ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 989

ลู่เจียวเจียวมองไปที่ใบหน้าของบุคคลลึกลับ ค่อยๆ เปลี่ยนจากตกใจเป็นยิ้มเยาะ “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ง่ายดายอย่างนั้นแน่นอน”

“แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าไม่คาดคิดมาก่อนจริงๆ เจ้ายืมมือข้าไปฆ่าคน กำจัดหนานหว่านเยียน!”

คนลึกลับหัวเราะลั่นออกมา ในน้ำเสียงไร้อารมณ์ใดๆ แต่กลับดูเย็นชาและน่ากลัวมาก

ร่างกายของบุคคลนี้ซ่อนอยู่ใต้ชุดคลุมสีดำ ไม่สามารถรองรับเสื้อผ้าขนาดใหญ่แบบนี้ได้เลย ดูว่างเปล่าและย้อนแย้งกันมาก

แต่บุคคลลึกลับไม่เสียเวลาพูดไร้สาระกับลู่เจียวเจียว แต่กลับมองนางด้วยสายตามุ่งร้ายและตรงเข้าประเด็น “ก็แค่คนหมายไว้ที่ติดกับดักแล้ว ท่านจะสนใจทำไม สิ่งสำคัญในตอนนี้คือหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน เมื่อพวกเขาสองสามีภรรยากลับมาร่วมมือกันอีกครั้ง แคว้นต้าเซี่ยจะมีที่ไหนเหลือให้พวกข้า?”

ข้ารู้ว่าท่านเห็นนางขัดหูขัดตาอยู่แล้ว ความรู้สึกเหมือนกัน ข้าก็ไม่อาจทนดูหนานหว่านเยียนกลืนกินแคว้นต้าเซี่ยอยู่เฉยๆ ได้ สุดท้ายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของแคว้นอื่น ท่านต้องการร่วมมือกับข้าเพื่อกำจัดนางหรือไม่?”

ลู่เจียวเจียวกัดริมฝีปากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง รู้ว่าคำพูดของบุคคลลึกลับนั้นมีเหตุผล

นางเลิกคิ้วและไม่สนใจเรื่องในอดีตของบุคคลลึกลับอีกต่อไป กอดอกเชิดคางขึ้น “ว่ามาสิ เจ้าอยากให้ข้าทำอะไร?”

มุมปากของบุคคลลึกลับวาดโค้งขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “ข้าได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว ต้องการให้ท่านช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

ว่าแล้วบุคคลลึกลับก็หยิบขวดยาออกมาจากปกเสื้อยื่นให้ลู่เจียวเจียว ใช้ปลายนิ้ววาดผ่านฝ่ามือของนางอย่างไร้ร่องรอย

ลู่เจียวเจียวไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ รับขวดยามาแล้วดูชื่อ แต่แทบจะกรีดร้องด้วยความตกใจ “นี่มัน…”

บุคคลลึกลับรีบเอามือปิดปากของนาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดและมืดมน “อยากตายหรือ?”

ลู่เจียวเจียวถึงตระหนักว่าตัวเองลืมตัวเสียกิริยาไป รีบพยักหน้ารับ เอาขวดยาสอดไว้ในปกเสื้ออย่างระมัดระวัง

ฤทธิ์ยานี้มีมากเหลือเกิน ทาแล้วก็เตรียมโลงศพไว้ได้เลย นึกไม่ว่าบุคคลลึกลับจะมีความสามารถหายาต้องห้ามนี้มาได้

“ข้าสามารถทำตามคำสั่งของเจ้าได้ แต่หนานหว่านเยียนได้วางยาพิษข้าไปแล้ว”

“ข้าเคยให้คนมาดูแล้ว ยาพิษนี้นอกจากหนานหว่านเยียนแล้วก็ไม่มีใครสามารถแก้พิษได้ หากเรื่องนี้สำเร็จ นางตายไปแล้ว แล้วใครจะล้างพิษให้ข้า?”

นางไม่มีทางถูกหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวไปให้การช่วยเหลืออีก อย่างน้อยต้องแน่ใจว่าชีวิตของตัวเองจะไม่ถูกคุกคามเสียก่อน

บุคคลลึกลับขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เหลือบมองลู่เจียวเจียวอย่างอดทน “ท่านไม่ต้องกังวล ในเมื่อให้ท่านจัดการแล้ว ก็จะไม่ปล่อยให้ท่านตายเปล่า”

“ข้าจะหาวิธีช่วยแก้พิษนี้ให้ท่านอย่างแน่นอน ถ้าไม่เป็นไปตามนั้น ท่านสามารถนำจดหมายและหลักฐานเหล่านั้นไปทวงความรับผิดชอบจากต่อหน้าจักรพรรดินีได้เลย”

ลู่เจียวเจียวมองบุคคลลึกลับเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ดวงตากลอกกลิ้งไปมาพลางตอบตกลง “เอาตามนี้!”

