่งลงไปหาอวี๋เฟิงที่ชั้นล่างทันใด

ไม่นานนัก หนานหว่านเยียนและพวกเด็ก ๆ ทั้งสี่คนก็ได้ยินเสียงร้องตกใจดังแว่วมาจากชั้นล่าง

“สวรรค์ นี่…จัดเต็มเพียงนี้จะเลี้ยงทั้งแมนจูและชาวฮั่นเชียวหรือ?”

“คุณชายชั้นบน เงินหนาใช่เล่น อาหารเหล่านี้ไม่มีทางได้เห็นในแคว้นต้าเซี่ยแน่!”

“มิน่าสตรีผู้นั้นถึงได้คลอดบุตรให้คุณชายท่านนั้นตั้งสี่คนเชียว! หากข้าเป็นสะใภ้ของคุณชายท่านนั้น ถูกประคบประหงมเอาใจเช่นนี้ คงอึ้งจนเป็นลมไปนานแล้วแน่!”

เหล่าบุรุษต่างทอดถอนใจกับความฟุ่มเฟือยมือเติบของกู้โม่หาน ส่วนแม่นางไม่น้อยต่างนัยน์ตาเป็นประกาย วาดฝันถึงความฟุ้งเฟ้อนี้ด้วยความอิจฉาไม่รู้จบ

หนานหว่านเยียนกับเจ้าเด็กน้อยทั้งสี่ต่างกำลังอึดอัดกลัดกลุ้มใจ ทันใดนั้นก็เห็นอวี๋เฟิงเดินหน้าระรื่นนำคนอีกจำนวนหนึ่งเข้ามาในห้องรับรองส่วนตัว ด้านหลังมีบ่าวรับใช้กำลังกอบถาดอาหารคนละไม้ละมือตามเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ

นัยน์ตาของอันอันและน่าวน่าวเบิกกว้างจ้องเขม็ง อดไม่ได้ก็เอ่ยปากอุทานอย่างชื่นชมออกมาเสียงหนึ่ง “ว้าววว”

เจ้าเด็กน้อยสองคนยามนี้ตื่นเต้นจนนั่งไม่ติดแล้ว ทันใดนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องรับรองพิเศษแห่งนี้ เกาะราวระเบียงไว้พลางมองลงไปด้านล่าง ครั้นได้มอง ก็ยิ่งทำให้พวกเขาตื่นเต้นมากเสียจนพูดจาตะกุกตะกักออกมา “ทะ…ท่านแม่!”

“อาหารน่าอร่อย มีเยอะแยะมากมายเชียว! ดูน่ากินไปหมดเลย!”

เห็นกองทัพทหารที่เดินตามหลังอวี๋เฟิงขึ้นมายาวเฟื้อยราวมังกรตัวหนึ่ง เรียงแถวมุ่งตรงขึ้นมาชั้นบน ไม่เพียงเท่านั้นที่ประตูครัวหลัง ยังมีคนอีกเป็นแถวเรียงรายกันออกมา ในมือของพวกเขาต่างถือถาดอาหารจำนวนมากไว้ด้วย

สถานการณ์แบบนี้ เรียกฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือยคงน้อยไป ต้องเรียกว่าใช้เงินเหมือนละลายน้ำเท่านั้นถึงจะเหมาะสม!

อวี๋เฟิงเห็นคุณชายน้อยสองท่านตื่นเต้นดีใจเพียงนี้ บรรดาแขกท่านอื่นที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ชั้นล่างต่างพากันหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดและทอดสายตามองมาทางนี้ เขาก็เชิดหน้ายืดอกขึ้นทันใด บนใบหน้ายังฉายประกายโอ้อวดจองหองด้วยไม่น้อย

สิ่งเหล่านี้ คือความรักใคร่ที่ฝ่าบาทมีต่อฮองเฮาเหนียงเหนียงและเหล่าองค์หญิงองค์ชายเชียวนะ คนอื่นแม้รู้สึกอิจฉาก็ยังไม่มีสิทธิ์

