ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 984

กู้โม่หานเฝ้าดูปฏิกิริยาของทุกคนทีละคน ดวงตาดำขลับราวกับน้ำหมึกไร้ระลอกคลื่น เขาจ้องมององค์ชายทั้งหลายที่มีสีหน้าแตกต่างกัน พลางยิ้มอย่างอบอุ่น “ของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ไม่ทราบว่าพี่ชายทุกท่านพอใจไหม?”

“หากไม่พอใจ พวกพี่ๆ ก็บอกมาได้เลย โม่หานจะหาของกำนัลมาชดเชยให้ใหม่”

ท่าทีอัน “มีสัมมาคารวะ” ของกู้โม่หาน แสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือ ทำให้องค์ชายทั้งหลายถึงกับพูดไม่ออกทันที

ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ล้วนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พลางจ้องมองไปที่ “ของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ” ไม่กี่ชิ้นนั้น ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ช่างเป็น “ของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ” ที่ล้ำค่าหาได้ยากยิ่ง

แววตาของลู่เยี่ยนอันคอยมองไปที่ของกำนัลของเขาเป็นครั้งคราว แต่ปากก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ ‘เป็นธุระ’ ให้”

“แต่ของกำนัลเหล่านี้ ข้าสามารถหาได้ด้วยตัวเอง จึงไม่ขอยอมรับของกำนัลนี้ อีกอย่างวันนี้พูดคุยแต่เรื่องของประเทศ จู่ๆ ฝ่าบาทก็มอบของกำนัลล้ำค่าเช่นนี้ ถ้าไม่รู้จะคิดว่ามันเป็นสินสอดทองหมั้น ต้องการให้พวกข้าแต่งงานกับหว่านเยียนเสียอีก!”

ฟ้ากว้างแผ่นดินใหญ่ น้องหญิงยิ่งใหญ่ที่สุด หากหว่านเยียนไม่ยินดี เขาจะไม่ยอมรับ

ลู่ซูและลู่หย่วนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของลู่เยี่ยนอัน สายตาของทั้งสองจับจ้องที่กู้โม่หาน ในแววตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเป็นศัตรู

“หว่านเยียนกับเจ้า”

“ไม่มีทางเป็นไปได้”

แม้ว่าลู่อู๋เจียงจะชอบกาเหล้าและขวดเหล้ามากจนวางไม่ลง แต่ในขณะนี้ น้องหญิงมีความสำคัญมากกว่านั้นสิบล้านเท่า

“ความหวังดีของฝ่าบาท ข้าและน้องชายทั้งหลายซาบซึ้งใจแล้ว!”

“เจ้ากับหมิงหวงแยกกันมานานกว่าสองปีแล้ว ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจ้าไม่เคยออกมาพูดเลย ตอนนี้มาถึงแคว้นต้าเซี่ยแล้ว อย่าคิดว่าของพวกนี้จะเปลี่ยนมุมมองของพวกข้าที่มีต่อเจ้าได้!”

พี่ชายทั้งสี่ปฏิเสธ ริมฝีปากบางของกู้โม่หานเม้มเล็กน้อย ก่อนจะมองไปทางลู่ยวนหลีที่ยังคงเงียบอยู่

ลู่ยวนหลีมองไปที่ของกำนัลพร้อมกับขมวดคิ้ว ดวงตาของกู้โม่หานกะพริบเล็กน้อย พูดทันทีว่า “ดูเหมือนว่าโม่หานจะจัดเตรียมไว้ไม่รอบคอบ พี่ชายหลายคนไม่พอใจของกำนัลเหล่านี้ โม่หานจะให้คนไปจัดเตรียมอีกครั้ง สำหรับหมึกควันน้ำมัน โม่หานขอตัดสินใจเองและมอบให้พี่รอง”

อวี๋เฟิงเข้าใจในทันที พลางยัดกล่องผ้าที่มีหมึกควันน้ำมันใส่มือขององครักษ์ของลู่ยวนหลี พลางยิ้มอย่างใสซื่อไร้พิษภัย “พี่น้องทั้งหลาย ช่วยรับความหวังดีของฝ่าบาทแทนองค์ชายรองด้วยเถิด”

เหล่าองครักษ์ต่างตกตะลึง เมื่อตั้งสติได้ ของกำนัลก็อยู่ในอ้อมแขนของตัวเองแล้ว

เขามองไปที่ลู่ยวนหลีทันทีด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พลางกลืนน้ำลายลงคอ

นี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาเอามาหรือ พวกเขาถูกบังคับให้รับไว้!

ทุกคนพากันตกตะลึงและไม่เข้าใจว่ากู้โม่หานกำลังทำอะไรอยู่

นี่มัน... บังคับให้หรือ?!

