ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 982

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทันใดนั้นห้องโถงที่เงียบสงัดก็มีเสียงสูดลมหายใจดังขึ้นต่อเนื่องเป็นระลอก ทำให้ทุกคนตกใจมาก

นี่ นี่ ฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่กำลังพูดถึงอะไร?!

เมื่อวานนี้เขาทรมานองค์หญิงทั้งคืนคืออะไร ยังถามองค์หญิงหมิงหวงว่าเจ็บไหมอีก?

คำพูดกำกวมแบบนี้ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน!

หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงเช่นกัน ไม่คิดว่ากู้โม่หานตั้งใจเดินเข้ามาหานาง ประโยคแรกที่พูดก็คือสิ่งนี้ “อะไรนะ? เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหลอะไร!”

เขาทรมานนางทั้งคืนที่ไหน ระหว่างพวกเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย อย่างมากก็เป็นแค่สิ่งที่เขาต้องการให้เกิดขึ้นฝ่ายเดียว!

องค์ชายทั้งหลายต่างงุนงง

อะไรนะ?!

เมื่อวานน้องหญิงได้พบกับกู้โม่หาน?!

กู้โม่หานลดสายตาลงมองหนานหว่านเยียนที่กำลังตกตะลึง ดวงตาเล็กเรียวอันลุ่มลึกฉายแสงบางๆ เขาไม่สนใจทุกคน ริมฝีปากบางมีรอยยิ้มบางเบาปกคลุมอยู่

“ข้าพูดผิดไป มันควรจะเป็นทรมานเจ้าเมื่อสองวันก่อน แต่เมื่อวานเจ้ากลับรีบร้อน ตอนข้าตื่นขึ้น เจ้าก็ไม่อยู่ข้างกายแล้ว”

“ตอนนี้เจ้ารู้สึกดีขึ้นไหม? ข้าให้อวี๋เฟิงหาสมุนไพรและขี้ผึ้งอย่างดีมาแล้ว ว่ากันว่าให้ผลดี เดี๋ยวข้าจะให้คนส่งไปที่ตำหนักบรรทมของเจ้า”

แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะนัดพบหนานหว่านเยียนเป็นการส่วนตัว แต่ตอนนี้เขาได้เข้ามาเยี่ยมถึงในวังแล้ว เรื่องเหล่านี้ไม่มีอะไรต้องปิดบัง

ในทางตรงกันข้าม เขาต้องการบอกทุกคนอย่างเปิดเผย โดยเฉพาะเย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วน ว่าเขาต่างหากคือสามีที่แท้จริงและเป็นเพียงคนเดียวของหนานหว่านเยียน เมื่อก่อนเคยเป็น ตอนนี้ก็เป็น ต่อไปก็เป็น!

จู่ๆ คลื่นก็ซัดถาโถมเข้าใส่ฝูงชน ทุกคนจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นก็มองไปที่กู้โม่หานอีกครั้ง เข้าใจอะไรบางอย่างไปโดยปริยาย

ช่วยด้วย! เรื่องพวกนี้เอามาพูดได้ด้วยหรือ?!

ดูเหมือนว่า เมื่อสองวันก่อนองค์หญิงหมิงหวงจะแอบพบกับกู้โม่หานแล้ว และฟังดูเหมือนว่า มีบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง…

ดวงตาของเย่เชียนเฟิงมืดสลัวลงไร้ชีวิตชีวาทันที

ที่แท้ว่าในวันนั้น องค์หญิงและบรรดาซื่อจือจวิ้นจู่ได้ออกจากจวนไปพบกับกู้โม่หาน…

ดวงตาของเฉิงซูหย่วนเบิกกว้าง พัดในมือที่เขารักมากที่สุดกำลังจะหักด้วยแรงที่มากเกินไปของเขา

เขาจ้องมองกู้โม่หานอย่างแตกสลาย ตรงกันข้ามกับท่าทางมั่นอกมั่นใจของเขาเมื่อครู่นี้อย่างเห็นได้ชัด

องค์หญิงไปอยู่กับกู้โม่หานคนนี้อีกแล้วได้อย่างไร?!

ลู่เซิงเซิงขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ ดวงตาลุ่มลึกขึ้น

ลู่เจียวเจียวไม่มีปฏิกิริยามากนัก แค่กลอกตาไปที่กู้โม่หานอย่างขัดหูขัดตา

หากกู้โม่หานรู้ว่า ในวังหลังของหว่านเยียนของเขามีสนมชายสิบคน ดูซิว่าเขาจะยังเห็นหนานหว่านเยียนเป็นสมบัติล้ำค่าหรือไม่!

ในเวลานี้หนานหว่านเยียนเพิ่งตระหนักว่า กู้โม่หานจงใจใช้คำพูดกระตุ้นความคิดเหล่านี้เพื่อสร้างความเข้าใจผิด เพื่อจะได้ประกาศ “สิทธิ์ขาดในการปกครอง” ที่น่าขบขันของเขาต่อหน้าทุกคน

ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายมากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ!

บรรยากาศในตำหนักเริ่มตึงเครียดขึ้นทันที ขุนนางเหล่านั้นเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

ลู่เซิงเซิงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเย็นชา ขมวดคิ้วราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในขณะที่ลู่เจียวเจียวประสานมือทั้งสอง ชมการแสดงอย่างเพลิดเพลิน

ทุกคนกำลังรอปฏิกิริยาของกู้โม่หาน ราชวงศ์มักจะปกป้องทายาทเสมอ โดยเฉพาะองค์หญิงหมิงหวง แม้ว่าองค์ชายทั้งหลายจะเข้าข้างฝ่ายตัวเอง แม้ว่าจะเป็นเพียงความคับข้องใจจากคำพูด องค์ชายทั้งหลายก็ไม่ยอมปล่อยไป ยิ่งไปกว่านั้นด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว คำพูดก็ไม่น่าฟัง ยากที่จะหลีกเลี่ยงที่จะทำให้ขัดเคืองใจ

กู้โม่หานนิ่งสงบเป็นพิเศษ ดวงตาดำขลับดั่งหมึกเข้มก็หันไปทางคนอื่นๆ สายตาไล่ตามบรรดาองค์ชายทีละคน

จากนั้น เขาก็พยักหน้าเล็กน้อยให้พวกเขา แล้วเอ่ยด้วยความเคารพ “พวกท่านเป็นพี่ชายของหว่านเยียนสินะ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สี่ พี่ห้า พี่หก โม่หานถวายคารวะพวกพี่ชาย”

ทุกคนต่างงุนงงอีกครั้ง ไม่คิดว่ากู้โม่หานจะอ่อนโยนขนาดนี้

เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ต่อให้พบจักรพรรดินีก็ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพ แต่เขากลับมีท่าทีเคารพนบนอบต่อองค์ชายทั้งหลาย ใช้หัวแม่เท้าคิดยังรู้ว่าทั้งหมดเป็นเพราะหนานหว่านเยียน!

พี่ใหญ่ “...”

พี่รอง “…”

พี่สี่ “…”

พี่ห้า “…”

พี่หก “…”

พวกเขากำลังแสดงพลังข่มเขา เขาจะถวายคารวะอะไรกัน!