หนานหว่านเยียนผงกศีรษะ “รีบกินเถิด ระวังลวกด้วย”

“เช่นนั้นก็กินแล้วนะ!” น่าวน่าวหยิบตะเกียบขึ้นมาก่อน หลังจากพินิจมองอาหารตรงหน้าอย่างละเอียดแล้ว ทันใดนั้นก็ผงะไป “เอ่อ อันไหนอร่อยบ้าง? เหตุใดข้าถึง ไม่เคยเห็นอาหารเหล่านี้มาก่อนเลย?”

หนานหว่านเยียนมองอาหารเหล่านั้นบนโต๊ะ ก็ชะงักงันไปทันใด

เมื่อก่อนนางและเหล่าดรุณีใช้ชีวิตอยู่ที่แคว้นซีเหย่ อาหารแคว้นซีเหย่สำหรับพวกนางล้วนคุ้นเคยเป็นอย่างดี วันนี้ครั้นได้เห็น กลับมิได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร

แต่ไม่ใช่กับบุตรชายสองคนนี้ พวกเขาเกิดที่แคว้นต้าเซี่ยและเติบโตที่แคว้นต้าเซี่ย ยามปกติก็แทบไม่มีโอกาสได้กินอาหารพิเศษที่มีเฉพาะในแคว้นซีเหย่มาก่อนเลย

จะว่าไป นางและเหล่าดรุณีทั้งสองคน ก็ไม่ได้กินอาหารประจำแคว้นซีเหย่มานานมากแล้ว กู้โม่หานตั้งใจเตรียมให้อย่างนั้นหรือ?

นางเหลือบสายตามองกู้โม่หานอย่างเหลืออดไปที เห็นเขากำลังจ้องมองนางราวกับต้องการคำชม นัยน์ตางดงามที่โค้งเล็กน้อยของเขา คล้ายกับสะท้อนความคาดหวังและชื่นชมยินดีออกมา

หนานหว่านเยียนละสายตาออกทันใด เม้มปากเล็กน้อยก่อนจะกระแอมออกมาเสียงหนึ่ง ขณะที่จะเอ่ยปากอธิบายเจ้าก้อนแป้งทั้งสอง ยามนั้น อวี๋เฟิงก็วิ่งพรวดพราดเข้ามา

“คุณชายน้อยทั้งสอง เหล่านี้หรือขอรับ ล้วนเป็นอาหารราชสำนักสูตรต้นตำรับของแคว้นซีเหย่ขอรับ พวกท่านอาศัยในแคว้นต้าเซี่ย หากินไม่ง่ายขอรับ ให้ข้าน้อยแนะนำให้เถิดนะขอรับ?”

“เยี่ยมเลยๆ!” สองพี่น้องผงกศีรษะทันควัน หนานหว่านเยียนก็มิได้รีบร้อนเข้าไปตัดบทพวกเขา เว้นแต่เตรียมรับฟังอวี๋เฟิงกล่าวอย่างเงียบเชียบเท่านั้น

อวี๋เฟิงชี้นิ้วไปยังอาหารจากหลักอย่างหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา “อันนี้ขอรับ เรียกว่าถุงทองเนื้อสันใน ทำจากเนื้อสันในหมู เห็ดหอม หน่อไม้ขาวอ่อน และให้แผ่นไข่ทอดบางมาห่อให้เป็นทรงถุงทอง สีสันสวยงามและมีความสิริมงคล รสชาติอร่อยเลิศล้ำ”

“ฝ่า…เอ่อนายท่านยังกำชับครัวหลังเป็นพิเศษด้วยว่า ให้สับเนื้อสันในให้ละเอียด เพื่อให้คุณชายน้อยทั้งสองคนรับประทานได้สะดวก เมื่อก่อนตอนอาศัยที่แคว้นซีเหย่ คุณหนูทั้งสองท่าน โปรดปรานอาหารจานนี้มากขอรับ…”