ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 113

เมื่อได้ยินว่าเกี่ยวข้องกับซูจื่ออวี๋ ในที่สุดฮูหยินซูก็ลืมตาและถามว่า “ความลับหรือ?？”

เมื่อเห็นฮูหยินซูยินดีที่จะสนใจนาง จึงพยักหน้ารัวๆ “เจ้าค่ะ เป็นความลับ บ่าวเห็นคุณหนูสามไปขโมยลูกพลัมเขียวในครัว อีกทั้งช่วงนี้คุณหนูสามยังต้องดื่มชาพุทราเปรี้ยวก่อนมื้ออาหาร”

ฮูหยินซูเอ่ยด้วยความผิดหวังเล็กน้อยว่า “แค่นี้หรือ?” เด็กสาวที่ยังไม่โตชอบกินจุกจิกมันจะไปนับว่าเป็นความลับอะไร ฮูหยินซูรู้สึกโมโห

ซื่อจี้เห็นฮูหยินซูเริ่มไม่สนใจ จึงเริ่มเติมสีใส่ไข่ในทันที

“ฮูหยิน ไม่ ไม่ใช่แค่นั้นเจ้าค่ะ ช่วงนี้คุณหนูสามดูเหมือนไม่ค่อยอยากอาหาร อาหารเช้าก็ไม่กิน อาหารกลางวัน อาหารเย็นก็เหลือมากกว่าครึ่ง แล้วก็ระดูของคุณหนูสาม ผ่านไปสิบวันแล้ว ชิวขุยก็ยังไม่เคยมาขอผ้ารับระดู ฮูหยิน คุณหนูสามนาง... นางมีปัญหาเจ้าค่ะ”

ซื่อจี้ก็เกือบจะพูดตรงๆ ว่าซูจื่ออวี๋ท้อง

ทันใดนั้นฮูหยินซูก็เบิกตากว้างราวกับระฆังทองแดง นั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว ทั่วร่างแผ่รัศมีตื่นเต้นขึ้นมา

“เจ้าบอกว่าซูจื่ออวี๋นาง... นางท้องอย่างนั้นหรือ?” ฮูหยินซูกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา ซื่อจี้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นขึ้นมาทั้งที่ไม่หนาว ราวกับว่าฮูหยินซูสามารถอ้าปากกัดคนตายได้ในครู่ต่อมา

ซื่อจี้ก็ไม่กล้าพูดจาตรงเกินไป ได้แต่คลุมเครือว่า “บ่าว บ่าวไม่เคยคลอดลูก ก็...ก็ไม่รู้ว่านี่คือการตั้งท้องหรือเปล่า แต่ก็...แต่ก็รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย ลูกพลัมสีเขียวใช้สำหรับหมักเหล้า จะเปรี้ยวเป็นพิเศษ บ่าวฟังผู้ดูแลครัวบอกว่า ไม่มีใครกินเข้าไปได้ เว้นแต่...เว้นแต่...”

แม่นมหลิวพูดต่อว่า “เว้นแต่ว่าคนท้องเท่านั้น ฮูหยิน ท่านลืมไปหรือว่า ท่านก็เคยกินลูกพลัมเขียวเหมือนกันนะ”

“นังเด็กแพศยา!” ฮูหยินซูตบโต๊ะและต้องการจะไปจับซูจื่ออวี๋ทันที

ฮูหยินซูและซื่อจี้นิ่งอยู่ที่เดิมพร้อมกัน ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า

ฮูหยินซูเกิดสีหน้าซีดเซียว ซื่อจี้ก็ยิ่งตกใจจนขาอ่อน กระทั่งทรุดตัวลงที่พื้นทันที

เมื่อเห็นฮูหยินซูสงบลงแล้ว แม่นมหลิวเกลี้ยกล่อมอย่างขมขื่น “ฮูหยิน ท่านลองคิดดูสิ เมื่อก่อนคุณหนูสามก็ไม่เคยออกจากจวนเลย พอกลับมาจากคุกนางก็เริ่มกำเริบ หมายความว่าก่อนหน้านี้นางอาจจะได้ที่พึ่งพา ตอนนี้นางกล้าท้าทายฮูหยินแบบนี้ แน่นอนว่านางมีความมั่นใจว่ามีที่พึ่งคอยหนุนหลังแล้ว ดังนั้นอ๋องฉินจึงให้หมอโม่ช่วยซูจื่ออวี๋ต่อหน้าทุกคน แล้วตอนที่ไม่มีคนอยู่ใครจะรู้ว่าพวกเขาสองคนทำอะไรกันบ้าง”

ฮูหยินซูพูดด้วยความประหลาดใจ “อ๋องฉินทำเรื่องอย่างว่าไม่ได้ไม่ใช่หรือ ขาของเขา...”

แม่นมหลิวแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยามและกล่าวว่า “นังเด็กชั้นต่ำ ถ้าอ๋องฉินทำไม่ได้ แต่นางก็สามารถทำได้ อยากได้บุรุษสักคน ก็ต้องมีวิธีการสักอย่าง ฮูหยินเป็นคุณหนูที่อยู่แต่ในเรือน ย่อมไม่รู้วิธีสกปรกพวกนั้น”