ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 78

หลังจากเฟิ่งชูอิ่งเดินเข้ามาในห้องอย่างอารมณ์ดี นางก็ตกใจจนสะดุ้งเฮือก

เพราะภายในห้องของนางมีจิ่งโม่เยี่ยในอาภรณ์สีขาวหิมะ กำลังเอนตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักของนาง ขายาวของเขายกพาดบนโต๊ะตัวเล็กข้างๆ ขณะที่ในมือถือจอกชาและยกขึ้นจิบเล็กน้อย

กลิ่นหอมของชาฟุ้งทั่วห้อง ไอน้ำลอยขึ้นมาจากถ้วยชาอย่างช้าๆ บดบังใบหน้าส่วนหนึ่งของเขา

ใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์ของเขาถูกไอน้ำปิดไปครึ่งหนึ่ง ทำให้ดูลึกลับน่าค้นหายิ่งกว่าเดิม

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชูอิ่งเห็นเขาแล้วตกใจจนหัวใจแทบหลุดจากอก หลังจากใจเต้นกระหน่ำอยู่สักพักก็สงบลงในท้ายที่สุด

ไอ้บุรุษเฮงซวยคนนี้นิสัยเสียจะตายไป แถมยังทำเรื่องโหดร้ายได้หน้าตาเฉย แต่หน้าตาของเขาก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ รูปร่างก็ดีมากด้วย

ขอแค่เขาไม่ใช่จอมวายร้ายในนิยาย และไม่ได้เป็นคนอายุสั้น ลำพังแค่หน้าตาของเขาอย่างเดียว นางก็คิดว่าการแต่งงานกับเขามันคือกำไรชัดๆ

แต่พอนางนึกถึงจุดจบของเขาขึ้นมา นางก็รู้สึกจิตใจด้านชาทันที

นางยิ้มหวานให้เขาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม ก่อนจะรินชาใส่ถ้วยให้ตัวเอง เอ่ยถามว่า “ท่านอ๋องมาได้อย่างไรเพคะ?”

อันที่จริงนางสงสัยมากกว่า ว่าเขาไปเอาน้ำจากไหนมาชงชา

นางยกถ้วยชาจรดริมฝีปากแล้วจิบหนึ่งคำ ดวงตาพลันทอประกายวาววับ เมื่อครู่ตอนที่นางได้กลิ่นก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นชาชั้นยอด หลังจากดื่มถึงได้รู้ว่ามันเลิศเลอแค่ไหน

จิ่งโม่เยี่ยไม่ตอบและถามกลับ “เจ้าอาวาสเอากระดาษยันต์กับพู่กันมาให้เจ้าหรือยัง?”

เฟิ่งชูอิ่งตอบ “เอามาให้แล้วเพคะ”

จิ่งโม่เยี่ยก้มลงเป่าชาในถ้วยเบาๆ แล้วจิบหนึ่งครา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนางนิ่งๆ “ในเมื่อได้รับของเขา เจ้าก็เริ่มเขียนยันต์เสียเลยสิ”

เฟิ่งชูอิ่ง “......”

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”

นางเดาความคิดของเขาถูกจริงๆ เสียด้วย?

นางมองเขาแล้วตอบว่า “ท่านอ๋อง ข้าเพิ่งจะกลับถึงบ้านเองนะเพคะ!”

จิ่งโม่เยี่ยวางตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงลงตรงหน้านาง “จะเขียนหรือไม่?”

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”

คำที่กล่าวว่า ‘คนรวยบ้าอำนาจ’ น่าจะอธิบายการกระทำของเขาในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”

นางเบิกตากว้างมองถ้วยชาตรงหน้าด้วยสีหน้าซับซ้อนยุ่งเหยิง

จิ่งโม่เยี่ยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้วยชาใบเมื่อกี้นางดื่มไปแล้ว เขาพลันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะโกรธนางจนขาดสติ ถึงได้เผลอทำเรื่องอะไรแบบนั้นลงไป

นัยน์ตาของเขาคมปลาบ จดจ้องลงบนศีรษะของนางแล้วกล่าว “ทีนี้เจ้าก็วาดยันต์ได้แล้ว”

เฟิ่งชูอิ่งมองถ้วยเจ้าปัญหาด้วยท่าทางสับสน นางจะดื่มน้ำในถ้วยหรือไม่ดื่มดีล่ะ?

จิ่งโม่เยี่ยจึงตอกหน้านางว่า “ข้ายังไม่รังเกียจเจ้าเลย อย่าบอกนะว่าเจ้ารังเกียจข้า?”

เฟิ่งชูอิ่งยกมือกุมขมับแล้วปาตั๋วเงินคืนให้เขา “ข้าไม่เอาตั๋วเงินแล้ว คำสาปก็ไม่แก้ให้ท่านด้วย ท่านกลับไปเถอะ!”

จิ่งโม่เยี่ยแค่นเสียงเย็นชาขณะจ้องมองนางโดยไม่พูดไม่จา

ความหนาวเหน็บในดวงตาคู่นั้นของเขา ทำให้นางรู้สึกขนลุกไปทั่วตัว

สุดท้ายนางก็หยิบตั๋วเงินยัดใส่อกเสื้อเหมือนเดิม แล้วลุกไปหยิบถ้วยใบใหม่มารินน้ำให้ตัวเอง จากนั้นก็นั่งเขียนยันต์อย่างว่านอนสอนง่าย