ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 585

เฉินกงกงสั่งให้คนนำกระถางไฟมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่พูดพร่ำทำเพลงโยนผ้าไหมเงือกเข้าไปทันที

เปลวไฟสีแดงกลืนกินผ้าเช็ดหน้าสีขาวไปอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจกลับเกิดขึ้นทันใด

เห็นเพียงเปลวไฟพวกนั้นเล็กลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายไฟดับลง ส่วนผ้าเช็ดหน้าสีขาวกลับไม่ได้รับความเสียหายใดเลย กระทั่งเฉินกงกงหยิบขึ้นมาสะบัด ด้านบนไม่มีแม้แต่ฝุ่นเกาะ

ทุกคนประหลาดใจกันมาก

ฮ่องเต้เจาเหวินสงสัย

“นี่...นี่เป็นไปได้อย่างไร?”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยปาก

“ทูลฝ่าบาท ผ้าไหมเงือกผืนนี้ ฟันแทงไม่เข้า น้ำไม่ซึมไฟไม่ไหม้ เมื่อเทียบกันแล้ว ดีกว่าผ้าไหมเงือกที่เคยปรากฏในสนามรบตอนนั้นไม่รู้กี่ร้อยเท่า”

ฮ่องเต้เจาเหวินโบกมือให้เฉินกงกง อีกฝ่ายจึงรีบนำไปตรงหน้าพระองค์ทันที

ฮ่องเต้เจาเหวินเพ่งดูอย่างละเอียด

“ความหมายของเจ้าคือ ผ้าไหมเงือกที่ตระกูลหรวนซุกซ่อนไว้ตอนนั้น ล้วนเป็นของไร้คุณภาพหรือ?”

ฉู่อวิ๋นหยางส่ายหน้า

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่า ผ้าไหมเงือกผืนนี้ น่าจะผลิตขึ้นโดยเผ่าเงือก ส่วนมนุษย์อย่างพวกเราไม่มีทางผลิตชิ้นงานที่มีคุณภาพเช่นนี้ออกมาได้แน่นอน ดังนั้นตัวอักษรที่เคยปรากฏ น่าจะเป็นสิ่งที่เผ่าเงือกทิ้งไว้”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนในตำหนักฮือฮาไม่น้อย เผ่าเงือก...เป็นเพียงตำนานไม่ใช่หรือ? จะมีอยู่จริงได้อย่างไร?

ฮ่องเต้เจาเหวินกำผ้ามือนั้นไว้แน่น แล้วไม่รู้จะทำอย่างไร

หากเก็บผ้าผืนนี้ไว้ ไม่แน่ต่อไปอาจจะสืบสาวไปถึงเผ่าเงือกได้ หากได้รับความช่วยเหลือจากเผ่าเงือก ถึงตอนนั้นประเทศทั่วสารทิศ ใครจะกล้าเป็นศัตรูกับตงโจวอีก?

แต่หากเก็บผ้าผืนนี้เอาไว้จริง ข่าวเรื่องนี้คงต้องแพร่งพรายออกไป เกรงว่าตงโจวจะกลายเป็นเป้าหมาย ที่อีกสามประเทศจะส่งคนมาลักผ้าผืนนี้ ไม่แน่แม้แต่อำนาจที่อยู่ในยุทธภพ ก็อาจจะอยากได้เช่นกัน

สิ่งนี้จึงถือเป็นสิ่งของที่ร้อนมือมาก

แต่ฮ่องเต้เจาเหวินกลับพยักหน้า รู้สึกว่าสมเหตุสมผลมาก พระองค์จึงได้ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เฉินกงกง

“องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง เจ้าจงฟังให้ดี สิ่งที่คนขายชาติได้มอบไปแล้ว ข้าไม่กล้ารับไว้ เจ้าจะนำกลับไปก็ดี ทำลายเสียก็ดี แต่สิ่งนี้ไม่เกี่ยวจ้องกับตงโจวอีก”

ฉู่อวิ๋นหยางขมวดคิ้ว เขานึกว่าฮ่องเต้เจาเหวินจะดีใจที่ได้สิ่งของคืน ไม่คิดว่าพระองค์จะไม่ละโมบเลยแม้แต่น้อย

แต่หากไม่คืนผ้าไหมเงือกผืนนี้ให้ตงโจว แล้วจะไขความลับบนผ้าผืนนี้ได้อย่างไร?

ถูกต้อง จุดประสงค์ของฉู่อวิ๋นหยางไม่ได้อยู่ที่การมอบของกำนัล กลับอยากให้ผ้าไหมเงือกกลับไปสู่เจ้าของ หลังจากนั้นให้คนตงโจวไขความลับที่อยู่ด้านบน แล้วหาเผ่าเงือกเจออีกครั้ง เพื่อให้ผลิตผ้าไหมเงือกต่อไป

เพราะเป๋ยฉู่ศึกษามานานถึงสิบห้าปี แต่ก็ไม่อาจไขความล้ำลึกด้านบนได้ และไม่เห็นตัวอักษรแม้แต่ตัวเดียว

แต่ดูจากตอนนี้ แผนการนี้คงต้องสูญเปล่า

ฉู่อวิ๋นหยางเพียงหัวเราะ แต่ไม่กล้าแสดงความผิดหวังมากเกินไป

“กระหม่อมรับพระบัญชา เช่นนั้นเชิญพระองค์ทอดพระเนตรของกำนัลชิ้นที่สามพ่ะย่ะค่ะ”