ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 452

ทุกคนก็มองไปตามเสียง ก็เห็นสร้อยข้อมือไม้กฤษณานับร้อยปีวางอยู่บนมือของจวินมู่เยว่

แววตาของซูจื่ออวี๋เป็นประกาย รีบเข้าไปหยิบจากมือจวินมู่เยว่ หลังจากยืนยันว่ามันคือไม้กฤษณาร้อยปี ก็เอ่ยด้วยความตกใจ “ท่านไปขโมยมาจากจวินมู่หลานหรือ?”

จวินมู่เยว่ก็ยิ้มแฉ่ง “ฮ่าๆๆ ก็แค่ฉวยโอกาสหยิบติดมือมา เป็นอย่างไร อาซ้อน้อยข้าเก่งหรือไม่”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยชมไม่หยุด จวินมู่เหนียนก็รู้สึกว่าจวินมู่เยว่แม้ภายนอกดูบุ่มบ่าม ใจร้อน แต่กลับทำงานละเอียดรอบคอบ แม้แต่เขาก็ยังละเลยเรื่องนี้ไป จวินมู่เยว่กลับยังจำได้

จวินมู่เหนียนเอ่ยว่า “เจียอัน เจ้าช่างใส่ใจจริงๆ”

จวินมู่เยว่เกาหัว แล้วยิ้มอย่างเขินอาย จากนั้นก็ไปจากจวนอ๋องฉิน

......

จวินมู่เหนียนรู้ว่าจวินมู่หลานจะกลับมาขออภัยโทษ แต่ไม่รู้ว่าจวินมู่หลานจะระงับอารมณ์ได้ขนาดนี้ ในคืนวันนั้นเขารีบเร่งกลับมาที่เมืองหลวง เพื่อเข้าวังไปขออภัยโทษ

จวินมู่เหนียนคิดๆ แล้ว จวินมู่หลานอาจจ้ะเอาเรื่องของเขาไปฟ้องก่อน

เพราะการขออภัยโทษของจวินมู่หลาน จะทำให้ฮ่องเต้จาวเหวินโกรธมาก รีบเรียกพวกคนที่เกี่ยวข้องเข้าวังให้หมด ดังนั้นจวินมู่เหนียนที่นอนได้ครึ่งทางก็ต้องตื่นขึ้นมาแล้วเข้าวัง

ก่อนจะไป จวินมู่เหนียนก็ถามเซวียนชาง “พระชายานอนหรือยัง?”

เซวียนชางพยักหน้า “นอนหลับไปนอนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จวินมู่เหนียนครุ่นคิดแล้วก็กล่าวว่า “คุ้มกันพระชายาให้ดี” เมื่อพูดจบก็ให้เทียนชิงเข็นเขาจากไป

ในวังเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ แต่นางไม่สามารถหลับไปจนถึงเช้าได้ เพราะยามสี่ ในห้องก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาในห้อง

ป๋ายหลี่เชียนซางยืนบิดเสื้อผ้าอยู่ในห้อง มีเสียงน้ำไหลดังอยู่ข้างหูซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือก็เห็นว่าป๋ายหลี่เชียนซางปีศาจตนนั้นกำลังยืนยิ้มมองนางอยู่