ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 971

อะไรนะ?!

กู้โม่หานจะมาพบท่านน้า?!

หนานหว่านเยียนตกใจอย่างฉับพลัน ​​ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความงงงวยและไม่เข้าใจ

นางคาดเดาความคิดของกู้โม่หานไม่ได้เลยจริงๆ ก็เห็นๆอยู่ว่าเขาสองคนได้พบกันเป็นการส่วนตัวไปแล้ว เขาคิดจะยังไงอีก?

สีหน้าของจักรพรรดินีดูจริงจังมาก ในขณะที่ดวงตาของลู่ยวนหลีจ้องมองไปที่อวี๋เฟิงอย่างดุเดือด ดวงตาของเขาเย็นชา หน้าตาเต็มไปด้วยความดุดัน

มีเพียงลู่เซิงเซิงเท่านั้นที่ถอนหายใจด้วยมีความรู้สึกหลายอย่างรวมกัน มองไปยังหนานหว่านเยียนลอยๆด้วยแววตาที่อ่อนโยน

"ฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่ผู้นี้ไม่เคยลืมองค์หญิงหมิงหวงจริงๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังอยากจะลากกลับมา"

อวี๋เฟิงอดไม่ได้ที่จะตอบคำพูดในใจ ความรักของฮ่องเต้ที่มีต่อฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่เพียงแต่หมกมุ่นมิอาจลืมมันเท่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่อยู่เหนือความเป็นความตายมานานแล้ว

เพียงแต่ว่าตอนนี้ ฮองเฮาเหนียงเหนียงยังไม่ทราบก็เท่านั้น

ใบหน้าที่หล่อเหลาและไม่มีใครเทียบได้ของลู่ยวนหลียิ่งเย็นชายิ่งขึ้น“ไม่ได้เป็นอันขาด!”

“ความคับข้องใจที่เสด็จน้องต้องทนทุกข์ทรมานที่แคว้นซีเหย่ก่อนหน้านี้ ความอัปยศอดสูและอันตรายที่นางอดทนเมื่ออยู่เคียงกายกู้โม่หานยังไม่เพียงพอหรือ?”

“ตอนนี้ถ้าหากกู้โม่หานได้รับอนุญาตให้เข้าในพระราชวัง มันจะไม่ทำให้เสด็จน้องคิดถึงสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นในอดีตรึ?!”

พูดจบ เขามองไปที่อวี๋เฟิง อวี๋เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ไม่เจอกันกว่าสองปีแล้ว หวยซื่ออ๋องยังดุร้ายและน่าสะพรึงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะทัดเทียมกับฮ่องเต้แล้ว…....

ลู่เซิงเซิงหันศีรษะไปมองลู่ยวนหลี อารมณ์ที่อยู่ในดวงตานั้นอธิบายไม่ได้

นางเม้มริมฝีปาก พูดคล้อยตามคำพูดของลู่ยวนหลี และมองดูจักรพรรดินีอย่างจริงจัง “ถูกต้องแล้วเสด็จแม่ เมื่อองค์หญิงหมิงหวงอยู่ในแคว้นซีเหย่ กล่าวได้ว่านางถูกคนทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว”

“หงหลิงรู้สึกว่าสิ่งที่เสด็จพี่รองพูดนั้นสมเหตุสมผล หากกู้โม่หานได้รับอนุญาตให้เข้าในพระราชวังจริงๆ จะเป็นการเติมเกลือให้กับบาดแผลของหมิงหวง ซึ่งไม่เหมาะเลย”

เมื่ออวี๋เฟิงเห็นว่าทั้งสองคนนี้สามารถทำสิ่งเลวร้ายได้มากกว่าอีกฝ่าย ด้วยสัญชาตญาณการปกป้องนายท่าน รีบแบกหน้าไปเผชิญกับดวงตาเหี้ยมโหดของลู่ยวนหลี ออกโรงปกป้องกู้โม่หานตามสัญชาตญาณ

“องค์ชายรองและองค์หญิงหงหลิงอาจเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ครั้งนี้ฮ่องเต้ไม่ได้มาเพื่อพบองค์หญิงหมิงหวง แต่มาเพื่อหารือเรื่องแลกเปลี่ยนคูเมืองกับจักรพรรดินี "

“นี่ไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัวแล้ว การแลกเปลี่ยนระหว่างสองแคว้นเป็นเรื่องที่สำคัญมาก โปรดท่านทั้งสองอย่าตื่นตระหนกไป เพื่อไม่ให้กระทบต่อสันติภาพ”

เหตุผลของเขามีเหตุมีผล และคนทั่วไปก็ปฏิเสธไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดินีทรงฟังเรื่องนี้แล้วใส่ใจ ยังไงนางก็เป็นผู้เสนอเรื่องการแลกเปลี่ยน ตอนนี้กู้โม่หานก็ถือได้ว่าเขาเห็นชอบด้วย

สีหน้านางดูลังเล อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมองไปที่หนานหว่านเยียน “นังหนูหว่าน ไม่ว่ายังไงกู้โม่หานก็เป็นคู่หมั้นเก่าของเจ้า เป็นคนที่เจ้าเกลียดชัง เจ้าคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

เสียงเงียบลง สายตาของทุกคนหันไปเพื่อวิเคราะห์หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดินี น้ำเสียงหนักแน่นและเด็ดเดี่ยว "ท่านน้า หว่านเยียนได้พิจารณาเรื่องนี้แล้ว ในเมื่อเป็นการหารือเกี่ยวกับการบ้านการเมือง ต้าเซี่ยอย่างพวกข้าจึงไม่สามารถละทิ้งมารยาทไปได้"