บุคคลลึกลับพูดถูก หากไม่ช่วยแก้พิษให้กับนาง นางเองก็มีวิธีจัดการกับบุคคลลึกลับเหมือนกัน

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการโค่นล้มหนานหว่านเยียนให้ได้ อย่าปล่อยให้หนานหว่านเยียนควบคุมทุกอย่างได้เด็ดขาด!

หลังจากทั้งสองบรรลุข้อตกลงกัน บุคคลลึกลับก็ไม่รอช้าอีกต่อไป หันหลังเดินจากไปทันที

ลู่เจียวเจียวมองตามหลังบุคคลลึกลับไป ไม่มัวใจลอยเช่นกัน รีบหันกลับมาเรียกหลิวอิ๋งให้กลับไปที่ตำหนักใหญ่ ในใจเต็มไปด้วยการรอคอยและความตื่นเต้นต่อความตายของหนานหว่านเยียนที่กำลังจะมาถึง

เดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ ลู่เจียวเจียวก็ชะงักฝีเท้า “ช้าก่อน ข้ามีบางอย่างให้เจ้าทำ”

หลิวอิ๋งมองไปที่นาง “องค์หญิงได้โปรดออกคำสั่ง”

ลู่เจียวเจียวมองไปรอบๆ และไม่เห็นใครเลย จึงยื่นขวดยาให้หลิวอิ๋งทันที “ของสิ่งนี้คือยาพิษ ชนิดที่รุนแรงมาก เดี๋ยวเจ้าเอามันทาไว้บนมีดสั้น จากนั้น…”

“ไปเถอะ ข้ากำลังรอฟังข่าวจากเจ้าอยู่” ลู่เจียวเจียวเฝ้ามองหลิวอิ๋งจากไป จากนั้นก็ครวญเพลงอย่างสบายใจ นวยนาดกลับมาถึงตำหนักหนิงปี้

นางอยากจะเห็นสีหน้าท่าทางสิ้นหวังและหวาดกลัวของหนานหว่านเยียนก่อนตายเหลือเกิน ความอัปยศอดสูที่ได้รับจากหนานหว่านเยียน จะต้องได้รับการเอาคืนเป็นล้านเท่าในวันนี้!

ในตำหนักหนิงปี้ บรรยากาศงานเลี้ยงเป็นไปอย่างกลมเกลียว

ลู่เจียวเจียวเหลือบมองฝูงชนในตำหนักใหญ่ แล้วกลับไปยังที่นั่งอย่างเงียบๆ มองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาเย็นชา

ลู่เซิงเซิงที่อยู่ข้างกายนางเห็นสีหน้าของนางอย่างผ่อนคลายสบายใจ ดวงตาก็เปล่งประกายลึกซึ้งที่ยากจะสังเกตเห็น

ในเวลานี้ หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดคุยกับกู้โม่หานแล้ว แต่กำลังพูดคุยกับเย่เชียนเฟิง ในขณะที่กู้โม่หานกำลังดื่มเหล้าแก้เบื่อ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เฉิงซูหย่วนยิ่งพูดอะไรไม่ถูก จ้องมองไปที่โม่เหยียนที่ดีแต่รังแกคนอ่อนแอกว่าอย่างหงุดหงิด

และในขณะนี้เอง เหล่าสาวใช้ในวังกลุ่มหนึ่งก็ยกกาเหล้าเข้ามา

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนและเย่เชียนเฟิงที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันด้วยแววตาขุ่นมัวไม่พอใจ หยิบเหล้าอีกกาหนึ่งมา แล้วเงยหน้าดื่มอึกใหญ่

หนานหว่านเยียนจงใจเพิกเฉยต่อสายตาอันดุดันของกู้โม่หาน พลางพูดอย่างยิ้มแย้ม “เชียนเฟิง ดื่มเหล้าหน่อยสิ”

นางเอื้อมมือจะไปหยิบกาเหล้า ทันใดนั้นหนึ่งในสาวใช้ในวังก็ดึงมีดสั้นอาบยาพิษออกมา แล้วแทงไปที่หน้าอกของหนานหว่านเยียนอย่างเต็มที่!

ภายในชั่วพริบตานั้น หนานหว่านเยียนไม่มีโอกาสโต้ตอบ สีหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน หรี่ตาลงทันที “หว่านเยียนระวัง!”

ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น เขาเอื้อมมือออกไปคว้ามีดสั้นเล่มนั้นโดยสัญชาตญาณ ฝ่ามือของเขาถูกบาดทันที เลือดไหลออกมา ความปวดแสบปวดร้อนแปลกๆ แผ่ซ่านออกมาจากบาดแผล…