ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 98

หัวใจของทุกคนกระตุกทีหนึ่ง

"เจ้าว่าอะไรนะ?!"ดวงตาของกู้โม่หานน่ากลัวมาก มีความเยือกเย็นปรากฏในดวงตาอย่างเห็นได้ชัด

ใจของหนานหว่านเยียนก็ตื่นเต้นตาม สีหน้าจริงจังมาก

เสิ่นอี่ว์ใกล้จะหายดีเลย ทำไมอยู่ๆถึงจะไม่ไหวแล้วล่ะ?

ตาของพ่อบ้านกาวเหลือบไปเห็นหนานหว่านเยียนที่อยู่ข้างหลังของกู้โม่หาน และมองไปที่กู้โม่หานอีก รู้สึกลำบากใจ

"กราบทูลท่านอ๋อง วันนี้องครักษ์เสิ่นรับประทานอาหารเช้าตามปกติ เดิมทีก็ไม่มีปัญหาอะไร ก็แค่......"

เขาหลบหลีกสายตา แต่ในที่สุดก็หนีไม่พ้นดวงตาของกู้โม่หาน"พูดมา!"

พ่อบ้านกาวก้มหน้า"แต่องครักษ์เสิ่นรับประทานอาหารเสร็จ ก็กินยาตามสูตรของพระชายา จากนั้นก็ตะคริวอยู่บนพื้น แล้วอาเจียนเลือดดำออกมา ตอนนี้หมดสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

ยาของนาง?!

ลูกตาของหนานหว่านเยียนหดลง กินยาของนางจะเกิดเรื่องได้อย่างไร!

เรื่องนี้ไม่ปกติแน่นอน!

แต่กู้โม่หานกลับโมโหมาก หันไปบีบคอของหนานหว่านเยียน

"หนานหว่านเยียน!เจ้าเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายจริงๆ ข้าไปหลงเชื่อเจ้าได้อย่างไร!"

"หากเสิ่นอี่ว์เกิดอะไรขึ้น ข้าจะฆ่าเจ้าทันที เพื่อไปชดใช้ชีวิตของเขา!"

หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานบีบคออย่างกะทันหัน เกือบจะหายใจไม่ออก อยู่ๆก็เกิดความเย็นชาขึ้นในใจ

เซียงวี่เห็นเช่นนี้ตกใจมาก รีบวิ่งขึ้นไปและคุกเข่าต่อหน้ารถม้า"ท่านอ๋องโปรดตรวจสอบความจริงก่อนเพคะ!สองวันก่อนองครักษ์เสิ่นยังดีๆอยู่เลยเพคะ พระชายาไม่ใช่คนทำเรื่องนี้แน่นอนเพคะ!"

นายไม่เคยเห็นกู้โม่หานโมโหขนาดนี้ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ นางว่าท่านอ๋องจะแทงพระชายาแน่ๆ!

กู้โม่หานเกิดความอาฆาต"ปกติเสิ่นอี่ว์นอกจากกินยาที่นางให้แล้ว ไม่กินอย่างอื่นมั่วซั่วหรอก และเขาก็ไม่เคยมีความแค้นกับใคร คนในจวนอ๋อง นอกจากหนานหว่านเยียนแล้ว ยังมีใครจะลงมือต่อเสิ่นอี่ว์อีก?!"

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความโกรธ

"กู้โม่หาน เจ้าอย่ามาใส่ร้าย ข้าบอกเจ้านะ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือกลับจวนทันที ให้ข้าดูสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์ ตอนนี้เราไม่เห็นคนจริง ยึดแต่คำพูดของพ่อบ้านกาว เจ้าก็จะบีบคอข้า หากทำให้อาการของเสิ่นอี่ว์ล่าช้าไป ถึงแม้เขาตาย เจ้าก็มีความรับผิดชอบด้วย!"

ในจวนอ๋องไม่มีคนมีความแค้นต่อเสิ่นอี่ว์จริงๆ คนนั้นแค่ใช้เสิ่นอี่ว์มาลงมือต่อนาง

เพราะกู้โม่หานเป็นคนลงคำสั่งให้นางรักษาเสิ่นอี่ว์ ขอให้เสิ่นอี่ว์ตาย ก็จะมาลงโทษนาง!

แถมคนนั้นยังใช้ยาของนางด้วย อยากจะใส่ร้ายนางชัดๆ!

กู้โม่หานจ้องนาง โกรธแค้นจนกัดฟัน ไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ

ส่วนสาวใช้คนหนึ่งในมุมเห็นพวกเขากลับมา สายตาแหลมคมมาก รีบวางไม้กวาดในมือลง แล้ววิ่งไปทางเรือนจู๋หลาน จนถึงห้องของหยุนอี่ว์โหรว......

นับบัดนี้ เสิ่นอี่ว์กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ไร้สีเลือด เสื้อขาวเปื้อนเลือดสีดำ น่าตกใจมาก

สีหน้าของเขาทรมานมาก และยังร้องเสียงเบาๆออกมา

สาวใช้คนที่ส่งยามาให้เขาในปกติตอนนี้กำลังคุกเข่าและตัวสั่นอยู่บนพื้น สีหน้าซีกขาวมากเหมือนวิญญาณหลุดหายไป

หมอลูบคราว สีหน้าจริงจังมาก ขมวดคิ้วและถอนหายใจออกมาอย่างต่อเนื่อง

กู้โม่หานผลักประตูห้องเดืนเข้ามา"เป็นยังไงบ้าง?"

สีหน้าของเขาเยือกเย็นมาก ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้วก็แยกแยะอารมณ์ของเขาไม่ได้

ตอนที่เห็นสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์ เซี่ยงวี่ก็หายใจเข้าลึกๆ

เหตุใดถึงรุนแรงขนาดนี้ ตกลงเกิดอะไรขึ้น?!

หมอเจิ่งเดินหน้าขึ้นไปพูดอย่างเคารพ"กราบทูลท่านอ๋อง บ่าวจับชีพจรให้องครักษ์เสิ่นแล้วพบว่า องครักษ์เสิ่นโดนพิษเรื้อรังชนิดหนึ่ง แต่เป็นพิษอะไรนั้น ตอนนี้บ่าวยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ"

"แต่ยาพิษเรื้อรังนี้อย่างน้อยก็ต้องรับประทานติดต่อกันสามถึงสี่วัน ไม่ใช่แบบที่เห็นผลเลยพ่ะย่ะค่ะ"

เขามองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง"บ่าวสงสัยว่า สูตรยาที่พระชายาออกให้องครักษ์เสิ่น ถูกคนวางยาพิษ......"