ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 37

ฮูหยินตัวแข็งทื่อ ใช่สิ นางไม่สามารถโกรธซูจื่ออวี๋ได้ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ นางต้องคิดถึงอนาคตของเยียนเอ๋อร์

ฮูหยินซูมองดูประตูที่ปิดสนิทอยู่ของซูจื่ออวี๋อย่างดุดันและพูดในใจว่า “นังเด็กแพศยา แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”

ซูจื่ออวี๋ที่เพิ่งหัวเราะเบาๆกับเรื่องที่พูดเมื่อครู่ แต่ตอนนี้นั้นใบหน้าของนางไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

นางมองดูห้องของนางด้วยใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง โต๊ะ เก้าอี้ทำมาจากไม้การบูร ม่านที่เตียงถูกย้อมด้วยดอกหงฮวา ในกระถางธูปมีกลิ่นกระวานเทศหอมเย็นที่ถูกจุดไว้ แม้แต่หมอนก็ถูกยัดไส้ด้วยปี้ป๋อช่าว และยังมีกลอุบายอย่างอื่นอีกมากมายนับไม่ถ้วน

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะ ฮูหยินซูนางนี้มีความอุสาหะจริงๆ ของพวกนี้เมื่อยู่เพียงลำพังไม่มีพิษมีภัย แต่เมื่อถูกจัดเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้วกลับสามารถที่จะทำให้ คนนี้เจ็บปวดมากจริงๆ สิ่งเหล่านี้เพียงอย่างเดียวไม่มีพิษและไม่เป็นอันตราย แต่เมื่อรวมกันแล้วก็ทำให้สตรีไม่อาจจะมีบุตรได้

โชคดีที่นางยังเป็นเด็กมันจึงไม่สามารถที่จะทำร้ายนางได้ แต่ถ้าหากยังอยู่ต่ออีกเรื่อยๆก็คงจะสมดั่งที่ฮูหยินซูปรารถนา

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดงเกี่ยวกับสาเหตุการตายของอนุหยวน อาจเป็นเพราะเครื่องเรือนในห้องนี้ได้ถูกดัดแปลงซ่อนกลอุบายเอาไว้

ช่างเป็นฮูหยินของเซนาบดีที่มีจิตใจโหดเหี้ยม ฆ่าคนได้อย่างอำมหิต ถ้าหากนางไม่ตอบโต้ไปอย่างเท่าเทียมกับฝ่ายตรงข้าม มันจะสู้กับ”ความทุ่มเท”นี้ของนางได้อย่างไ?

ชิวขุยไปและกลับมาในชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย

ซูจื่ออวี๋มองไปยังขวดมากมายที่ชิวขุยหอบมาและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

เมื่อก่อนนางไปที่ห้องของฮูหยินใหญ่ต้องถูกกรอกตาและเยาะเย้ยใส่เพื่อที่จะได้เงินห้าตำลึง

ตอนนี้ช่างแตกต่าง ทั้งครีมเสวี่ยฮวาอวี้หรงและครีมฝูหรงหนิงจือราคาแพงถูกส่งมาให้นางถึงที่นี่ราวกับไม่ต้องการเงิน

นางช่างรักซูจื่อเยียนนั่นจริงๆ

ซูจื่ออวี๋จ้องมองลงไปที่ขวดยาขนาดเล็กเหล่านี้และคิดพิจารณาอยู่ในใจ