ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1042

โม่ซุนเม้มปาก ทำท่าครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“ช่วยท่านเพิ่มสักคนจะเป็นไรไป ข้าจะเขียนตำรับยาให้ท่าน ท่านกินตามตำรับนี้ทุกวัน เมื่อใดที่เลิกอาเจียนแล้ว ให้หยุดยาในตอนนั้นได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของโม่ซุน อวิ๋นหมิงดีใจมาก จากนั้นกลับไปพูดเรื่องอวิ๋นม่ออีกครั้ง

ยังไม่ทันที่โม่ซุนจะเอ่ยปาก ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้น

“เกี่ยวกับเรื่องล้างความทรงจำ ข้าว่าท่านปรึกษากับคุณหนูอวิ๋นม่อก่อนดีกว่า อย่าตัดสินใจแทนนาง หากนางยินยอม ข้ามีวิธีทำให้นางลืมเรื่องในอดีตทั้งหมด”

อวิ๋นหมิงเอ่ยอย่างตื้นตัน

“ขอบคุณแม่นางซูมาก”

……

เมื่อทุกคนพูดคุยกันเสร็จ ท้องฟ้ามืดสนิท อวิ๋นหมิงจัดแจงให้ทุกคนพักในห้องพักแขก แล้วจึงขอตัวไปพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น อวิ๋นหมิงกับอวิ๋นม่อรออยู่ที่ประตูห้องพักแขก เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋เปิดประตูออกมา จึงบอกความต้องการกับอีกฝ่าย

ซูจื่ออวี๋หันมองอวิ๋นม่อ พร้อมเอ่ยถาม

“แม่นางอวิ๋น ท่านคิดดีแล้วหรือ? ที่จะลืมเรื่องทุกอย่างในอดีต?”

อวิ๋นม่อพยักหน้า แล้วเอ่ยอย่างอ่อนแอ

“หลายปีมานี้ข้าไม่เคยนอนหลับสนิทเลย หากไม่ลืมเรื่องเหล่านั้น ข้าจะต้องถูกฝันร้ายครอบงำตลอดไป ข้า...ข้าอยากจะฆ่าตัวตายทุกวินาที”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ แล้วพูดต่อไป

“ยาพิษชนิดนี้ไม่มียาถอนพิษ หากลืมคือลืมตลอดไป”

อวิ๋นม่อครุ่นคิดแล้วเอ่ยปาก

“ข้ายินดี”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าอวิ๋นม่อได้รับความทุกข์แสนสาหัส โดยเฉพาะเรื่องที่พี่ชายนางเห็นนางถูกย่ำยีด้วยตาตัวเอง เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นางไม่อาจรับได้

ซูจื่ออวี๋หยิบขวดยาออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อหนึ่งขวด แล้วมอบให้อวิ๋นม่อ

“หลังจากดื่มเข้าไป จะนอนหลับหนึ่งวันหนึ่งคืน หลังจากตื่นนอนท่านจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ทั้งหมด”

อวิ๋นม่อรับยาพิษไป จากนั้นทำความเคารพซูจื่ออวี่

“เมืองเป่ยอันเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของชายแดน ในเมื่อพวกท่านยินดีมอบของขวัญให้ เช่นนั้นนำสมบัติไปมอบให้เหล่าทหารที่เฝ้าอยู่ชายแดนดีกว่า เพื่อให้พวกเขาเฝ้ารักษาเมืองเป่ยอันให้ดียิ่งขึ้น”

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน พบว่าเขายืนจับขอบประตูด้วยขาเพียงข้างเดียว แม้แต่รองเท้าก็ไม่ทันใส่ จึงรู้ว่าเขาร้อนใจมากเพียงใด

จวินมู่เหนียนไม่ใช่คนละโมบ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการนำเงินไปสมทบเบี้ยหวัด ซูจื่ออวี๋จึงถอนใจด้วยความสงสาร

เมื่ออวิ๋นหมิงได้ยินสิ่งที่จวินมู่เหนียนพูด คิดว่าเป็นความคิดที่ดี จึงรีบพยักหน้า

“เป็นความคิดที่ดี เช่นนั้นรบกวนคุณชาย...ฉิน นำไปมอบแทนด้วย”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า เพื่อแสดงว่าเห็นด้วย

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกัน ตรงเรือนด้านหน้ามีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ต่อมาได้ยินเสียงเทียนชิงดังขึ้น

“ไปค้นให้ทั่ว พาคนที่ยังอยู่มาเรือนด้านหน้าให้หมด”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ อวิ๋นหมิงเอ่ยขึ้น

“ดูท่าคนของพวกท่านมาถึงแล้ว น้องเล็กกลัวคนแปลกหน้า ข้าคงดูแลพวกท่านต่อไม่ได้ ข้ากับน้องเล็กจะกลับไปที่เรือนของพวกข้า สมบัติในที่อื่นๆพวกท่านสามารถนำไปได้ทั้งหมด”