ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 179

ครั้งนี้ทั้งฮ่องเต้และฮองเฮายังไม่ทันจะเอ่ยสิ่งใดก็เป็นเสนาบดีซูที่นั่งไม่ติด

หากบอกว่าซูจื่ออวี๋กับจวินมู่หลานมีความสัมพันธ์แนบชิดกัน อย่างมากที่สุดก็เป็นคนหนึ่งก็หลงรักองค์ชาย อีกหนึ่งก็เป็นความรู้สึกรักใครที่ควบคุมไม่ได้ เพียงแค่พวกเขาได้ตบแต่งกันก็ถือเป็นเรื่องราวที่น่ายินดี อย่างไรเสียก็คงไม่มีใครกล้าที่จะพูดจาไร้สาระกับท่านอ๋องรอง

แต่หากพูดว่าซูจื่ออวี๋มีสัมพันธ์กับยามของจวนเสนาบดี ถ้าเช่นนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่ที่มาทำลายครอบครัว

หากมีใครทำไม่ดีเพียงเรื่องเดียว ลูกสาวตระกูลซูของเขาทั้งสามคนต้องถูกทำลายอนาคตและซูจื่อเยว่ที่ได้หมั้นหมายไปอาจจะต้องถูกถอนหมั้น

เสนาบดีซูลุกขึ้นด้วยความโมโหและพูดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว “เป่ยเย่วจวิ้นจู่ หม่อมฉันรู้ว่าเมื่อเทศกาลหันอีท่านและลูกสาวของหม่อมฉันมีเรื่องเข้าใจผิดกัน แต่เรื่องความบริสุทธิของสตรีสามารถเอามาหยอกล้อได้หรือ? ถึงแม้ว่าหม่อมฉันไม่สามารถสั่งสอนลูกสาวแต่ละคนให้ดีเลิศอย่างเป่ยเยว่จวิ้นจู่ได้ แต่เรื่องมารยาทขั้นพื้นฐานนั้นยังพอรู้ความ ฝ่าบาทโปรดพิจารณา หม่อมฉันเอาชีวิตเป็นประกัน จื่ออวี๋บุตรของหม่อมฉันไม่มีทำเรื่องเรื่องน่ารังเกียจ! หม่อมฉันหวังว่าฝ่าบาทจะมองอย่างชัดเจน!”

เสนาบดีซูคุกเข่าลงกลางท้องพระโรง ทั้งการกระทำและคำพูดเหล่านี้ทำให้ซูจื่ออวี๋เสตามองไปยังด้านข้าง

ถึงแม้จะรู้ดีว่าที่เสนาบดีซูลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองก็เพื่อรักษาหน้าตาของตระกูลซู แต่อย่างไรปกป้องก็คือปกป้องและเขาเป็นเพียงผู้เดียวในที่แห่งนี้ที่ปกป้องนาง

ซูจื่ออวี๋แค่นยิ้มออกมา แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยที่จะต้องพึ่งพาคนอื่น แต่เมื่อได้รับการปกป้องจากคนอื่นนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ

โอ้? ไม่ถูกต้อง ไม่ได้มีเพียงแค่เสนาบดีซูที่ปกป้องนาง ยังมี...อยู่อีกคน

ซูจื่ออวี๋นึกถึงสองคำสุดท้ายบนกระดาษที่จวินมู่เหนียนส่งมาให้กับนาง ‘ชิวหลี’

ซูจื่ออวี๋หัวเราะอยู่ในใจและค่อยๆคุกเข่าลงอยู่ข้างกายเสนาบดีซูก่อนจะเอ่ยปาก “กราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้อ่านหนังสือมามากนัก แต่พอรู้กฎของตงโจวมาบ้างว่า ตงโจวของพวกเราให้ความสำคัญกับการพิสูจน์หลักฐาน ในเมื่อเป่ยเยว่จวิ้นจู่มีความมั่นใจเช่นนี้ ควรจะให้เป่ยเยว่จวินจู่แสดงหลักฐานก่อนใช่หรือไม่? อ๋อ ใช่สิ ฝ่าบาทรองก็มุ่งมันเช่นนี้ เช่นนั้นควรจะมีหลักฐานมายืนยันด้วยไม่ใช่หรือ? ”