ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 990

พลังอาฆาตของเขาพรั่งพรูเต็มแววตา เตะหลิวอิ๋งคว่ำลงกับพื้นในครั้งเดียว “คุ้มกันฝ่าบาท!”

“องค์หญิง?!” เย่เชียนเฟิงตอบสนองทันที เห็นกู้โม่หานกอดหนานหว่านเยียนไว้แน่น กำมีดสั้นไว้ในมือ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมและซับซ้อน

เขาไม่ได้ตระหนักตั้งแต่แรก ตนเองสู้กู้โม่หานไม่ได้จริงหรือ…

หนานหว่านเยียนตกใจมาก ไม่คิดว่าจะมีใครลอบสังหารนางต่อหน้าทุกคน!

นางมองมือที่บาดเจ็บของกู้โม่หาน บาดแผลดูคล้ำเล็กน้อย ใบหน้าแข็งทื่อราวกับจับน้ำแข็ง นางหยิบมีดสั้นที่กู้โม่หานถืออยู่ออกมา พลันตวาดลั่น “หยุนเหิง จับเป็น!”

อวี๋เฟิง หยุนเหิง และโม่เหยียน ทั้งสามคนเป็นห่วงบาดแผลของกู้โม่หาน แต่ หยุนเหิงเป็นคนแรกที่จับหลิวอิ๋งกดไว้กับพื้น “พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง”

อวี๋เฟิงมองกู้โม่หานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและเป็นกังวล “ฝ่าบาท ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ?!”

สภาพจิตใจของทุกคนตื่นตระหนกมาก ไม่มีใครคาดคิดว่า งานเลี้ยงดีๆ จะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น องค์ชายทั้งหลายรีบพากันเข้าไปหาหนานหว่านเยียน

สถานการณ์บานปลาย แม้แต่จักรพรรดินีก็ลุกขึ้นมา บรรยากาศเคร่งเครียดและกดดันทันที

หลิวอิ๋งกลัวจนหน้าซีด เมื่อเห็นมือที่มีเลือดไหลของกู้โม่หาน นางก็ตัวสั่นด้วยความกลัวทันที ชำเลืองมองลู่เจียวเจียวด้วยความสิ้นหวัง

ลู่เจียวเจียวหน้าเขียว กระชับแขนเสื้อแอบด่าอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าแสดงออกมา รีบเข้าไปดูอาการของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน

ลู่เซิงเซิงรีบเข้ามาที่ข้างกายหนานหว่านเยียน สีสหน้าดูเป็นกังวลและเคร่งเครียด “หมิงหวง เจ้าเป็นยังไงบ้าง?”

องค์ชายทั้งหลายจ้องมองนางด้วยความประหม่า มองพิจารณาขึ้นลง

“ข้าไม่เป็นไร คนที่บาดเจ็บคือเขา” นางต้องการช่วยรักษาให้กู้โม่หานทันที แต่เมื่อนางมองดูบาดแผลบนฝ่ามือของกู้โม่หานอีกครั้ง ดวงตาก็สั่นไหวอย่างรุนแรง”

ตอนที่ฝ่ามือของกู้โม่หานถูกบาด นางมองเห็นสัญญาณของพิษได้อย่างชัดเจน บาดแผลก็เปลี่ยนเป็นสีดำ

แต่ตอนนี้มันกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย?!

เป็นไปไม่ได้ หนานหว่านเยียนมั่นใจว่าตัวเองตาไม่ฝาด นอกเสียจากว่า...พิษที่กู้โม่หานโดนคือ…

ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบจับชีพจรของกู้โม่หานทันที บาดแผลของกู้โม่หานไม่ได้ใหญ่มาก แต่มีรอยกรีดบนฝ่ามือ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด มันถึงปวดแสบปวดร้อนถึงเพียงนี้ และเมื่อเวลาผ่านไป ความเจ็บปวดก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

เขาเห็นใบหน้าที่ตึงเครียดของหนานหว่านเยียน “หว่านเยียน บนมีดมีพิษหรือ?”

หนานหว่านเยียนจับชีพจรด้วยสีหน้าตึงเครียด นางไม่ตอบแต่ย้อนถามว่า “รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า? แผลปวดแสบปวดร้อนไหม?”

กู้โม่หานพยักหน้า “อืม ปวดแสบปวดร้อน รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ”

สีหน้าของหนานหว่านเยียนแย่ลงทันที เฉิงซูหย่วนมองกู้โม่หานที่ได้รับบาดเจ็บ แววตาระยิบระยับ ดูคลุมเครือ

จักรพรรดินีเข้ามาหาหนานหว่านเยียนอย่างเคร่งเครียด พอเห็นหนานหว่านเยียนไม่ได้รับบาดเจ็บ กลับเป็นกู้โม่หานที่ปกป้องนางจนได้รับบาดเจ็บที่ฝ่ามือ นางเลิกคิ้วขึ้นทันที สีหน้ายิ่งดูซับซ้อนมากขึ้น