ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1067

ทุกคนต่างพากันก้มหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น เจ้ากรมกลาโหมเหลือบมองที่จวินมู่เหนียน เห็นจวินมู่เหนียนพยักหน้า เจ้ากรมกลาโหมก็กล่าวว่า “อาลักษณ์หู เงินเดือนฤดูหนาวปีปีนี้ล่าช้าไปสองเดือนแล้ว หากยังไม่จ่าย ถ้าเกิดว่าทหารเกิดลุกฮือขึ้น เจ้าจะรับผลที่จะตามมาหรือหรือไม่?”

หูจวิ้นเฟิงกัดฟันกล่าวว่า “แม้ว่าข้าจะรับผิดชอบกรมพระคลัง แต่เพราะสตรีเหล่านั้นลำบากไม่มีข้าวกินไม่มีเงินเอง ข้าจะทำอย่างไร? ท่านอ๋องหลายคนจัดงานแต่งงาน พระสนมในวังหลังก็กำลังซ่อมแซมสวน และในปีนี้ก็ยังมีหนานเจียงเป๋ยฉู่เข้าเขามาขอเข้าเฝ้าอีก มีส่วนไหนบ้างที่ไม่ใช้เงิน ตอนนี้ไม่มีสงครามที่ชายแดนแล้ว เหตุใดต้องจ่ายเงินเดือนทหารมากมายขนาดนั้น?”

เจ้ากรมพิธีการระงับความโกรธไม่ได้แล้ว ก่อนจะเอ่ยว่า “จะพูดเช่นนั้นก็ไม่ได้ ราชสำนักไม่ได้หักเงินเดือนของอาลักษณ์หู แล้วอาลักษณ์หูจะหักเงินเดือนของทหารได้อย่างไร?”

หูจวิ้นเฟิงยืนขึ้นแล้วพูดด้วยความโกรธ “ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าทุกคนมาขอเงินข้าหรอกหรือ? กรมกลาโหมเปลี่ยนชุดเกราะในช่วงฤดูใบไม้ผลิ กรมโยธาสร้างสะพานในฤดูร้อน และกรมพิธีกรรมก็งานบวงสรวงในฤดูใบไม้ร่วง ปีนี้ใช้เงินไปเท่าไหร่แล้ว? พวกเจ้าช่างไม่รู้ว่าค่าฟืนค่าไฟมันแงมากแค่ไหน”

ยิ่งหูจวิ้นเฟิงพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขายิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขึ้น เขาพูดต่อว่า “เค้กใหญ่มาก ทุกคนก็ต้องการเข้ามากัดกิน ถ้ากินหมดก็คือกินหมด ข้าไม่มีทางเอาออกมาเพิ่มได้!”

เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูจื่ออวี๋ก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใต้เท้าหูพูดถูก มีหมาป่ามากขึ้น เนื้อก็น้อยลง เนื้อชิ้นเล็กๆ ย่อมแบ่งยาก ในเมื่อใต้เท้าหูไม่มีทาง เช่นนั้นไม่ทราบว่าคนอื่นมีทางหรือไม่?”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดจบ เขาก็มองไปที่ด้านหลังหูจวิ้นเฟิงแล้วถามว่า “รองเจ้ากรมพระคลังอยู่ที่ไหน?”

รองเจ้ากรมทั้งสามก็มองหน้ากัน พวกเขาก็ลุกขึ้นพร้อมกันพร้อมกับพูดว่า “พ่ะย่ะค่ะ”

ซูจื่ออวี๋ชี้ไปที่ขุนนางคนแรกและถามว่า “เจ้าทำอะไรได้บ้าง?”

รองเจ้ากรมคนแรกก็รีบพูดว่า “อภัยให้ข้าด้วยที่ไร้ความสามารถ”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะละพูดว่า “ในเมื่อไร้ความสามารถ เช่นนั้นก็ต้องมีคนที่มีความสามารถ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่ใช่รองเจ้ากรมพระคลังแล้ว กลับบ้านไปทำไร่เถอะ”

อะไรนะ?

รองเจ้ากรมคนแรกจึงรีบร้องขอความเมตตา “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องฉินโปรดยกโทษให้ข้าด้วย พระชายาอ๋องฉิน โปรดยกโทษให้ข้าด้วย ข้า...มีความคิดเห็นอยากเสนอแนะ ไม่ทราบว่า...ไม่ทราบว่าจะพอช่วยได้หรือไม่”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เช่นนั้นก็บอกมาให้ข้าฟังหน่อย”

รองเจ้ากรมคนแรกคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดอย่างรีบร้อน “ตอนนี้เป็นฤดูหนาวจัด พื้นดินแข็งตัว ไม่มีทางที่จะขุดดินวางฐานอะไรได้ การก่อสร้างสวน เจียงหนานก็ไม่มีทางที่จะเริ่มขึ้นมาได้ จะเป็นการดีกว่าที่จะส่งเงินส่วนนี้ไปที่ชายแดนจ่ายเงินเดือนทหารก่อน แล้วรอฤดูใบไม้ผลิหน้า เก็บภาษีเสร็จแล้วค่อยสร้างสวนก็ได้”

รองเจ้ากรมคนแรกก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตากับหูจวิ้นเฟิงที่มีสายตาเหมือนจะกินคนก็ไม่ปาน

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและกล่าวว่า “นี่เป็นความคิดที่ดี ทหาร รินชาร้อนสักถ้วยให้รองเจ้ากรมผู้นี้ได้อุ่นร่างกายหน่อย ดูสิ สีหน้าเขาซีดขาวเพราะความเย็นไปหมดแล้ว”

ชิวขุยก็ถือกาน้ำชาเล็กๆ ออกมา และค่อยๆ เทชาร้อนๆ หนึ่งถ้วยให้กับรองเจ้ากรมผู้นี้