ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 534

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของซูจื่ออวี๋กระวนกระวายเล็กน้อย จวินมู่เหนียนก็ตบหลังนางเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คนธรรมดาที่มีความชอบธรรมส่วนใหญ่จะทำอาชีพที่ต่ำต้อย แต่คนที่มีความรู้มักจะทำในสิ่งที่ขัดต่อมโนธรรม ทรยศต่อความรู้สึก ข้าอยู่ในกองทัพเรียกเหล่าทหารว่าพี่น้องก็ไม่มีอะไรเสียหาย”

เมื่อได้ยินจวินมู่เหนียนเอ่ยเยี่ยงนี้ ซูจื่ออวี๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จวินมู่เหนียนเอ่ยต่อว่า “เจ้าสามารถดูแลลูกน้อง ปกป้องลูกน้องได้ หรือใช้ประโยชน์จากลูกน้อยอย่างสมเหตุสมผลได้ แต่เจ้าต้องรู้ว่าทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง แม้แต่ลูกน้องของตัวเอง ก็ไม่สามารถบังคับเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองได้ โลกใหม่ที่เจ้าพยายามจะสร้างให้นางอาจไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ ตอนนี้ฮวาเชียนเจียวก็มักจะพัวพันอยู่กับหันหรูเฟิง ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับหันหรูเฟิงเลยสักนิด แต่ถ้าวันหนึ่งนางเข้าใจว่าภูมิหลังและตำแหน่งของนาง เกรงว่าคงยากจะไปเผชิญหน้ากับหันหรูเฟิง”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นตุบๆ อดคิดไม่ได้ หรือจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วเอ่ยว่า “ข้ารู้ ข้าจะไม่บังคับให้ฮวาเชียนเจียวเปลี่ยนแปลง”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “จริงๆ แล้ว ตราบใดที่คนข้างๆ นางไม่ด้อยค่านางก็พอแล้ว สายตาของคนนอกมองยังไงมันสำคัญตรงไหน?”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้ามองจวินมู่เหนียน พบว่าชายผู้นี้มองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่งยิ่งกว่านาง และใจกว้างยิ่งกว่านางมาก

เขาพูดถูก สายตาของคนอื่นจะมองอย่างไรมันสำคัญตรงไหน?

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ กอดจวินมู่เหนียนแน่นขึ้น แล้วพูดว่า “ท่านอ๋องช่างเป็นอาจารย์ที่มีไมตรีและสหายที่มีน้ำใจคอยช่วยเหลือสหายด้วยกันจริงๆ”

จวินมู่เหนียนอึ้งกับการอ้อนที่มาอย่างกะทันหันของซูจื่ออวี๋ จากนั้นก็ยอมรับอย่างมีความสุข กอดซูจื่ออวี๋เอาไว้แน่น และพูดเบาๆ ว่า “ยินดีไขข้อข้องใจของพระชายา”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ แต่ในใจกลับรู้สึกสงบและสบายใจมาก

......

วันต่อมา

ไม่รอให้ฮวาเชียนเจียวตอบ เสียงที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายหลายส่วนของป๋ายหลี่เชียนซางก็ดังขึ้นที่ด้านหลังซูจื่ออวี๋

ป๋ายหลี่เชียนซางพูดว่า “เปิดภูเขากล่าวปราศรัยก็หมายถึงคนจากสำนักอื่นมาท้าต่อสู้กับสำนักฝูอี่ไงล่ะ”

ซูจื่ออวี๋มองไปตามเสียงก็ขมวดคิ้วแน่นอย่างอดไม่ได้ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

ป๋ายหลี่เชียนซางเห็นดังนั้นก็ไม่ได้โกรธ แต่ไปถึงตัวของซูจื่ออวี๋ในเวลาไม่นาน เอ่ยกับนางด้วยรอยยิ้มมีความสุข “เอาล่ะๆ ข้าผิดเองพอใจหรือยัง? ข้าไม่ได้มีเจตนาจะยั่วยุพวกเจ้า ข้าทำเพราะหวังดีกับเจ้า สตรีน่ะ ต้องรักษาหัวใจของตัวเองไว้ อย่าไปหลงเชื่อคำพูดสวยหรูและการเสแสร้งของผู้ชายง่ายๆ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มักจะไม่หวงแหน”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วเล็กน้อยว่า “เรื่องของพวกข้า ไม่รับกวนท่านให้มากังวลหรอก”

ป๋ายหลี่เชียนซางมุ่ยปาก เหมือนไม่ได้ใส่ใจกับทัศนคติไม่ดีของซูจื่ออวี๋ ก่อนจะเอ่ยเข้าประเด็น “ก็ได้ๆๆ เรื่องของพวกเจ้า ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งอีกแล้วพอใจหรือยัง? เจ้าถามเรื่องเปิดภูเขากล่าวปราศรัยไม่ใช่หรือ ข้าก็แค่บอกเจ้า เก้าทิศสี่แคว้นนี้ มีสำนักใหญ่ๆ ทั้งหมดแปดแห่ง แต่ละสำนักสามารถท้าทายกับสำนักอื่นได้ปีละครั้ง หากท้าทายแล้วได้รับชัยชนะ สำนักที่แพ้จะต้องถอดป้ายใหญ่สำนักแล้วปิดตัวลง ส่วนนักเรียนที่อยู่ในสำนักที่แพ้จะต้องรวมเข้ากับสำนักฝ่ายชนะ วันนี้สำนักที่มาท้าทายก็คือสำนักจินซาน”