ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 303

โชคดีที่โม่ซุนพกกล่องยามาด้วย เข็มเงินจึงอยู่ในนั้นด้วย

ซูจื่ออวี๋รับเข็มเงินมาแล้วมองดูแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วบอกว่า

“เข็มเงินพวกนี้สั้นไปหน่อย หนำซ้ำยังมีปลายเข็ม เกรงว่าคงจะยุ่งยากอยู่บ้าง เทียนชิง เจ้าเป็นคนฝึกยุทธ์ เจ้ามาช่วยข้าหักปลายเข็มพวกนั้นทิ้ง แล้วนำเข็มเงินไปแช่ในน้ำร้อน”

โม่ซุนยักคิ้ว เข็มเงินของเขายาวกว่าเข็มทั่วไปช่วงหนึ่งอยู่แล้ว ซูจื่ออวี๋กลับบอกว่าสั้น เข็มที่ยาวและสั้นขนาดนั้น นางสามารถฝังเข้าไปในร่างมนุษย์ได้หรือ?

อีกอย่าง...เหตุใดนางต้องหักปลายเข็มทิ้ง?

เมื่อเทียนชิงได้ยินคำพูดของซูจื่ออวี๋ถึงกับชะงักอยู่ที่เดิม หักปลายเข็มเงินนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่ให้เขาถอดกางเกงท่านอ๋อง จะเอาชีวิตเขางั้นหรือ? เขาไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลยนะ!

ทว่าโม่ซุนกลับสงบนิ่ง เมื่อเห็นเทียนชิงทำหน้าลำบากใจ เขาบอกว่า

“เจ้าไปสกัดจุดเขา ข้าถอดเอง”

เดิมทีเทียนชิงยังลังเลอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นสีหน้าเจ็บปวดของจวินมู่เหนียน เขาจึงหักใจจี้ไปที่จุดนอนหลับของจวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนที่ถูกสกัดจุดผ่อนคลายในทันที โม่ซุนรีบเดินเข้าไป แล้วถอดกางเกงขายาวสีขาวของจวินมู่เหนียน เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในเท่านั้น เผยให้เห็นสองขาของเขา

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงขมวดคิ้ว

“ถอดให้หมด”

โม่ซุนตกใจ

“ถอดหมดเลยหรือ? !”

ขณะนี้โม่ซุนและเทียนชิงใจเย็นไม่ได้อีกต่อไป หากถอดหมดท่านอ๋องก็เปลือยเปล่านะสิ

ซูจื่ออวี๋เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย

“ฟู่เซ่อ ชงเหมิน อินเหลียน ชี่ชงกับกุยไหล ห้าจุดชีพจรใหญ่ ล้วนอยู่ที่โคนสะโพกและโคนขาหนีบ หากเจ้าไม่ถอดออกทั้งหมด ข้าจะฝังเข็มได้อย่างไร?”

ยังไม่ทันรอให้โม่ซุนพูดเรื่องความต่างของชายหญิงและความไม่เหมาะสม กับได้ยินซูจื่ออวี๋พูดต่อว่า

“ที่แท้อากาศฝนฟ้าคะนอง จะทำให้พิษของเขากระจายไปเร็วขึ้น ตอนนี้พิษของเขามาถึงจุดเฟิงซื่อแล้วนะ”

ไม่อายฟ้าดิน ไม่อายหมอผู้ให้การรักษา คนสมัยโบราณนี่สำออยเสียจริง

……

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที เทียนชิงได้หักปลายเข็มหมดแล้ว และแช่อยู่ในน้ำร้อนเดือดจัด

หลังจากซูจื่ออวี๋รออยู่สักครู่ นางล้างมือจนสะอาด แล้วหยิบเข็มออกมา เริ่มฝังเข็มให้จวินมู่เหนียน

จนกระทั่งตอนที่ซูจื่ออวี๋เริ่มฝังเข็ม โม่ซุนถึงได้เข้าใจ ว่าเหตุใดนางจึงต้องหักปลายเข็มทิ้ง

เพราะทุกครั้งที่นางฝังเข็มลงไป ตัวเข็มจะเข้าสู่ร่างกายทั้งหมด ไม่ได้อยู่นอกร่างกายเลย

นางฝังเข็มอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะดูไม่ทัน เข็มเงินเล่มเล็ที่อยู่ในมือนาง เหมือนกับมีชีวิต มันบินไปบินมาอย่างว่องไว

ตอนที่ซูจื่ออวี๋ฝังเข็มไปเพียงครึ่งเดียว บอกว่า

“เข็มเงินไม่พอ ยังมีอีกหรือไม่?”