ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1027

ซูจื่ออวี๋เข้าใจอวิ๋นม่อดี สำหรับอวิ๋นม่อ อวิ๋นหมิงคือเหตุผลและความหวังในการมีชีวิตอยู่ของนาง

อวิ๋นหมิงคือแสงสว่างในชีวิตอันมืดมนของนาง

นางสามารถสละตัวเองเพื่อพี่ชายของนาง แล้วเอาตัวเองโดดลงไปในโคลน แต่นางก็ทนไม่ได้ที่จะให้พี่ชายของนางเห็นด้านที่น่าสังเวชของตัวเอง

ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับการถูกคนอื่นดูถูกเหยียดหยาม สิ่งที่อวิ๋นม่อยอมรับไม่ได้ที่สุดก็คือการที่อวิ๋นหมิงมาเห็น

ซูจื่ออวี๋เอ่ยว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นกับอวิ๋นม่อคือเหตุผลที่ทำให้พวกเจ้าวางแผนสังหารทุกคนหรือ?”

อวิ๋นหมิงส่ายหัวเบาๆ จับมืออวิ๋นม่อแล้วพูดว่า “ข้าวางแผนเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ยังไม่เคยมีโอกาส เพราะคฤหาสน์แห่งนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของเสิ่นรั่วเหมยมาโดยตลอด จนกระทั่งไม่นานมานี้ ไม่รู้ว่าทำไมท่านพ่อถึงได้พาคนลงจากเขา ให้พวกเขาไปซื้อผักที่เมืองหลวง ข้าถึงได้มีโอกาสวางแผนลงมือ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อวิ๋นหมิงก็มองไปที่ฉู่อวิ๋นหยาง แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าข้าควรจะขอบใจเจ้าหรือไม่?”

จริงๆ แล้ว อวิ๋นหมิงไม่รู้ตัวตนของฉู่อวิ๋นหยางหรือสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่าง ฉู่อวิ๋นหยางและอวิ๋นลู่ชิง เขารู้เพียงว่าไม่นานหลังจากที่อวิ๋นลู่ชิงจากไปไม่นาน ก็พาฉู่อวิ๋นหยางขึ้นมาบนภูเขา

แต่ฉู่อวิ๋นหยางไม่แน่ใจว่าอวิ๋นหมิงรู้มากแค่ไหน ฉู่อวิ๋นหยางรู้สึกกังวลจึงรีบพูดว่า “ท่านหัวหน้าตระกูลอวิ๋น ลูกชายที่กบฏเช่นนี้ ตายไปก็ไม่น่าเสียดาย!”

อวิ๋นลู่ชิงมองไปที่ฉู่อวิ๋นหยาง ก็รู้ว่านี่คือคำสั่งของฉู่อวิ๋นหยาง ไม่ใช่การโน้มน้าว

อวิ๋นหมิงดูเหมือนคนที่ไม่กลัวตาย เขาพูดเยาะเย้ยว่า “พูดถึงการแก้แค้น จะแก้แค้นครั้งใหญ่ได้จริงๆ หรือไม่? หรือจะบอกว่าสังหารทุกคนแล้ว ท่านแม่จะกลับมามีชีวิต? ความเจ็บปวดที่น้องสาวของข้าได้รับมันจะหายไปได้หรือ? การแก้แค้นทั้งหมดเป็นเพียงความสุขชั่วคราวเท่านั้น”

หลังจากพูดถึงตรงนี้แล้ว อวิ๋นหมิงก็หันไปมองอวิ๋นลู่ชิง ก่อนจะพูดต่อ “หากสวรรค์ยังมีความเมตตาต่อข้าอยู่บ้าง ก็ขอให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของท่านพ่ออยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเถอะ ความตายคือการหลุดพ้น แต่การมีชีวิตอยู่คือความเจ็บปวด เมฆอันงดงามกระจายตัวง่ายเหมือนหลิวหลี่ที่เปราะบาง ยังมีคำพูดสุดท้าย จะยอมแพ้กลางทางได้อย่างไร หลายปีแล้วที่ท่านพ่อไม่เคยสนใจพวกเรา ขั้นตอนสุดท้ายนี้ ไม่รบกวนท่านพ่ออยู่แล้ว!”

หลังจากที่อวิ๋นหมิงพูดจบ เขาก็แทงกริชเข้าไปในหัวใจ การเคลื่อนไหวรวดเร็วมากจนไม่มีใครตอบสนองได้ทันเวลา

อวิ๋นลู่ชิงอุทานออกมาว่า “หมิงเอ๋อร์!”

ซูจื่ออวี๋และโม่ซุนก็ตกใจเช่นกัน ก่อนจะพูดว่า “คุณชายอวิ๋น!”

โม่ซุนพาซูจื่ออวี๋ถอยไปที่ประตูอย่างเงียบๆ จากนั้นทั้งสองก็หันหลังแล้วจากไป

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะวิ่งออกจากประตูไม้ ฉู่อวิ๋นหยางก็เจอพอดี ฉู่อวิ๋นหยางหัวใจเต้นรัว แล้วรีบตะโกนว่า “พวกเจ้าหยุด! จะหนีทำไม!”

โม่ซุนดึงซูจื่ออวี๋ให้เพิ่มความเร็ว วิ่งกลับไปทางเดิมอย่างรีบร้อน ขณะที่พวกเขากำลังจะออกมาจากด้านในเตียงที่ถูกเจาะ ฉู่อวิ๋นหยางก็ไล่ตามพวกเขาไป

ซูจื่ออวี๋ปิดประตูลับบนเตียง โชคดีที่ประตูสามารถเปิดได้จากด้านนอกเท่านั้นแต่ไม่สามารถเปิดจากด้านในได้

ตึงๆๆๆๆ!

ฉู่อวิ๋นหยางก็ตะโกนพร้อมกับทุบประตู “เปิดประตู เปิดประตู! ไอ้สารเลว! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ซูจื่ออวี๋ดึงโม่ซุนวิ่งออกมาโดยไม่หันไปมอง ก่อนจะเอ่ยว่า “พวกเราไปช่วยท่านอ๋องแปดกันเถอะ!”