ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 972

ไม่ไกลนัก หลิงหลงกำลังกินแผ่นขนมหวานอย่างเบิกบานใจ

ใบหน้าหล่อเหลาและขาวผ่องของนางไร้มุมคม กลับกันมันค่อนข้างดูนุ่มนิ่ม ขัดกับท่าทางขี้เล่นสดใส

หลิงหลงกินแผ่นขนมหวานที่ได้มา"ด้วยความสามารถของตัวเอง"อย่างเอร็ดอร่อย มีความสุขมาก

ทันใดนั้น นางก็มองเห็นว่าไม่ไกลนัก มีเงาร่างสีม่วงๆมุ่งมาทางนางด้วยความเร็วเหนือคนปกติ จึงอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ "นี่มันใครกัน บังอาจมาวิ่งเพ่นพ่านในวัง ไม่เกรงกลัว...”

ร่างของคนผู้นั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โครงหน้าที่งดงามก็เผยให้เห็นอย่างชัดเจนมากขึ้น

โดยเฉพาะดวงตาสีทองของลู่ยวนหลีทั้งคู่ ซึ่งดูเหมือนอัญมณีที่เปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ ฉับพลันทำเอาหลิงหลงหวาดกลัวมากเสียจนหน้าถอดสี นางยัดแผ่นขนมหวานเข้าไปในปาก แล้วจ้ำอ้าวหนีไป "แม่เจ้า! องค์ชายรองหรอกรึ!”

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เมื่อลู่ยวนหลีเห็นหลิงหลงมองเขาชัดขึ้น ก็รีบวิ่งอย่างเร็วเสียยิ่งกว่ากระต่าย ใบหน้าหล่อเหลาของลู่ยวนหลีก็น่ากลัวขึ้นมาทันที

เขารีบสาวเท้า ไล่ตามหลิงหลงไปอย่างง่ายดาย เขาจับหลังคอของนางด้วยนิ้วมือเรียว และทันใดนั้นก็ดึงคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเข้ามาในอ้อมแขนอย่างดุดัน

ลู่ยวนหลีมองไปที่ร่างเล็กผอมเพรียวในอ้อมแขนของเขา ซึ่งเลื้อยหนีได้เร็วกว่าใครๆ ดวงตาของเขาดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก "เจ้าวิ่งทำไม ข้ากินคนได้หรือไง?" หลิงหลงรู้สึกหวาดกลัวแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกลืนแผ่นขนมหวานชิ้นสุดท้ายลงไป

นางห่อตัว ด้านหลังเป็นกำแพงเย็นๆของวัง ด้านหน้าก็มีคนน่าเกรงขามซึ่งนางไม่สามารถหาเรื่องด้วยได้ เป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลงหลิงทำได้เพียงยิ้มแห้งๆให้เขาอย่างจนปัญญา กระพริบตาปริบๆและเกาหัวแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่จริงๆแล้วในใจรู้สึกหวาดผวาอย่างมาก

“ไม่ ไม่ใช่ บ่าวจะกล้าวิ่งหนีได้อย่างไรกัน คือ บ่าวลืมของไว้ ก็เลย...”

เจอคนต้วนซิ่วแบบนี้ นางไม่วิ่งจึงถือว่าแปลก! (ต้วนซิ่ว แปลว่า ตัดแขนเสื้อ เป็นสำนวนที่ใช้เรียก ชายรักชาย)

ยังจำวันนั้นได้ ลู่ยวนหลีบังคับนางจนมุมกำแพง แล้วถามคำถามไร้สาระมากมาย โดยมีแต่เรื่องของหยุนเหิงทุกประโยค นางอึดอัดใจ แต่นางก็ตอบไปตามตรง สุดท้ายเขาไม่พูดอะไรสักคำแล้วเริ่มจูบนางอย่างดุเดือด ทำเอานางตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง...

ในเวลานั้นนางก็เข้าใจทุกอย่าง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลู่ยวนหลีอายุขนาดนี้แล้วแต่ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่แปลกใจที่ตอนนางเข้าใกล้หยุนเหิง ลู่ยวนหลีจะโกรธ ตอนนี้นางเข้าใจทุกอย่างแล้ว ลู่ยวนหลีเป็นต้วนซิ่ว เขาชอบผู้ชาย....ฮือออ ก็เป็นไปได้เหมือนกันว่าเขาชอบคนที่ไม่ใช่ชายหรือหญิง เหมือนขันที!

นี่มันทั้งน่ากลัวและโรคจิตเกินไปแล้ว! ใครจะไปทนได้!

ตั้งแต่นั้นมา นางก็เริ่มอ้างว่าป่วยเป็นระยะๆ ทั้งหมดก็เพื่อหลบหลีกจากปีศาจคนนี้ โชคดีที่เขายุ่งมาก บ้างก็งานเลี้ยงวันเกิดของจักรพรรดินี บ้างก็มีเรื่องอย่างอื่น นางจึงมีเวลาให้สบายใจอยู่ไม่กี่วัน

ใครจะรู้ว่าวันนี้ ตอนนางกำลังกินขนมอย่างมีความสุข คนผู้นี้ที่หลอกหลอนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง!

แน่นอนว่าลู่ยวนหลีไม่รู้ว่าในใจหลิงหลงกำลังคิดอะไรอยู่ เขายื่นมือไปบีบขากรรไกรล่างของคนตรงหน้า เมื่อเขามองผ่านริมฝีปากสีชมพูของหลิงหลงโดยไม่ตั้งใจ รูม่านตาของเขาก็คลุมเครือเล็กน้อย