ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 97

หนานหว่านเยียนนั่งอยู่ในรถม้า เดิมทีพื้นที่ก็แคบ ตอนนี้เต็มไปด้วยของขวัญก็ยิ่งแคบเข้าไปใหญ่

นางทำตาสว่าง และนับจำนวนของขวัญ"หนึ่ง สอง สาม......สิบห้าชิ้น!รวยเลย!"

นี่ล้วนเป็นเงินตำลึงเลยนะ เป็นทรัพย์สินที่นางกับเด็กๆสามารถใช้ในอนาคตได้!เป้าหมายนี้ราบรื่นกว่าที่คิด

นางก็คิดไม่ถึงว่า ในมือของฮูหยินยังมีของที่แม่เจ้าของร่างเดิมเหลือไว้มากขนาดนี้ โลภขนาดนี้ เก็บไว้ในมือตั้งห้าปี

ดีที่เจ้าของร่างเดิมฉลาด ปกติก็เก็บสินเดิมให้ตัวเอง ไม่งั้นพึ่งแค่สินเดิมที่จวนเสนาบดีให้มา ต้องอดอยากตายแน่ๆ

กู้โม่หานขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ จ้องหนานหว่านเยียนเหมือนกับคนเห็นแก่เงิน อยู่ๆก็ถามด้วยเสียงเย็นชา"เพราะเหตุใด?"

เหตุใดถึงทำตัวแบบนั้นต่อคนในจวนเฉิงเซี่ยง

หนานหว่านเยียนยังตกอยู่ในท่ามกลางแห่งความสุขอยู่"อะไรนะ?"

สีหน้าของกู้โม่หานเย็นชามาก ในน้ำเสียงไม่เห็นมีความรักใดๆเลย

"ข้าถามว่าทำไมวันนี้เจ้าถึงทำเรื่องเช่นนี้?"

เขารู้ว่าคนในจวนเฉิงเซี่ยงล้วนเป็นคนชั่ว ไม่มีใครดีเลย

แต่เขารู้สึกแปลกใจ ปกติหนานหว่านเยียนจะอยู่ฝั่งเดียวกับหนานฉีซาน เหตุใดวันนี้ถึงเลือกเป็นศัตรูกับจวนเฉิงเซี่ยงล่ะ?

หนานหว่านเยียนทำหน้าเหมือนสมเหตุสมผล

"เดิมทีสิ่งเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ข้าควรจะได้ แค่วันนี้ข้าอยากจะเอากลับมาเท่านั้น เจ้ามีความเห็นอะไรหรือ?"

คนเหล่านี้หน้าเนื้อใจเสือ ต้องให้บทเรียนพวกเขาบ้าง ไม่งั้นยังไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะรังแกนางยังไงอีก!

และนี่ก็เป็นการเคาะภูเขาเขย่าเสือ เตือนพวกเขาสักหน่อย

คนที่ลอบสังหารนางมาจากจวนอ๋องเฉิง ถ้าจะพูดว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับจวนเฉิงเซี่ยง เป็นไปไม่ได้หรอก

ภายในครึ่งปีนางก็กำจัดหนานชิงชิงไม่ได้ ก็เลยรู้ว่าเหตุใดหนานชิงชิงถึงลอบสังหารเจ้าของร่างเดิมอย่างบ้าคลั่ง

เพราะมีแต่รู้สาเหตุ นางถึงมีแผนการแก้ไข นางไม่อยากให้ตอนที่นาฃกับเด็กๆออกไปจทกที่นี่ ยังต้องไปซ่อนนั่นซ่อนนี่ และห่วงว่ามีคนจะมาลอบสังหารอีก

กู้โม่หานไม่ใส่ใจใยดีกับข้ออ้างของหนานหว่านเยียน เหลือบตามองนางทีหนึ่ง

"หากเหตุผลง่ายขนาดนี้ งั้นถือว่าข้าคิดผิดไปสักแล้ว"

ตกลงหนานหว่านเยียนมีความลับอะไรอยู่ ยิ่งมองก็ยิ่งมองไม่ออกเลย

ได้ยินเช่นนี้ หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว นิ้วมือแตะไปที่ขอบหน้าต่าง

"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไรอยู่ ข้าเอาแต่เงินอย่างเดียว"

อยู่ๆ หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว มองไปทางกู้โม่หาน

หนานชิงชิงฆ่าเจ้าของร่างเดิม เป็นเพราะนางแต่งงานกับกู้โม่หานแค่นี้เองหรือเปล่า?

