ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 968

เขาเหลือบสายตามองหนานหว่านเยียน “เพียงแต่เรื่องนี้ องค์หญิงน่าจะทราบอยู่แล้ว ข้าน้อยเคยบอกท่านไปตั้งแต่ตอนต้น องค์หญิงท่านลืมไปแล้วหรือขอรับ?”

ว่าอย่างไรนะ?

องค์หญิงทราบเรื่องที่โม่เหยียนปลอมตัวมาตลอดอย่างนั้นหรือ?!

เรื่องกลับตาลปัตรเช่นนี้ ทำให้เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนต่างพากันตะลึงงัน

สองคนจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง หยุนเหิงเองก็อึ้งงันไปเช่นกัน มองหนานหว่านเยียนด้วยสายตางุนงงอย่างถึงที่สุด

สีหน้าหนานหว่านเยียนฉายแววสับสน นัยน์ตาปรากฏแสงวาวโรจน์ขึ้นมา

นางทราบเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

โม่เหยียนคนนี้ ปิดบังความจริงนางไว้หลายเรื่องจริง ๆ บังอาจโกหกหลอกลวงนางมาถึงยามนี้ หนำซ้ำยังกล้าลากนางมาเป็นโล่กำบังอีก!

เฉิงซูหย่วนกระหืดกระหอบเพราะความตระหนก “โม่เหยียน เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เจ้าหยุดคิดหาข้ออ้างแก้ต่างให้ตนเองดีกว่า”

“กล้าดีอย่างไรมาบอกว่าองค์หญิงหมิงหวงทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว? หากนางทราบจริง เมื่อครู่ก็คงไม่ตระหนกตกใจเช่นนั้นหรอก ซูหย่วนขอร้องเจ้าสักอย่าง เกิดเป็นคนก็ควรซื่อสัตย์จริงใจหน่อยเถิด!”

ถึงแม้ที่ผ่านโม่เหยียนจะไม่เคยสนใจเฉิงซูหย่วน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีอารมณ์ขุ่นเคือง

นัยน์ตางามได้รูปที่ดุดันอำมหิตของเขาราวกับคมมีดแหลมตวัดมองไปยังเฉิงซูหย่วน สีหน้าของเฉิงซูหย่วนเปลี่ยนไปโดยพลัน ก่อนจะหนีไปหลบหลังเย่เชียนเฟิงไม่กล้าพล่ามวาจาใดขึ้นมาอีก ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธกรุ่นเท่านั้น

เย่เชียนเฟิงขมวดคิ้วแน่นพลางสอดสายตามองหนานหว่านเยียน แววตานั้นมีเพียงความรู้สึกเหลือเชื่อ “องค์หญิง ท่านทราบมาตลอดหรือ?”

โม่เหยียนเอ่ยต่อหน้าหนานหว่านเยียน หนำซ้ำยังกล่าวอีกประโยคหนึ่งว่า “อืม ตั้งแต่วันแรกที่เจอ ข้าเคยสารภาพความจริงกับองค์หญิงแล้ว”

ตั้งแต่วันแรกที่เจอโม่เหยียนหรือ?

เมื่อวันนั้นนางเพียงทำข้อตกลงบางอย่างกับโม่เหยียนเท่านั้น

หนานหว่านเยียนมองโม่เหยียนปราดหนึ่ง ดวงหน้ารูปงามของเขาไม่ปรากฏความกระวนกระวายและความกระดากอายที่เอ่ยวาจาโป้ปดออกมาแม้แต่น้อย ในดวงตางดงามของนางฉายแววโกรธกรุ่นอยู่เล็กน้อย เจ้าคนลวงโลก กล้าดีอย่างไรมาเอ่ยคำลวงต่อหน้านาง ครั้นคิดได้ว่าระหว่างนางและโม่เหยียนยังมีข้อตกลงลับอยู่ ท้ายที่สุดก็มิได้หักหน้าเปิดโปงเขาในทันที

นางเหลือบตามองเย่เชียนเฟิง “ข้าคิดออกแล้ว เมื่อคืนนั้น ข้าดื่มหนักไปหน่อย ถึงได้เมามาย ลากโม่เหยียนไปคุยสัพเพเหระด้วยกัน”

“เขาไม่ใช่คนอำเภอหลีเฉิงจริง มิหนำซ้ำยังเคยเล่าเรื่องราวในครอบครัวของเขาให้ข้าฟังแล้วรอบหนึ่งด้วย เพียงแต่หลังสร่างเมา ข้าก็จำเรื่องราวได้ไม่ชัดเจนนัก บัดนี้หากว่าโม่เหยียนไม่เอ่ยขึ้นมาก่อน เกรงว่าข้าคงทำให้เขาได้รับความอยุติธรรมไปแล้ว”

หนานหว่านเยียนไม่เพียงแต่ยอมรับเรื่องเหล่านี้แทนโม่เหยียน หนำซ้ำยังช่วยเขาโกหกกลบเกลื่อนความจริงด้วย หยุนเหิงอดไม่ไหวก็ชำเลืองสายตามอง นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนประกายฉงนออกมาชัดเจน

ทว่าแววตาของโม่เหยียนกลับปรากฏรอยยิ้มสว่างวาบขึ้นมา ทั้งสีหน้าก็ยังดูผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย “มิใช่เรื่องใหญ่อันใด”

ส่วนเย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนกลับอึ้งงันจนรับไม่ไหว

โดยเฉพาะเย่เชียนเฟิง ทั้งที่เขาอุตส่าห์ทุ่มเทสืบเสาะจนได้ความจริงแล้ว กลับคิดไม่ถึงเลยว่าแท้จริงแล้วหนานหว่านเยียนจะทราบความจริงนี้มาตลอดตั้งแต่ต้น

มิหนำซ้ำ นางยังดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องราวเหล่านี้อีกด้วย

หัวคิ้วของเย่เชียนเฟิงขมวดแน่น พลางเม้มริมฝีปากบางนั่นไว้ “องค์หญิง! แต่ถึงอย่างไรคนผู้นี้ก็ปลอมตัวเข้ามาในวังหลวงตั้งแต่ต้น เช่นนั้นก็มิอาจรับประกันได้ว่าเขาจะไม่โกหกอะไรท่าน!”