ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 536

หันหรูเฟิงก็พยักหน้าพูดว่า “ในฝูงชนมีบ่าวรับใช้ที่คอยเป็นคนป่าวประกาศ รอให้ผลการแข่งขันออกมาบ่าวรับใช้ก็จะนำออกไปถ่ายทอดที่นอกสำนัก เวลานี้ที่นอกสำนักมีชาวบ้านยืนมุงดูเต็มไปหมด”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าชาวเป๋ยฉู่คู่นี้จะสามารถสร้างกระแสได้มากขนาดนี้

ซูจื่ออวี๋เอ่ยด้วยความสงสัยอย่างอดไม่ได้ “เขามั่นใจว่าจะชนะขนาดนี้เลยหรือ? ไม่กลัวว่าจะต้องจ่ายราคาแพง อับอายขายขี้หน้าคนอื่นหรืออย่างไร?”

จวินมู่เยว่เอ่ยเสียงต่ำ “อาซ้อน้อยไม่รู้อะไร พวกเขามาท้าทาย ตามกฎแล้ว ผู้ท้าแพ้แล้วจะไม่ถูกลงโทษ อย่างมากก็แค่เสียหน้าเท่านั้น แต่ถ้าชนะ สำนักฝูอี่ก็ต้องปิดตัวลง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กลัวที่จะสร้างกระแสให้โด่งดังเช่นนี้”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าเล็กน้อย แล้วถามว่า “แล้วพวกเขาจะท้าทายอะไร?”

จวินมู่เยว่เอ่ยว่า “หนังสือทั้งสี คัมภีร์ทั้งห้า ศาสตร์ทั้งหก หมากรุก เขียนอักษร วาดภาพและบทกวี ล้วนเป็นไปได้ทั้งนั้น ปกติแล้วจะแข่งสาวครั้ง ห้าครั้ง หรือเจ็ดครั้ง ใครที่ชนะมากกว่าก็เป็นฝ่ายชนะไป”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า รู้สึกอย่างรู้อยากเห็น

……

กลางสวน หยางอวิ๋นฉู่เป็นฝ่ายตอบอาจารย์ใหญ่ฉิน เขากล่าวว่า “ข้าน้อยเป็นอาจารย์จากสำนักจินซาน ดังนั้นวันนี้จึงต้องขอคำแนะนำจากอาจารย์ทุกคนด้วย แน่นอนว่าหากอาจารย์เคอและอาจารย์ใหญ่ฉินยินดีให้คำแนะนำ ข้าน้อยย่อมยินดีเป็นอย่างยิ่ง”

ปากก็บอกว่าข้าน้อย แต่ในคำพูดกลับเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยการยั่วยุ และไม่เห็นอาจารย์ใหญ่อยู่ในสายตา

อาจารย์ใหญ่ฉินหัวเราะแล้วพูดว่า “คุณชายหยางช่างอารมณ์ขันดีจริงๆ ไม่ทราบว่าท่านอยากจะหารือกับศาสตร์ด้านใด?”

หยางอวิ๋นฉู่ยิ้มยกยิ้มริมฝีปาก “ฉิน หมากรุก เขียนอักษร วาดภาพ พวกเราเริ่มจากฉินก็ได้ สำนักจินซานบังเอิญได้ฉินโบราณมา ชื่อว่าฉินชางไห่หลงหยิน มีตำนานเล่าว่าสายฉินทำจากเอ็นมังกร มีเพียงคนที่มีความสามารถเท่านั้นที่สามารถเล่นได้ สำนักฝูอี่ ที่เป็นผู้นำสำนักใหญ่ทั้งแปด”

เมื่อได้ยินคำถามของซูจื่ออวี๋ มุมปากของจวินมู่ฉยงก็อดกระตุกไม่ได้ ไม่รอให้เขาตอบ หันหรูเฟิงก็พูดออกมาอย่างเปิดเผย

หันหรูเฟิงตอบว่า “อาซ้อน้อย ลูกหลานราชวงศ์ แม้ว่าจะโง่เขลาไปหน่อย แต่ก็ไม่มีทางเป็นคนไร้ความสามารถ ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องสี่ชำนาญศาสตร์ดนตรีมาก เคยบรรเลงเพลงจนดึงดูดฝูงนกให้มาร่วมชื่นชมเชียวล่ะ”

ซูจื่ออวี๋กะพริบตาปริบๆ ด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยคำว่า “ข้าไม่เชื่อ”

เมื่อเห็นท่าทางน่ารักเช่นนี้ของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เยว่ก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาซ้อน้อยไม่ใช่อาจารย์ของสำนักฝูอี่ ก็เริ่มเป็นห่วงสำนักฝูอี่แล้วหรือ?”

ซูจื่ออวี๋เบ้ปากเอ่ย “ไม่ใช่แน่นอน สำนักฝูอี่มีอะไรให้กังวล แค่เพราะพวกเขาเป็นคนเป๋ยฉู่ แต่ข้าไม่ได้อยากให้คนเป๋ยฉู่ชนะ พวกเขาไม่สามารถเอาชนะสงครามกับท่านอ๋องได้ ก็อยากจะเอาชนะด้านวรรณกรรมแทน หากวันนี้พวกเขาชนะจริงๆ ก็ไม่เท่ากับบอกคนใต้หล้าใต้หล้าว่า ตงโจวของพวกเราเป็นแค่พวกบ้าบิ่นพิชิตใต้หล้า แต่ไม่มีปัญญาปกครองแคว้นหรือ? เบื้องหน้าโจมตีมายังสำนักฝูอี่ แต่จริงๆ แล้วมุ่งเป้ามาที่จวนอ๋องฉิน”