ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 973

“เพคะ เพคะ บ่าวผิดไปแล้ว!” เสี่ยวเยว่ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด ไม่กล้าพูดอะไรอีก ในขณะที่ลู่เซิงเซิงหยีตาลงแล้วจ้องมองไปที่ลู่ยวนหลีและหลิงหลงที่กำลังเอะอะโวยวาย นางสะบัดแขนเสื้ออย่างแรงแล้วเดินจากไป...

ในเวลาเดียวกัน ณ ตำหนักหนิงปี้

จักรพรรดินีให้ทุกคนออกไป เหลือเพียงนางและหนานหว่านเยียนสองคน

“นังหนูหว่านมานั่งสิ” นางกวักมือเรียกหนานหว่านเยียนให้นั่งข้างๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนไม่ปฏิเสธอะไร และนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

จักรพรรดินีมองดูใบหน้าละเอียดอ่อนของหนานหว่านเยียนด้วยแววตาอ่อนโยน "นังหนูหว่านข้าได้ยินมาว่าเจ้ากลับมาพร้อมกับหงหลิงวันนี้หรือ?"

ดวงตาของหนานหว่านเยียนสั่นไหวเล็กน้อย และนางไม่ได้คิดที่จะปิดบังมัน "ใช่แล้วเพคะ"

เมื่อได้ยิน ใบหน้าของจักรพรรดินีก็เปลี่ยนไปทันที นางกังวลขึ้นมาเล็กน้อย "การเดินทางของเจ้าเป็นความลับ นางรู้ได้อย่างไร?"

“หงหลิงก่อปัญหาอีกแล้วใช่หรือไม่ หรือว่านางทำให้เจ้าลำบากใจ?”

ไม่ว่าลู่เจียวเจียวจะเป็นยังไง นางก็ถูกเลี้ยงดูมาโดยท่านน้า หนานหว่านเยียนกลัวว่านางจะผิดหวังเกินไป จึงไม่พูดเรื่องที่ลู่เจียวเจียวแอบไม่ลงรอยกับนาง

ยิ่งกว่านั้นหงหลิงนางเองก็รับมือได้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านน้าออกหน้า นางจึงเปลี่ยนหัวข้อพูดแบบขอไปที

“ท่านน้ากังวลเกินไปแล้ว หงหลิงแค่บังเอิญผ่านเขตอู้ไห่พอดี ข้าก็เลยกลับมากับนาง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”

“ดีแล้วล่ะ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้ายังคิดว่านางจะก่อเรื่องวุ่นวายอีก จนทำให้เจ้าเดือดร้อน” ใบหน้าของจักรพรรดินีผ่อนคลายลง นางตบมือของหนานหว่านเยียนเบาๆและพูดอย่างจริงจัง

“เจ้าก็รู้ ว่าเจ้าเด็กหงหลิงถูกข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่นางยังเด็ก และนางคุ้นเคยกับการเอาอกเอาใจ ดังนั้นนางจึงมีนิสัยที่ค่อนข้างเย่อหยิ่งไม่มีเหตุมีผล”

“ข้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ แต่หลายปีมานี้ ข้าก็ดูแลนางกับหงหลิงประดุจบุตรีในไส้ และก็ไม่รุ้จะต้องลงโทษยังไงดี แต่ว่า หากภายหลังนางยังกล้าพูดจานินทาต่อหน้าเจ้า เจ้าจะสั่งสอนก็สอนเลย จะลงโทษก็ลงโทษได้ ไม่ต้องสนใจความเห็นข้า”

สำหรับลู่เจียวเจียวแล้ว อาจกล่าวได้ว่านางเป็นห่วงเป็นใยอย่างมาก

แต่เด็กคนไหนในโลกบ้าง ที่ไม่ทำให้พ่อแม่ต้องวิตกกังวลกัน

หนานหว่านเยียนเข้าใจความรู้สึกของจักรพรรดินีอย่างมาก ตอบกลับอย่างแผ่วเบาว่า "เพคะ หมิงหวงทราบแล้ว"

จักรพรรดินีถอนหายใจ จ้องมองไปยังหนานหว่านเยียนอีกครั้ง "ใช่สิ ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย เกิดอะไรขึ้นตอนที่ข้าไปหากู้โม่หานเมื่อวานนี้ เขาได้รังแกเจ้าหรือเปล่า ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีหรือไม่?"

เมื่อกล่าวถึงกู้โม่หานดวงตาของหนานหว่านเยียนก็ทะมึนลง

ไม่รู้ว่าเมื่อวานถูกเขาจูบไปกี่ครั้ง และนานแค่ไหน หากถือเป็นการกลั่นแกล้ง แต่เรื่องแบบนี้จะให้พูดออกไปก็น่าขายหน้า นางไม่มีหน้าไปบอกท่านน้าหรอก

นิ้วที่เรียวยาวอ่อนนุ่มของหนานหว่านเยียนกำแขนเสื้อแน่นโดยไม่รู้ตัว "ทุกอย่างถือว่าเป็นไปด้วยดี ไม่มีปัญหาเกิดขึ้น และกู้โม่หานยังถือได้ว่า... สุเกรงใจข้า"

“แต่ว่า แค่เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยก็พอแล้ว คาดไม่ถึงว่าอันอันและน่าวน่าวเด็กน้อยสองคนนั้นจะชอบกู้โม่หานมากขนาดนี้”

จนถึงเมื่อกี้นี้ที่พวกเขากลับมาที่วัง เด็กน้อยทั้งสองยังคงเกาะติดกับเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย ต้องการฟังเรื่องของกู้โม่หานมากขึ้น

เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของหนานหว่านเยียน จักรพรรดินีก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ความสัมพันธ์ทางสายเลือด ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถตัดขาดได้"

“กู้โม่หานเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดพวกเขา ก็สมเหตุสมผลแล้วที่พวกเขาจะชอบเขา เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?”

ภายในหัวของหนานหว่านเยียนยุ่งเหยิงไปหมด ลูกคือจุดอ่อนของนาง เป็นเรื่องปกติที่เด็กๆอยากเจอพ่อแท้ๆ แต่.....