ในความทรงจำของนาง สองคนนี้ก็ไม่มีความขัดแย้งอะไรเลย?

กู้โม่หานถูกนางจ้องจนขนลุก"เจ้าจ้องข้าทำไม?เดี๋ยวจะขุดลูกตาออกมาเลย!"

หนานหว่านเยียนฟื้นสติกลับมา เถียงว่า"ใครบอกว่าข้าจ้องเจ้าอยู่ ข้าแค่เห็นว่าลวดลายบนเสื้อของเจ้ายังใช้ได้อยู่ คิดจะกลับไปทำให้เด็กๆสักหน่อย"

แต่ในใจของนางยังคิดสาเหตุที่หนานชิงชิงฆ่าคนอยู่

น่าจะไม่ถึงขั้นที่เพื่อผู้ชาย เพราะเจ้าของร่างเดิมถูกไอ้ชายเลวนี่ขังอยู่ในเรือนเย็นตั้งห้าปี

เขายังไม่รู้ว่านางน้อยใจอะไร นางเป็นคนรังแกโหรนเอ๋อร์มาโดยตลอด

ร่างกายของเขาทับลงไปอีก กระซิบพูดอยู่ข้างหูของหนานหว่านเยียน"เจ้าทำตัวให้ดีนะ อย่าให้ข้าจับผิดได้ ไม่งั้น......ข้าจะให้เจ้าน่าดูแน่ๆ!"

ลมเย็นพาดผ่าน พัดจนมุมหนึ่งของหน้าต่างปลิวขึ้นมา

เซี่ยงวี่มองผ่านช่องว่าง เห็นว่ากู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนสนิทกว่าปกติ เลยรู้สึกดีใจมาก

"พระเจ้าลืมตาแล้ว พระชายากว่าจะได้ดี"

ไม่ว่าเป็นครั้งนี้ที่กลับบ้าน หรือความสัมพันธ์กับท่านอ๋อง พระชายาล้วนราบรื่นมาก

และองครักษ์เสิ่นก็ใกล้จะหายดี ถ้าร่างกายเขาดีขึ้นมา ท่านอ๋องจะต้องเชื่อถือและชอบพระชายามากขึ้นแน่ๆ

และองครักษ์เสิ่นก็ชอบคุณหนูน้อยสองคนมากๆ และปฏิบัติต่อพระชายาอย่างเคารพด้วย อนาคตอาจจะได้เป็นผู้ช่วยของท่านอ๋องและพระชายาได้ด้วย!

เซี่ยงวี่จินตนาถึงสิ่งที่ดีงามทั้งหมด อธิษฐานให้หนานว่านเยีบนสามารถปลอดภัยตลอดไป

วินาทีต่อไป นางกลับเห็นว่าพ่อบ้านกาววิ่งมาอย่างเร่งรีบ สีหน้าซีดขาวและจริงจัง เหมือนมีเรื่องที่ร้ายแรง

"ท่านอ๋อง พระชายา!"

ครขับรถม้าเห็นเช่นนี้ก็หยุดรถม้า สองคนในรถต่างคนต่างไม่ถูกกัน แต่ล้วนปล่อยมือในเวลาแรก แล้วกู้โม่หานก็เปิดผ้าม่านรถ

"เกิดอะไรขึ้น?"

หนานหว่านเยียนเห็นว่าสีหน้าของพ่อบ้านกาวแย่มาก ก็เกิดความกังวลขึ้นมา

พ่อบ้านกาววิ่งมาถึงหน้ารถม้าอย่างเหน็ดเหนื่อย มองกู้โม่หาน และพูดอย่างเศร้าโศก"ท่านอ๋อง!องครักษ์เสิ่น จะไม่ไหวแล้ว"