ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 37

ฮูหยินตัวแข็งทื่อ ใช่สิ นางไม่สามารถโกรธซูจื่ออวี๋ได้ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ นางต้องคิดถึงอนาคตของเยียนเอ๋อร์

ฮูหยินซูมองดูประตูที่ปิดสนิทอยู่ของซูจื่ออวี๋อย่างดุดันและพูดในใจว่า “นังเด็กแพศยา แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”

ซูจื่ออวี๋ที่เพิ่งหัวเราะเบาๆกับเรื่องที่พูดเมื่อครู่ แต่ตอนนี้นั้นใบหน้าของนางไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

นางมองดูห้องของนางด้วยใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง โต๊ะ เก้าอี้ทำมาจากไม้การบูร ม่านที่เตียงถูกย้อมด้วยดอกหงฮวา ในกระถางธูปมีกลิ่นกระวานเทศหอมเย็นที่ถูกจุดไว้ แม้แต่หมอนก็ถูกยัดไส้ด้วยปี้ป๋อช่าว และยังมีกลอุบายอย่างอื่นอีกมากมายนับไม่ถ้วน

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเยาะ ฮูหยินซูนางนี้มีความอุสาหะจริงๆ ของพวกนี้เมื่อยู่เพียงลำพังไม่มีพิษมีภัย แต่เมื่อถูกจัดเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้วกลับสามารถที่จะทำให้ คนนี้เจ็บปวดมากจริงๆ สิ่งเหล่านี้เพียงอย่างเดียวไม่มีพิษและไม่เป็นอันตราย แต่เมื่อรวมกันแล้วก็ทำให้สตรีไม่อาจจะมีบุตรได้

โชคดีที่นางยังเป็นเด็กมันจึงไม่สามารถที่จะทำร้ายนางได้ แต่ถ้าหากยังอยู่ต่ออีกเรื่อยๆก็คงจะสมดั่งที่ฮูหยินซูปรารถนา

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดงเกี่ยวกับสาเหตุการตายของอนุหยวน อาจเป็นเพราะเครื่องเรือนในห้องนี้ได้ถูกดัดแปลงซ่อนกลอุบายเอาไว้

ช่างเป็นฮูหยินของเซนาบดีที่มีจิตใจโหดเหี้ยม ฆ่าคนได้อย่างอำมหิต ถ้าหากนางไม่ตอบโต้ไปอย่างเท่าเทียมกับฝ่ายตรงข้าม มันจะสู้กับ”ความทุ่มเท”นี้ของนางได้อย่างไ?

ชิวขุยไปและกลับมาในชั่วเวลาจิบชาหนึ่งถ้วย

ซูจื่ออวี๋มองไปยังขวดมากมายที่ชิวขุยหอบมาและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา

เมื่อก่อนนางไปที่ห้องของฮูหยินใหญ่ต้องถูกกรอกตาและเยาะเย้ยใส่เพื่อที่จะได้เงินห้าตำลึง

ตอนนี้ช่างแตกต่าง ทั้งครีมเสวี่ยฮวาอวี้หรงและครีมฝูหรงหนิงจือราคาแพงถูกส่งมาให้นางถึงที่นี่ราวกับไม่ต้องการเงิน

นางช่างรักซูจื่อเยียนนั่นจริงๆ

ซูจื่ออวี๋จ้องมองลงไปที่ขวดยาขนาดเล็กเหล่านี้และคิดพิจารณาอยู่ในใจ

วางยาฆ่าคนโดยไม่สนใจผลที่ตามมา ก่อกวนไม่หยุดหย่อนและที่สำคัญคือไม่สามารถตัดความเคียดแค้นออกจากใจได้

ถ้าจะทำ ก็ต้องทำให้อีกฝ่ายตายทั้งเป็น ถ้าจะแย่งชิง ก็ต้องแย่งเอาสิ่งที่มีค่าที่สุดของนางมา

ซูจื่ออวี๋ยกยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะชิวขุย เจ้าไปเตรียมน้ำอาบและไปพักผ่อนเถอะ ใช่สิ ทีหลังเมื่อเจอคนนอกก็ไม่ต้องยอมไปเสียทุกอย่าง มีข้าอยู่จะไม่มีใครกล้าทำร้ายเจ้า”

ดวงตากลมโตของชิวขุยกระพริบลงปริบๆด้วยความรู้สึกประหลาดใจและมองไปยังคุณหนูสามด้วยความสงสัย

เมื่อก่อนคุณหนูสามบอกนางมาโดยตลอดว่าต้องเป็นคนที่อ่อนน้อมเชื่อฟัง ทำไมวันนี้...วันนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าชิวขุยกำลังคิดอะไรอยู่ นางลุกขึ้นยืนและตบไหล่ชิวขุย ก่อนจะถอนหายใจ “ท่านแม่ของข้าทนมาทั้งชีวิต แต่สุดท้ายก็ยังรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ ชิวขุย ในยามเผชิญชีวิต ความอดทนอดกลั้นไม่อาจปกป้องได้ พวกเรามีเมตตาแต่ก็ต้องมีอาวุธไว้”

ชิวขุยร้องไห้ออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “คุณหนูสาม ฮือฮือฮือ ข้าน้อยจะเชื่อฟังคุณหนูสาม”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะ “เอาล่ะ ไม่ต้องร้องไห้แล้วไปจัดการตามที่สั่งได้แล้ว”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้านนอกก็เข้าสู่ความมืดเป็นที่เรียบร้อย

นางได้รับบาดเจ็บจริงๆและไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ฮูหยินซูโกรธ

นางได้รับบาดเจ็บตอนอยู่ในสระบัว ชายคนนั้นไม่ปล่อยให้นางจมลงไปจึงได้จับนางกดร่างของนางอัดกับกำแพงไว้แน่น ต่างไม่รู้ว่ากำแพงนั้นเต็มไปด้วยหินแหลมคม ในตอนที่นางถูกกดลงไปโดยไม่ทันตั้งตัวนั้นก็ได้ขูดเข้าไปกับหินที่แหลมคม หลังของนางจึงเต็มไปด้วยเลือด

นางไม่ควรอาบน้ำเมื่อมีบาดแผลแต่นางก็ไม่สามารถทนกับกลิ่นอับชื้นของห้องขังได้

เพื่อพึงพอใจในความสะอาดของตน นางจึงต้องให้ร่างกายรับความทรมานเล็กๆน้อยๆ

ในคราแรกนางคิดว่าหลังจากอาบน้ำทายาแล้วก็จะพักผ่อน แต่เมื่อเปิดขวดยาเหล่านั้นแล้ว ซูจื่ออวี๋จึงพบกับปัญหาอีกครั้ง