ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 581

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดมาถึงตรงนี้ นางหันมองฉู่อวิ๋นหยาง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง พิธีอาทร เดิมไม่ควรเอามาแข่งขัน แต่ควรจะแสดงออกมาจากใจจริง เพื่อปลอบประโลมปวงชน ท่านอ๋องรองรู้เรื่องนี้ดี จึงไม่ได้รับคำท้า”

จวินมู่หลานเห็นซูจื่ออวี๋ปูทางออกให้ตัวเองขนาดนี้ ทันใดนั้นจึงลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า

“ถูกต้อง ข้าหมายความว่าอย่างนี้”

เมื่อสิ้นเสียงจวินมู่หลาน เขาอยากหันไปมอบแววตาตื้นตันให้ซูจื่ออวี๋ ทว่านางกลับไม่แลเขาเลยสักนิด

ตั้งแต่ต้นจนจบซูจื่ออวี๋ไม่คิดจะช่วยจวินมู่หลานแม้แต่น้อย นางเพียงแต่ไม่พอใจที่ตอนออกโจทย์ฉูอวิ๋นหยาง กระทบกระเทียนจวินมู่เหนียนว่าเป็นคนพิการเท่านั้นเอง

คนของนางซูจื่ออวี๋ ให้ใครต่อใครมาเหยียดหยามได้ตั้งแต่เมื่อใด? !

ฉู่อวิ๋นหยางทำหน้าตึง แต่ไม่ได้ตอบโต้ซูจื่ออวี๋ ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบโต้ แต่เขาไม่มีทางตอบโต้ เขากลัวว่าหากเอ่ยปากจะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

หญิงผู้นี้ไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย!

ซูจื่ออวี๋เห็นดังนั้นจึงแค่นหัวเราะ บอกว่า

“ส่วนการแข่งขันรอบที่สาม เท้าแขนเขียนหนังสือ...”

ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้พูดจบ เสวี่ยเฉิงอันได้ลุกขึ้นบอกว่า

“พระชายาอ๋องฉิน ไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำทำเพลง เรื่องที่ผ่านไปแล้ว จงปล่อยให้ผ่านไปเถอะ องค์รัชทายาทเป๋ยฉู่เดินทางมาตงโจวในครั้งนี้ ได้นำของกำนัลมามอบให้สามชิ้น ข้าว่าพวกเรามาดูของกำนัลก่อนดีหรือไม่?”

เสวี่ยเฉิงอันหันมองฉู่อวิ๋นหยาง เห็นได้ชัดว่าอยากให้ฉู่อวิ๋นหยางถือโอกาสเปลี่ยนเรื่อง ไม่เช่นนั้นหากทางซูจื่ออวี๋เกิดพูดอะไรขึ้นมาอีก ทางเป๋ยฉู่ของพวกเขาคงจะเสียหน้ามากกว่านี้

แม้ฉู่อวิ๋นหยางจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่ได้หักหาญความหวังดีของเสวี่ยเฉิงอัน จึงรีบบอกว่า

“ทูลฝ่าบาท ขอให้พระองค์ทรงอนุญาตให้กระหม่อมนำของกำนัลขึ้นถวายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เจาเหวินหัวเราะ แล้วหันมองซูจื่ออวี๋พร้อมพยักหน้า

ซูจื่ออวี๋กลับไปที่นั่งของตัวเองอย่างรู้กัน นางนั่งลงข้างจวินมู่เหนียน ฉู่อวิ๋นหยางกับเสวี่ยเฉิงอันเห็นซูจื่ออวี๋นั่งลง ทั้งสองจึงโล่งอกโดยมิได้นัดหมาย

ฮ่องเต้เจาเหวินหันไปหาฉู่อวิ๋นหยาง พร้อมเอ่ยปาก

“ได้ ฮ่องเต้เป่ยฉู่ ช่างมีน้ำใจ”

……

ซูจื่ออวี๋พูดขัดจวินมู่เยว่

“ไม่อย่างนั้นข้าก็คงไม่เขียน แม้แต่อักษรทั่วไปข้ายังเขียนได้ไม่ดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตัวอักษรที่เขียนออกมาโดยใช้วรยุทธ์เลย”

จวินมู่เยว่มองซูจื่ออวี๋อย่างประหลาดใจ

ซูจื่ออวี๋กระพริบตาแล้วหัวเราะ

“ข้าอยากจะบอกว่า ส่วนการแข่งขันรอบที่สาม เท้าแขนเขียนหนังสือ...ข้าน้อยไม่อาจเทียบได้เลย แต่ใครจะคิดว่าเสวี่ยเฉิงอันไม่ยอมให้ข้าพูดจบ เฮ้อ ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดจนได้”

“พรืด! ฮ่าฮ่าฮ่า!” จวินมู่เย่วอดไม่ได้ จึงหัวเราะออกมาเสียงดัง ทำให้กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนทันที

จวินมู่เย่วรีบปิดปากแล้วก้มหน้าทันที พยายามกลั้นขำจนไหล่โยกไหล่สั่นไปหมด

ซูจื่ออวี๋หัวเราะอย่างจนใจ จากนั้นยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบอีกครั้ง

เมื่อดื่มชาถ้วยนี้ลงไป ซูจื่ออวี๋ถึงรู้สึกตัว ถ้วยเมื่อกี้นางดื่มหมดไปแล้วนี่ แล้วทำไมถึงยังเต็มถ้วยอยู่ล่ะ?

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน เขาเองก็ค่อยๆหันมามองนาง แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างปิดไม่มิด ซูจื่ออวี๋ใจสั่น เข้าใจแล้วว่าใครที่ดูแลนางอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง