ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 342

ซูจื่ออวี๋ทัดผมที่หลุดออกมาไว้หลังหู เอ่ยเยาะเย้ยว่า “รังแกคนมากเกินไปหรือ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ผู้แพ้ก็ต้องชดใช้เป็นกฎของสัจธรรม หรือว่าคนหนานเจียงล้วนเป็นเหมือนองค์หญิงหยวนหรัว อยู่ดีไม่ว่าดีก็อยากจะผิดคำพูด? งั้นเรื่องจะยืมเสบียงครานี้ เกรงว่าคงต้องคิดให้ดีแล้ว ถ้าเกิดปีใหม่มา พวกเจ้าไม่เอามาคืน เช่นนั้นจะทำอย่างไร ท่านอ๋องท่านคิดว่าอย่างไรหรือ?”

เทียนชิงเข็นจวินมู่เหนียนไปที่ด้านข้างซูจื่ออวี๋ จวินมู่เหนียนเงยหน้าขึ้นมองหนานหยวนหรัว ก่อนจะเอ่ยว่า “ใช่ สุภาพให้ความสำคัญกับคำพูด หากแม่แต่คำเดิมพันเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังไม่สามารถบรรลุผลได้ เช่นนั้นข้าก็จะไตร่ตรองให้รอบคอบ พวกเจ้าจะสามารถคืนเสบียงหมื่นตันได้หรือไม่”

ทันทีที่หนานหยวนชิงได้ยินเช่นนั้นก็กระวนกระวายใจขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบพูดว่า “ท่านอ๋องฉิน อย่าเพิ่งเข้าใจผิด พวกเราจะไม่สามารถทำตามสัญญาได้อย่างไร แต่น้องสาวของข้าเพิ่งจะตกน้ำ ข้าเองก็กังวลว่านางจะไม่สบายเข้า จึงอยากรีบพานางไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ด้วยความสามารถในการพูดของท่า นการเดิมพันก็สามารถบรรลุผลได้แล้ว”

สีหน้าของหนานหยวนชิงมืดมน ริมฝีปากเม้มแน่น เหมือนว่าถ้าวันนี้เขาไม่ทำตามสัญญา พวกเขาก็จะไม่มีทางปล่อยให้สองพี่น้องไปแน่นอน

ช่างเถอะ ก็แค่ของชิ้นเดียว สัญญาข้อเดียวเท่านั้น

หนานหยวนชิงมองไปที่หนานหยวนรัว หนานหยวนรัวไม่พอใจ ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “เจ้าต้องการอะไร นก ภาพวาด กล่องหอม”

ทุกคนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ โม่ซุนและชู่ซีในฝูงชนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ซูจื่ออวี๋ด้วยความกังวล

นอกจากนี้ ก็ยังมีเถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังของร้านอัญมณีหลิงหลงคนนั้นด้วย กำลังรอคำตอบของซูจื่ออวี๋อยู่เช่นกัน

ภาพวาดเกี่ยวข้องกับชาติกำเนิดของตัวเอง และกล่องหอมก็เกี่ยวกับชีวิตของจวินมู่เหนียน

แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายนางก็ตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น “ข้าต้องการกล่องหอม”

จวินมู่เหนียนเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋ ในใจก็รู้สึกประทับใจ

แม้ว่ากล่องไม้จันทน์อายุร้อยปีจะหายาก แต่ก็ใช่ว่าจะหาไม่ได้ จวินมู่เหนียนรู้สึกประทับใจ ไม่ใช่เพราะความล้ำค่าของกล่องหอม แต่เป็นเพราะตัวเลือกในใจของซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋เปิดมันออกดู นางสามารถแยกออกว่าเป็นไม้จันทน์หอมแต่นางไม่รู้ว่ามันมีอายุถึงร้อยปีหรือไม่ ต้องเอาของสิ่งนี้ไปให้หมอโม่ตรวจสอบดูอย่างละเอียด

หลังจากได้ไม้จันทน์แล้ว ซูจื่ออวี๋ก็พูดว่า “ยังมีอีกหรือเปล่า?”

หนานหยวนหรัวกลอกตาแล้วพูดว่า “ข้าไม่สนใจตำแหน่งพระชายาอ๋องฉินแล้ว ผู้ชายของข้า ในใจต้องมีแค่ข้าคนเดียว!”

เห็นได้ชัดว่าหนานหยวนหรัวไม่ได้ปรารถนาจวินมู่เหนียนอีกแล้ว

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าด้วยความพอใจ ดีมาก บรรลุได้สองข้อแล้ว

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋พยักหน้า หนานหยวนชิงนึกว่าเรื่องจะจบไปแล้ว กำลังจะพาหนานหยวนหรัวออกไป แต่ซูจื่ออวี๋ก็พูดอีกครั้ง “อย่าเพิ่งไป ยังมีอีกอย่าง?”