ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1056

ซูจื่ออวี๋เดาว่าคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษมีความสำคัญต่อโม่ซุนมาก แต่นางไม่คิดว่ามันจะสำคัญขนาดนี้

ซูจื่ออวี๋เม้มปากด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดขึ้นมาหลังจากนั้นไม่นาน “เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว”

เท่านี้ก็จบแล้วหรือ?!

โม่ซุนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความประหลาดใจแล้วถามว่า “แม่นางซู... อยากจะถามเพียงเท่านี้หรือ?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใช่ แค่อยากรู้ว่าเจ้าต้องการมันมากแค่ไหน แล้วค่อยคิดว่าจะช่วยเจ้าหาแผ่นไม้ไผ่อื่นต่อไปหรือไม่ ตอนนี้ข้ารู้ว่าเจ้าให้ความสำคัญกับมันมาก และข้าก็จะช่วยเจ้าหาคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษช่วยเจ้าอย่างเต็มที่แน่นอน”

โม่ซุนก็ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เขาใช้เวลาอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นได้ เขารู้สึกประหลาดใจก่อนจะถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงช่วยข้า”

ซูจื่ออวี๋ก็ยืนขึ้นและพูดว่า “เพราะเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ?”

โม่ซุนช่วยนางตามหาเจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ และนางก็ช่วยโม่ซุนรวบรวมคัมภีร์ทองคำหมื่นพิษ ซูจื่ออวี๋ก็คิดว่ามันสมเหตุสมผลแล้ว

เมื่อโม่ซุนได้ยินคำว่า “เพื่อน” ริมฝีปากของเขาก็ขยับเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพื่อน...คนอย่างเขากระทั่งมีเพื่อนจริงๆ หรือ

ดวงตาของโม่ซุนแดงก่ำ เพราะเขาไม่อยากให้ซูจื่ออวี๋เห็นด้านที่จนตรอกของเขา ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับแล้วเดินออกห้องโถงไปโดยไม่ลาสักคำ

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะงุนงงกับอาการของโม่ซุน แต่นางก็ไม่ได้ตามไป นางยังจำ สิ่งที่จวินมู่เหนียนพูดได้ว่าโม่ซุนไม่ชอบให้ถามเรื่องชาติกำเนิดของเขา

......

ทันทีที่โม่ซุนจากไป “จวินมู่เหนียน” ก็เข็นรถเข็นเข้ามาในลาน

ซูจื่ออวี๋ก็ตกตะลึงเมื่อเห็น “จวินมู่เหนียน” ตรงหน้า นี่มันเรื่องอะไร? จวินมู่เหนียนควรจะยังอาบน้ำอยู่ที่เรือนไป๋ลู่สิ ทำไมเขาถึงมาจากข้างนอกล่ะ?

เมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของซูจื่ออวี๋ เขาก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พี่สะใภ้ ข้าเอง หรูเฟิง!”

จวินมู่เหนียนมีคำว่า “ไม่พอใจที่ไม่สมปรารถนา” เขียนอยู่ทั่วใบหน้าของเขา ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงไม่สบอารมณ์มากนัก

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เห็นจวินมู่เหนียน สีหน้าของนางก็แดงก่ำทันที ก้มหน้าลงแล้วหายใจรัว

บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ช่างละเอียดอ่อน หันหรูเฟิงที่มีประสบการณ์เรื่องความรักมามากมาย ก็พอจะเดาเหตุผลได้

หันหรูเฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ใช่ๆ ข้านี่ช่างไม่รู้อะไรเลย เดินทางมาเหนื่อยแล้วยังไม่มีเวลาพักผ่อน ตอนนี้ก็ต้องชดเชยแล้วใช่หรือไม่?”

คำว่า “พักผ่อน” ของหันหรูเฟิงมีความหมายมากจนซูจื่ออวี๋อยู่นิ่งๆ ไม่ได้แล้ว

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “พวกเจ้าคุยกันไปเถอะ ข้าจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!”

จวินมู่เหนียนไม่ได้ห้ามนาง เขาออกจากเมืองหลวงไปนาน จำเป็นต้องทำความเข้าใจสถานการณ์กับหันหรูเฟิงก่อน