ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 228

จวินมู่เหนียนนึกอยู่สักครู่ ในความฝันฮ่องเต้เจาเหวินประชวรจนเกือบสิ้นพระชนม์ โม่ซุนถึงได้ปรากฎกายออกมาเพื่อช่วยชีวิตฮ่องเต้เจาเหวิน

ตอนนี้โม่ซุนถูกพบโดยพี่ชายของพระสนมจวงเสียนหรือก็คือลุงของเขา

ถ้าเช่นนั้นอย่างน้อยในวังหลวง พระสนมจวงเสียนก็ไม่น่าสงสัย

เหลือใครอีก? ถึงแม้ว่าพระสนมลั่วจะมีลูกชายสองคน แต่รัชทายาทยังไม่ได้มีการรับเลือก นางคงจะไม่รีบร้อนที่จะทำให้ฮ่องเต้เจาเหวินสิ้นพระชนม์

นางสนมอื่นก็ไม่มีความกล้าและความสามารถที่จะลงมือ

ดูไปดูมาแล้ว พระนางฮองเฮาน่าสงสัยที่สุด อย่างไรเสียนางก็ไม่มีทายาทและในวัยนี้ก็ไม่สามารถที่จะมีได้อีก

นางมีความแค้นฝังใจต่อฮ่องเต้เจาเหวินจึงต้องลงมือวางยาก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

แต่ฮองเฮาก็มีเมตตากับผู้อื่นและมีชื่อเสียงที่ดี มองยังไงก็ดูไม่ใช่คนโหดร้าย

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากของเขา หากกล่าวโทษก็โทษการต่อสู้ที่ชายแดนในความฝันของเขาพวกนั้น มันทำให้เขารู้เรื่องเกี่ยวกับเมืองหลวงน้อยเกินไป

เมื่อเห็นสีหน้างกังวลใจของจวินมู่เหนียน โม่ซุนก็ยิ้มและพูดออกมาว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ยังไม่ต้องร้อนใจไป ในเมื่อตอนนี้สามารถรักษาฝ่าบาทได้ ถ้าเช่นนั้นผู้ที่ลงมือกับฝ่าบาท ในเมื่อแผนแรกไม่สำเร็จต้องเปลี่ยนแผนแน่นอน ถึงตอนนั้นยากที่จะเผยพิรุธออกมา”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า “ท่านหมอเทวดากล่าวมีเหตุผล ท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด”

โม่ซุนมองไปยังบนโต๊ะของจวินมู่เหนียน บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยแผนการรบชายแดนนับไม่ถ้วน

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงพักรบ แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าหลังจากฤดูเก็บเกี่ยวมันยากที่จะหลีกเลี่ยงการสู้รับอันดุเดือด ดังนั้นจวินมู่เหนียนจึงจำเป็นที่ต้องวางแผนล่วงหน้า

แต่ว่า...

โม่ซุนถอนหายใจออกมา “ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ท่านก็จะแต่งงานแล้ว ดึกป่านนี้ยังไม่นอนหรือ?”

จวินมู่เหนียนกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องออกไปต้อนรับ ทำไมหรือ?”

ประการแรกขาของเขาไม่สะดวก ไม่สามารถที่จะขี่ม้าได้ ประการต่อมา นางสนมไม่จำเป็นต้องต้อนรับ เพียงแต่ตอนที่เกี้ยวเจ้าสาวมาถึงจวนอ๋อง เขาต้องออกไปยิงประตูเกี้ยวด้วยธนูเท่านั้น

ดังนั้นถึงแม้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นการแต่งงาน แต่วันนี้เขายังต้องจัดการงานตรงหน้าที่กองพะเนินเหมือนภูเขาตามปกติ

นางทั้งง่วงและเหนื่อยมากเหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืนและต้องออกไปทำงานแบกหามมาอย่างใดอย่างนั้น

แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญ นางกับจวินมู่เหนียนไม่ได้ตบแต่งกันจริงๆ ดังนั้นต่อให้เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นก็ไม่ได้เป็นปัญหา

ดังนั้นหลังจากที่จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วก็เหลือเวลาอีกไม่มาก

เพราะวันนี้มีคุณหนูสองคนที่ต้องออกจากเรือน ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงต้องออกไปก่อนเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการเจอกัน

ในฐานะที่ซิวขุยเป็นผู้ติดตามจึงต้องตามติดซูจื่ออวี๋ไปด้วยทุกขั้นตอน

เมื่อซีเหนียงใช้เห็นภาพนี้ จู่ๆนางก็ตาเหลือกและพูดขึ้นมาว่า “โอ้ บรรพบุรษ ทำไมท่านถึงไม่เปลี่ยนรองเท้า?”

ทุกคนก้มลงมอง ซูจื่ออวี๋ยังสวมใส่รองเท้าที่ใส่ในวันปกติและไม่สวมใส่รองเท้าคู่ใหม่คู่นั้น

ซิวขุยเห็นดังนั้นก็รีบพูดว่า “บ่าวจะไปเอา บ่าวจะไปหยิบให้”