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วมองไปที่กู้โม่หาน จากนั้นมองลู่ยวนหลีที่อยู่ข้างกาย แล้วจึงเข้าใจในทันที กู้โม่หานน่าจะกำหนดทางเลือกที่ยากจะรับหรือไม่รับให้พี่รองไว้แล้ว ก่อนจะทำการโจมตีอย่างเด็ดขาดเช่นนี้

คิ้วของลู่ยวนหลีขมวดแน่นยิ่งขึ้น แต่เนื่องจากของกำนัลถูกยัดเข้ามาแล้ว เขาจึงไม่จำเป็นต้องผลักมันกลับ ประการแรกดูราชวงศ์ไม่ใจกว้างพอ ของกำนัลหลายชิ้นถูกปฏิเสธ ประการที่สอง เขาต้องการของสิ่งนี้จริงๆ

“‘หมึกหยกเขียวจิตวิญญาณน้ำเงิน’ ข้าจะรับไว้ แต่ฝ่าบาทไม่ควรคิดว่าที่ข้ารับของกำนัลจากเจ้าไว้ คือการยกโทษในสิ่งที่เจ้าทำไว้กับหมิงหวงและหวิ่นหมิง”

“ของกำนัลนี้ ข้าจะไม่รับไว้เปล่าๆ จะตอบแทนเจ้าด้วยสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่า ถือซะว่าแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของอย่างอื่น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ องค์ชายคนอื่นๆ ก็นิ่งเงียบเช่นกัน ดวงตาดำสนิทของกู้โม่หานกลอกไปมา กวาดสายตาไปยังหนานหว่านเยียนที่นิ่งเงียบอยู่ข้างๆ ดวงตาคมเข้ม ลุ่มลึก ยากที่จะหยั่งรู้

ในขณะนี้ จักรพรรดินีได้มาถึงตำหนักใหญ่แล้ว

นางตั้งใจแอบสังเกตทุกสิ่ง ทั้งแปลกใจและตกใจเมื่อเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาและอิ่มเอิบของกู้โม่หาน

การแสดงออกของกู้โม่หานยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาเล็กเรียวลุ่มลึกจ้องมองหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนไม่มองมาที่เขาเลย ไม่สนใจสายตาของเขาด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นดังนั้น จักรพรรดินีพยักหน้ายิ้มๆ พลางเอ่ยทักทายกู้โม่หานอย่างสุภาพ “ฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่มาจากแคว้นซีเหย่ที่อยู่ห่างไกลนับพันลี้ ระหว่างทางต้องได้รับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการนั่งรถม้า”

“ไม่รู้ว่าวันนี้จะหิวมั้ย? ได้กินอาหารเช้ามาแล้วหรือยัง?”

กู้โม่หานกล่าวตอบ “ขอบคุณฝ่าบาทที่เป็นห่วง โม่หานกินอาหารเช้ามาแล้ว

จักรพรรดินีพยักหน้า แล้วตรงเข้าประเด็นทันที “ตกลง เช่นนี้ข้าจะไม่อ้อมค้อมอีก”

“เชื่อว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่ก็รู้เช่นกันว่า สำหรับข้าแล้วจะขาดจินหลิงและหลานหลิงไม่ได้ แต่ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าสูญเสียคูเมืองสำคัญทั้งสองนี้ไปเปล่าๆ เช่นกัน”

“แต่ตอนนี้สิ่งที่แคว้นต้าเซี่ยทำได้คือแลกเปลี่ยนสองคูเมืองนี้ให้กับท่าน ไม่ทราบว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่จะประนีประนอมหรือไม่ หรือมีเงื่อนไขเพิ่มเติมอื่นๆ อีกหรือไม่?”

เมื่อเสียงเงียบลง หัวใจของเหล่าขุนนางก็สะดุ้งขึ้นมาทันที จ้องมองกู้โม่หาน อย่างกระวนกระวายใจ

ในความเป็นจริงจิตใจนั้นไร้ขอบเขต ท้ายที่สุดแล้วทุกคนก็รู้ดีว่า จินหลิงและหลานหลิงเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญอย่างยิ่ง ไม่ว่าแคว้นใดได้ไป ก็จะมีข้อได้เปรียบทางภูมิศาสตร์ตามธรรมชาติที่ป้องกันได้ง่ายแต่ถูกโจมตีได้ยาก และยากยิ่งกว่าที่จะบุกทะลวง

ในตอนแรกเงื่อนไขของกู้โม่หานก็คือการได้พบหน้าหนานหว่านเยียนสักครั้ง แต่จักรพรรดินีไม่ตอบตกลง และบอกว่าจะเอาคูเมืองอื่นมาแลกเปลี่ยนกับกู้โม่หานแทน

ตอนนี้หนานหว่านเยียนได้พบกับกู้โม่หานเป็นการส่วนตัวแล้ว ใครจะรู้ว่าเจ้าหมอนี่จะขึ้นราคา มีข้อเรียกร้องที่เข้มงวดกว่านี้ หรือไม่ก็ไม่ยอมแลกเปลี่ยนเลย…

องค์ชายทั้งหลายหรี่ตามองไปที่กู้โม่หาน สีหน้าจริงจังและตื่นตัว

ส่วนเย่เชียนเฟิงรู้สึกกระวนกระวายในใจ พลางขมวดคิ้วแน่นมองไปที่หนานหว่านเยียน ไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่ง

ความสำคัญของทั้งสองคูเมืองทุกคนในที่นี้ไม่มีใครไม่รู้ และขุนนางน้อยใหญ่ที่นี่มีหน้าที่ในการโน้มน้าวใจ หากเขาเป็นกู้โม่หาน ต้องการให้หว่านเยียนกลับไปกับเขา ไปเป็นฮองเฮาแคว้นซีเหย่อีก…